صادق زیباکلام فعال سیاسی و استاد دانشگاه طی یادداشتی در شماره امروز روزنامه جهان صنعت نوشت: نشست خبری دیروز آقای روحانی با رسانه‌ها در واقع نخستین مواجهه او با افکار عمومی بعد از وقایع تلخ دو، سه ماه اخیر بود. به همین خاطر انتظار می‌رفت حداقل در حوزه‌هایی مثل اعتراضات آبان و ابهامات آن از جمله تعداد کشته‌شدگان یا ماجرای سقوط هواپیمای اوکراینی، حرف تازه‌ای داشته باشد.
روحانی اما نه‌تنها حرف تازه‌ای نداشت بلکه هیچ تلاشی هم برای بروز رفتار متناسب با احساسات مردم نکرد. لبخندهای مکرر وی حین بیان همان حرف‌های تکراری پیرامون دلایل تاخیر در اطلاع‌رسانی درباره خطای انسانی یا دلایل مسکوت ماندن تعداد کشته‌شدگان حوادث آبان‌ماه به خوبی این مطلب را نشان داد.
برای درک دلیل این رفتار آقای رئیس‌جمهور باید وی را از نزدیک و زیر ذره‌بین دید. به عبارت دیگر با تجزیه و تحلیل‌های معمول سیاسی نمی‌توان آقای روحانی را مورد خوانش قرار داد. در واقع تجزیه و تحلیل‌های معمول سیاسی ما را به اشتباه خواهد انداخت زیرا ایشان از ۲۹ اردیبهشت ۹۶ به این سو به طور منظم در حال از دست دادن محبوبیت خود بوده است به طوری که من یقین دارم اگر همین فردا انتخاباتی برگزار شود، او نه‌تنها ۲۴ میلیون که ۲۴۰ هزار رای هم نمی‌آورد.مساله آنجا پیچیده می‌شود که نمی‌توان پذیرفت خود وی از این وضعیت مطلع نباشد.
هر چقدر هم که او در برج عاج نشسته باشد، دستیاران و مشاورانی دارد که در این جامعه زندگی می‌کنند و یقینا به او گفته‌اند محبوبیت شما در این مدتی که از انتخابات می‌گذرد به شدت سقوط کرده است. هیچ‌طور نمی‌توان پذیرفت که او از سقوط محبوبیت خود مطلع نیست. البته ممکن است با من هم‌عقیده نباشد و فکر کند زیباکلام اغراق می‌کند و ۱۶، ۱۷ میلیون رای دارد.
نکته قابل تامل آن است که اگر این کاهش محبوبیت برای روحانی مهم بود، حداقل فکری می‌کرد و از نزدیکان خود می‌پرسید که چطور می‌تواند از سرعت ریزش رای خود بکاهد. به نظر من با توجه به رفتار روحانی خیلی قرص و محکم می‌توان گفت که او اساسا به ریزش رای خود اهمیتی نمی‌دهد و نمی‌توان با تجزیه و تحلیل سیاسی گفت که چرا اهمیت نمی‌دهد. روحانی به هر حال یک کنشگر سیاسی است و بنا نیست از ۱۴۰۰ بازنشسته شود و به منطقه خوش آب و هوایی در سمنان برود. ایشان حداقل ۲۰، ۳۰ سال دیگر برای فعالیت سیاسی فرصت دارد و این مساله را پیچیده‌تر می‌کند. اگر روحانی ۸۰ ساله بود می‌گفتیم اهمیتی ندارد و می‌خواهد این سال‌های آخر را با نوه‌هایش بگذراند اما شرایط روحانی این‌طور نیست.
پس چرا برایش مهم نیست که رفتار و گفتار او اینقدر باعث دلخوری مردم شده است؟در پاسخ به این پرسش باید بگویم این امر تا حدی به ذات متکبر روحانی برمی‌گردد. من فکر می‌کنم که در میان رجال سیاسی ایران طی سال‌های قبل و بعد از انقلاب رجلی با تکبر روحانی نداشته‌ایم. او ذره‌ای به افکار نخبگان و مردم در مورد خود توجه ندارد. شاید دلیل دیگر رفتار وی آن باشد که او برای خود بعد از ۱۴۰۰ اهدافی در نظر دارد که خیلی به صندوق رای و نظر مردم مربوط نیست. شاید ایشان به جایی در نظام فکر می‌کند که نیازی به رای مردم ندارد.
اگر این‌طور باشد البته رفتار درستی در پیش گرفته زیرا برای رسیدن به آن جایگاه باید مراکز قدرت را راضی کند. همچنان که بعد از اردیبهشت ۹۶ به مراکز قدرت بیش از نخبگان، نویسندگان، دانشگاهیان و به طور کلی به مردم توجه دارد. با در کنار هم قرار دادن این دو دلیل می‌توان فهمید که چرا آقای روحانی به افکار عمومی توجه ندارد و اینقدر متکبرانه عمل می‌کند.
