برد پیت و جیمز گری پیش از این قرار بود در فیلم « شهر گمشده زد » با یکدیگر همکاری نمایند اما عدم هماهنگی برنامه زمانی با پروژه مذکور سبب شد تا این همکاری شکل نگیرد. با اینحال در نهایت این دو با فیلم به سوی ستارگان (Ad Astra) همکاری خود را آغاز کردند. فیلمی که جیمز گری درباره آن گفته : « شما می توانید فیلم « 2001: یک اودیسه فضایی » را با فیلم « اینک آخرالزمان » در نظر بگیرید که با یکدیگر ادغام شده اند! ».
داستان فیلم درباره فضانوردی به نام روی ( برد پیت ) است که رابطه چندان مناسبی با مردم نداشته و خلوت خود را بیشتر دوست دارد. او در جدیدترین ماموریت خود می بایست به سیاره نپتون سفر کند چراکه اتفاقاتی در آن منطقه رخ می دهد که می تواند برای زمین خطرساز باشد. اما این یک سفر اکتشافی ساده برای روی نیست چراکه قبلاً نیز در منطقه مذکور پروژه " لیما " انجام شده که فضانورد آن پروژه پدرِ روی ( تامی لی جونز ) بود. فضانوردی که 30 سال است کسی از او خبر ندارد و حالا روی می تواند با سفر به نپتون، او را بیابد و سوالات قدیمی خود را از او بپرسد اما...
« به سوی ستارگان » در نگاه اول شباهت های زیادی به فیلم « در میان ستارگان » کریستوفر نولان دارد. فارغ از عنوان هردوی آثار که شباهت هایی به یکدیگر دارد، رویکرد هر دو فیلم نیز پرداخت به مسائلی بیش از کاوش فضایی می باشد. در اثر نولان، ما با مردی مواجه بودیم که برای نجات زمین به فضا می رفت اما در میانه اثر عشق پدر و فرزندی نقش پررنگی در حل معادلات ایفا کرد. در « به سوی ستارگان » نیز پس زمینه فیلم موضوع اکتشاف فضایی و مهار بحران است اما در اینجا هم بحث خودشناسی و پاسخ به سوالات قدیمی در روابط انسانی است که کلیت اثر را شکل می دهد.
از این جهت برخلاف آنچه که تبلیغات « به سوی ستارگان » بر آن تاکید داشته، ما قرار نیست با اثری بلک باستری مواجه باشیم که هر لحظه تماشاگر را با هیجان مواجه کرده و او را غافلگیر نماید. در اینجا، تاکید بر شخصیت انسانی روی است که انسان گریز است و ویژگی های رفتاری اش ریشه در گذشته ای دارد که پدرش با تصمیم ناگهانی در شکل گیری آن تاثیر داشته. پدری که نتوانست رابطه پدر- پسری مناسبی با روی برقرار نماید و به جای آن به مکانی برای یافتن زندگی جدید قدم نهاد که راه بازگشتی برای آن نبود. روی حالا در ماموریت جدید خود می خواهد پس از گذشت سالها، پاسخ تمام ابهاماتی که در ذهنش ایجاد شده و از او انسانی ناآرام ساخته را دریافت کند.
جیمز گری کارگردان فیلم، به خوبی توانسته توالی احساسات متناقض روی را در سفر هیجان انگیزش برای مخاطب شرح دهد و به خوبی از پس زمینه فضایی ماجرا برای تاکید بر حال و هوای روی استفاده کند. فضای بی کران اغلب می تواند عاملی برای رفع کجکاوی در نظر گرفته شود و یا انسان را به مرتبه جدیدی از زندگی تعمیم دهد. اما در اینجا آسمان تاریک و ساکت، تمام احساسی است که در در وجود روی جریان دارد. تاریکی که روی در ابتدای اثر با اعتماد به نفس بر اساس افتخارات فضانوردی اش به دل آن می زند اما هرچه که به جلوتر می رود، آن اعتماد به نفس بیشتر رنگ می بازد و او تجربیاتی کسب می کند که باورهای قلبی اش را دچار تردید می کند. پرداخت شخصیت روی که تنها شخصیت اصلی فیلم است، نقطه قوت اثر محسوب می شود که به خوبی توانسته به زوایای گوناگون ان پرداخته و ما را نگران این فضانورد اجتماع گریز نماید!
« به سوی ستارگان » در بخش های فنی نیز یکی از بهترین های سال به شمار می رود. جلوه های ویژه فیلم با اینکه قرار نیست خیلی پر سر و صدا و شلوغ باشد، اما کاملاً توانسته حس انزوای انسان در سکوت فضا را به تصویر بکشد. خوشبختانه فیلم تا جایی که امکان داشته از بکارگیری عناصر تخیلی و ابزارهای خیالی فاصله گرفته تا تماشاگر به راحتی بتواند تجربه جذاب و ترسناک فضانوردی را با تمام وجود حس نماید. فیلمبرداری و موسیقی فوق العاده فیلم نیز به جادویی بودن هرچه بیشتر قاب اثر انجامیده و شایسته ستایش فراوان است.
اما ستاره اصلی فیلم بی شک برد پیت محسوب می شود. بازیگری که یکی از بهترین سالهای دوران بازیگری اش را در سالی که گذشت پشت سر گذاشت و علاوه بر بازی بسیار خوبش در « روزی روزگاری در هالیوود » ، در فیلم « به سوی ستارگان » نیز بازی فوق العاده ای از خود به نمایش گذاشت و تک ستاره فیلم به شمار می رود. پیت به خوبی توانسته شخصیت پیچیده روی را به تصویر بکشد و درگیری های ذهنی او را برای تماشاگر ترسیم نماید. این نقش آفرینی شاید بتواند برای پیت در فصل جوایز موفقیت هایی را نیز به همراه بیاورد. دیگر بازیگران فیلم از جمله تامی لی جونز و دونالد ساترلند نقش های کوتاهی در فیلم داشته اند و فرصت چندانی هم برای هنرنمایی نیافته اند، اما حضور کوتاه تامی لی جونز بهرحال هنوز هم تاثیر گذار است. بازیگر هدر رفته فیلم نیز لیو تیلر محسوب می شود که شخصیتش در فیلم تاثیر چندانی بر داستان ندارد، شخصیتی که می توانست نقش مهمتری در قصه ایفا نماید.
« به سوی ستارگان » قصه قدیمی رابطه پدری – پسری را اینبار در فضا روایت می کند. داستانی که می توان از آن به عنوان یک اثر " بررسی شخصیت " نام برد. قرار است ما در طول فیلم روی را درک کرده و در کنار او بایستیم تا بتواند به تناقضات درونی خودش چیره شود. این درگیری های درونی اما هنوز در بستر فضا رخ می دهد و جیمز گری هم به خوبی می دانسته که فضا می تواند فرصت های بی نظیری برای جذابیت اثر به همراه داشته باشد که در اینجا به بهترین شکل ممکن نیز از آن استفاده شده است. « به سوی ستارگان » که به پایان می رسد، تماشاگر نیز در سیاهی بی انتهای فضا رها می شود تا شاید اینبار، نفر بعدی او باشد که سوالات و شرایط مشابه را در زندگی اش بررسی نموده و به یک پاسخ برسد؛این یعنی فیلم توانسته کارش را به درستی انجام دهد!
منتقد : میثم کریمی
این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت " مووی مگ " به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.
به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید
به سوی ستارگان (Ad Astra)
کارگردان : James Gray
نویسنده : James Gray, Ethan Gross
بازیگران :
Brad Pitt...Roy McBride
Tommy Lee Jones... H. Clifford McBride
Ruth Negga...Helen Lantos
Donald Sutherland...Thomas Pruitt
رده سنی : PG-13 (مناسب برای افراد بالای 13 سال)
ژانر : ماجراجویی
زمان : 122 دقیقه
