روزنامه جوان: در تازه‌ترین مورد منیژه حکمت از سینماگران تقریباً فراموش‌شده سینمای ایران با اظهارنظر درباره شهاب حسینی قصد کرده تا نگاه‌ها را به خود جلب کند.
حرفهای شهاب حسینی در جشنواره فیلم فجر که انتقاداتی ساده و مؤدبانه بود گویی آب به لانه طرفداران جریانات ضدمردمی ریخته است؛ افرادی که دوست داشتند جشنواره فجر با تحریم آن‌ها تحت تاثیر قرار بگیرد، اما همه چیز برخلاف خواست آن‌ها رقم خورد. شهاب حسینی در نشست خبری فیلمش در جشنواره فجر با حمله افرادی که مدل سؤالات آن‌ها بیشتر شبیه گروه‌های فشار سیاسی بود مواجه شد، اما ظاهراً گروه فشار تنها به گسیل خبرنگارنما‌ها خلاصه نمی‌شود و از میان سینماگران هم افرادی هستند که دوست دارند ماجرا به اصطلاح کش پیدا کند.
منیژه حکمت به عنوان فیلمسازی که همواره از طریق رانت‌های دولتی در سینما فعالیت کرده است روز گذشته با نوشتن متنی به شهاب حسینی به خاطر اظهاراتش در جشنواره فجر که در دفاع از وحدت و پرهیز از تفرقه‌افکنی مطرح شده بود حمله کرده است. منیژه حکمت، حسینی را متهم به بی‌ادبی کرده و این اتهام‌زنی درحالی است که شهاب حسینی صرفاً خواستار پرهیز از تفرقه شده بود.
جالب است که عده‌ای در این یکی‌دو روز دوره افتاده‌اند به نبش قبر سوابق مسعود کیمیایی تا ثابت کنند وزن حرفهای و شخصیتی او در مقایسه با شهاب حسینی سنگین‌تر است! در این بازی بچگانه عده‌ای هم متوسل شده‌اند به جرم‌های لای دندان شهاب و برخی که حقیرترند پای فرزندش را نیز وسط کشیده‌اند. سردبیر سینمایی پیشکسوتی که همواره ادعا و ژست منطق و انصافش مبارز می‌طلبد، مقاله چهار سال پیش که در واکنش به اعطای نخل طلای شهاب به امام زمان (عج) نوشته را از صندوق درآورده و بازنشر داده است، استدلالش هم این بوده که شهاب، چون در ایران احساس ناامنی می‌کرده! برای همین جایزه‌اش را به امام زمان (عج) تقدیم کرده است؛ همینقدر سخیف.
روشنفکر کوتوله دیگری دو راهکار ارائه داده؛ یکی اینکه به حرفهای شهاب اهمیت ندهیم و دوم اینکه ریشخندش کنیم و خودش اولی را انتخاب کرده و گفته اصلاً تقصیر خودمان است که او را جدی گرفته‌ایم! همینقدر خودگنده‌بین و متوهم و حقیر، به حال جماعتی که اینچنین در مواجهه با چند جمله یک بازیگر بغض کرده و به در و دیوار چنگ می‌زند و به خود می‌پیچد، فقط باید دل سوزاند.
