فیلم Lucy هشتمین ساخته کارگردان خوش فکر فرانسوی لوک بِسون است که اسکارلت جوهانسون و مورگان فریمن را به عنوان نقش‌های اصلی خود به همراه دارد. در ادامه با تحلیل و نقد فیلم Lucy با نت نوشت همراه باشید.
فیلم Lucy ساخته لوک بِسون
لوسی با بازی جوهانسون، دختری آمریکایی است که در تایوان مشغول به تحصیل است که طی اتفاقی که توسط دوست پسرش رخ می‌دهد وارد بازی خطرناکی می‌شود که در آن باید کیفی با محموله‌ای عجیب به قاچاقچی معروفی تحویل بدهد. هنگام تحویل آن بسته خود به عنوان گروگان گرفته می‌شود و بخشی از همان محموله که CPH4 نام دارد، در بدن وی جاسازی می‌شود.
لوسی با بازی جوهانسون، دختری آمریکایی است که در تایوان مشغول به تحصیل است که طی اتفاقی که توسط دوست پسرش رخ می‌دهد وارد بازی خطرناکی می‌شود که در آن باید کیفی با محموله‌ای عجیب به قاچاقچی معروفی تحویل بدهد. هنگام تحویل آن بسته خود به عنوان گروگان گرفته می‌شود و بخشی از همان محموله که CPH4 نام دارد، در بدن وی جاسازی می‌شود.
“الان به روشنی می‌بینم و می‌فهمم که از چی ساخته شده ایم.
جوابش خیلی ابتدائیه. موانعی وجود داره.
مثل دردی که داری تجربش می‌کنی، این جلوی درکت رو میگیره. تمام چیزی که الان داری می‌فهمی فقط دردِ. فقط درد. همین.”
در میان مسیر مقادیری از این ماده در بدن لوسی پخش می‌شود و این سر آغازی است بر روایتِ فیلم می‌کند. CPH4 که در خون لوسی پخش می‌شود باعث بالا رفتن درصد توانایی استفاده از مغز می‌شود. فیلم Lucy به صورت همزمان، نقش آفرینی مورگان فریمن را معرفی می‌کند که ۲۰ سال از عمرش را صرف مطالعه در مورد ظرفیت استفاده از مغز در جانداران کرده است.
بیشتر بخوانید: فیلم Arrival اثر دنی ویلنوو محصول سال ۲۰۱۶
فیلم Lucy صراحتا اعلام می‌کند اگر دنبال درک من هستید به سراغ چیدمان علت و معلول نباشید و این سوال هیجان انگیز را مطرح می‌کند؛ به راستی چه اتفاقی می‌افتاد اگر می‌توانستیم به توانایی کنترلِ ۱۰۰% از مغزمان برسیم؟
“ زندگی ما چطور می‌شد اگه به فرض به ۲۰% درصد از ظرفیت مغزمان دسترسی پیدا می‌کردیم؟ در مرحله اول این قدرت را به ما می‌داد که بتوانیم بدنمان را کنترل کنیم”
بیشتر بخوانید: فیلم Brooklyn ساخته جان کرولی
فیلم Lucy صراحتا اعلام می‌کند اگر دنبال درک من هستید به سراغ چیدمان علت و معلول نباشید و این سوال هیجان انگیز را مطرح می‌کند؛ به راستی چه اتفاقی می‌افتاد اگر می‌توانستیم به توانایی کنترلِ ۱۰۰% از مغزمان برسیم؟
بله به راستی پاسخ به این سوال هیجان انگیز است. وقتی در دنیایی زندگی می‌کنیم که بیشترین ظرفیت استفاده شده از مغز توسط بشر به کمتر از ۱۰% می‌رسد، توانایی کنترل کردن ۹۰% بقیه انسان را به کجا خواهد برد. البته سریعا به نکته‌ای نا امید کننده بر خواهیم خورد. این ظرفیت ۱۰% هم محدود به انسان‌های خاصی بوده و غالب بشر نتوانسته حتی تا همین ظرفیت را هم نزدیک شود.
وقتی از خود فیلم Lucy فاصله می‌گیریم و به محدودیت‌ها می‌نگریم سوالی به ذهن خطور خواهد کرد. یک میلیارد سال از مدل حیاتی که به ما داده شده است می‌گذرد و ما با آن چه کرده ایم؟ پیشرفت؟ تمدن؟ انسان؟ تجاوز؟ فقر؟ پول؟ کشتار؟ آن هم تنها با استفاده از ۱۰% قوی مغزمان.
بیشتر بخوانید: فیلم ROOM ، کاری از لنی آبراهامسون
اما سوالی که در بین این همه شلختگی، در فیلم Lucy ذهن را درگیر می‌کند، خودِ ذهن است. در تمام فیلم این کد گذاری انجام می‌شود که مغز لوسی در حال باز کردن درهای بسته شده یکی پس از دیگری است و وقتی به انتهای فیلم می‌رسیم به نظر می‌رسد نه ذهن لوسی بلکه روح غیر مادی وی است که درها، بُعدها و مرزها را درمینوردد.
وقتی از خود فیلم Lucy فاصله می‌گیریم و به محدودیت‌ها می‌نگریم سوالی به ذهن خطور خواهد کرد. یک میلیارد سال از مدل حیاتی که به ما داده شده است می‌گذرد و ما با آن چه کرده ایم؟ پیشرفت؟ تمدن؟ انسان؟ تجاوز؟ فقر؟ پول؟ کشتار؟ آن هم تنها با استفاده از ۱۰% قوی مغزمان.
فکر کردن به ۹۰% بقیه حقیقتا ………… است.
