پنجم تیرماه 1388 بود که از اجلاس یونسکو در سویل اسپانیا خبر رسید که کمیته میراث جهانی با ثبت اثر منحصر به فرد «نظام آبی تاریخی شوشتر» موافقت کرده است. این مجموعه بی نظیر که با نام سازه های آبی شوشتر شناخته می شوند، در خوزستان قرار دارد. سازه های آبی شوشتر مجموعه ای به هم پیوسته از پل ها، بندها، آسیاب ها، آبشارها، کانال ها و تونل های بزرگ است که به صورت سیستمی منظم هدایت آب را به عهده دارند، بخش های مختلف این مجموعه در فاصله دوران های هخامنشی تا ساسانی ساخته شده است. بخش هایی از این مجموعه شامل بند میزان، برج کلاه فرنگی، پل بند گرگر، قلعه سلاسل، پل بند شادروان، بند خاک هستند.
مادام دیولافوآ، باستان شناس فرانسوی که در دوره قاجار به ایران آمده بود از سازه های آبی شوشتر به عنوان «بزرگ ترین مجموعه صنعتی پیش از انقلاب صنعتی» نام برده است. یکی از شگفتی های این مجموعه رودخانه گرگر است. رود گرگر، یک رودخانه مصنوعی است که بستر آن به صورت دستکند ساخته شده و قدمت آن به عصر اردشیر بابکان بر می گردد. گرگر با طول 40 کیلومتر در شمال شوشتر به وسیله بند میزان از کارون جدا و به سمت جنوب می رود. این رودخانه مانعی برای جلوگیری از ورود دشمنان به شهر هم بوده و از لحاظ امنیتی نیز جایگاه ویژه ای داشته است. مهندسی به کار رفته در ساخت این مجموعه که باعث شگفتی جهان شده، نشان از مهارت ایرانیان باستان در مدیریت منابع آبی دارد.
پایگاه میراث جهانی شوشتر اعلام کرده که چهارشنبه پنجم تیرماه همزمان با دهمین سالروز ثبت جهانی این اثر ارزشمند و منحصر به فرد تاریخی، جشنی در پل بند شادوران برگزار خواهد شد.
سازه های آبی شوشتر علاوه بر اینکه در سال 2009 به عنوان دهمین اثر ایرانی در فهرست جهانی یونسکو به ثبت رسیدند، در سال 77 در فهرست میراث ملی به ثبت رسیده اند.
