سعدی افشار و تاريخ سياه بازی – يک نقاش و نويسنده
اختصاصی آسمونی – نوشته از: شیرین جبل عاملی
اگر از نسل امروز در باره تئاتر ملی سؤال شود به واقع چند نفر از آنها به تئاتر روحوضی اشاره میکنند و یا حتی چیزی از آن میدانند؟ چند نفر از آنها میدانند که سیاهِ روی صحنه در لوای ظاهری شیرین کاریها ی برخاسته از استعداد ذاتیش نقش منتقدی را بازی میکرده است که بی محابا زبان تند و تیزش را به دل معضلات اجتماعی فرو میکرد تا با حاضر جوابی ها و نیش و متکلهای فی البداعه اش تلنگری بر آن همه حواس بی حواس بزند؟ بعضی از ما نام سعدی افشار را از گوشه و کنار شنیده ایم . سیاهی که پیشکسوت تئاتر تخت حوضی ایران بود و بخش مهمی از تاریخ تئاتر ایران را با نام و هنر خود پیوند زد و با هنرنمایی های به یاد ماندنی اش به ویژه در نمایش های آیینی و بومی سبکی ویژه و منحصر به فرد را از خود بر جای گذاشت . اما هر چه از او شنیده ایم در کلیاتی خلاصه شده است که نمیتوانند جوابگوی شناخت حقیقی ما از روند رشد و شکل گیری هنر نمایش روحوضی در مهد تئاتر ایران یعنی تئاترهای لاله زار باشد و چه زبان شسته و رفته تری بهتر از زبان گویای خودِ سعدی افشار میتواند پاسخگوی همه آن سؤالات بی جواب باشد. کتاب عالیجناب سیاه به قلم خانم لاله عالم که زندگی شخصی و حرفه ای سعدی افشار را کلمه به کلمه از زبان خود او در کمال امانتداری و صادقانه و به دور از جانبداریهای شخصی به قلمی شیوا کشیده است به جرأت میتواند تنها مرجع کامل و روشنی باشد برای نسلی که در لابلای صندلیها و صحنه های رنگ و رورفته و خاک خورده تماشاخانه ها وتئاترهای لاله زار به دنبال جای پای سیاهی میگردند که همه عمرش سعی درمحکم کردن ریشه های بومی و سنتی هنری داشت که ما امروز آن را تئاترملی مینامیم. متأسفانه این کتاب تجدید چاپ نشد. چرا؟ پاسخ روشن است. وضعیت بغرنج نشر امروزه بر کسی پوشیده نیست. در هر حال امید که این کتاب تجدید چاپ شود. و امیدتر اینکه امیدمان ناامید نشود.
میخواهم از اینجا به خانم لاله عالم بگویم که به راستی که زحمات و پایداری شما در ثبت تاریخ زندگی سلطان سیاه بازی قابل ستایش است . قلمتان روان و پایدار
اختصاصی آسمونی – نوشته از: شیرین جبل عاملی
