وقتی نام موزه را می شنویم، به یاد مکانی فرهنگی و آرام می افتیم که قرار است ما را با تاریخ آشنا کند. هر چند سال هاست که تعریف موزه در محافل فرهنگی دنیا تغییر کرده، اما شاید آخرین تصویری که بعد از شنیدن نام موزه در ذهنمان شکل می گیرد، تصویر شکنجه باشد. اما در دنیا چند موزه با نام «موزه شکنجه» فعالیت می کنند که به مرور تاریخ خشونت بشر در حق بشر می پردازند. در موزه های شکنجه که در آمستردام، پراگ، زاگرب، لندن و شهرهای دیگر دنیا قرار دارند، اغلب تاریخ مربوط به شکنجه های قرون وسطایی مرور می شود، خشونتی که دادگاه های انگیزاسیون علیه متمردین به کار می بستند.
روزگاری که قدرت نمایی انسان برای اثبات حقانیت خود، راه خشونت را انتخاب می کند، انسان کاری با همنوع خود کرده که در طبیعت هیچ جانداری با جاندار دیگر نمی کند. در موزه شکنجه آمستردام که در خیابان سینگل قرار دارد، می توان ابزاری که در سیاه چال های قرون وسطی برای تنبیه و اعدام متخلفین مورد استفاده بود را از نزدیک دید و حتی لمس کرد. ابزاری مثل گیوتین، تابوتی پر از میخ های بند که متهم را در آن قرار می دادند تا بر اثر خونریزی ناشی از فرورفتن میخ ها به تنش بمیرد یا اره ای که با آن انسان ها را به دو نیم می کردند، صندلی شکنجه با میخ های بسیار که ابزاری برای شکنجه و نه مرگ متهمان بود و ساده ترین و آشناترین آن ها چوبه دار است که یکی از معمول ترین ابزار اعدام بود که خشونت آن در مقایسه با سایر ابزار در این موزه بسیار کمتر است. در کنار هر کدام از این ابزار تصویری قرار دارد که شیوه استفاده از وسیله را نشان می دهد و شاید با دیدن این تصاویر بازدید کننده به عمق فاجعه ای که هنگام شکنجه اتفاق می افتاد، پی ببرد.
موزه شکنجه آمستردام با نورپردازی های عجیب و ویژه سعی دارد تا فضای مخوف زندان ها و سیاه چال های قرون وسطی را برای آدم های قرن تکنولوژی بازسازی کند. آدم هایی که هنوز هم خشونت را تجربه می کنند، اما نه با گیوتین و تابوت پر از میخ و صندلی شکنجه و قفس های نگهداری انسان، بلکه به شکلی دیگر و با شیوه ای دیگر.
