چک‌لیست‌هایی برای گفت‌وگوی ویدیویی

67

1398/5/25

13:18


در این مطلب سعی خواهیم کرد به تکنیک‌های موردنیاز برای انجام مصاحبه‌های تصویری اشاره کنیم. یکی از روش‌ها در انجام مصاحبه‌های متحرک، روش دوربین روی شانه است. تکنیک تصویربرداری بر روی شانه، روشی راحت و انعطاف‌پذیر برای ضبط یک مصاحبه به‌شمار می‌آید.

چک‌لیست‌هایی برای گفت‌وگوی ویدیویی

معمولاً برای انجام این مصاحبه‌ها از یک دوربین استفاده می‌شود، گرچه دوربین دیگری را نیز می‌توان اضافه کرد. در تصویربرداری‌های سر صحنه این روش تکنیکی رایج است، به‌ویژه در جاهایی که سرعت عمل و بازدهی برای ما اهمیت داشته باشد؛ تکنیکی است که به کمترین امکانات نیاز دارد و عوامل تولید نیز می‌توانند به‌راحتی و سریعاً در صحنه جابه‌جا شوند. همچنین این روش در زمانی که محل مصاحبه با موضوع مصاحبه مرتبط است نیز می‌تواند کاربردی باشد. در این حالت تصویربردار می‌تواند به‌راحتی در صحنه حرکت کند و نیز اشیا و مکان‌هایی را به تصویر بکشد که در مصاحبه درباره آن صحبت می‌شود.
روش استاندارد جایگیری تصویربردار، خبرنگار و مهمان به نحوی است که تصویربردار باید در کنار و کمی عقب‌تر از خبرنگار قرار داشته باشد، به این دلیل عقب‌تر باشد که در صورت نیاز بتواند نمای دوشات یا دونفره خبرنگار و مهمان را به تصویر بکشد. خبرنگار باید کمی متمایل نسبت به تصویربردار بایستد تا در نمای دونفره چهره او کمی مشخص باشد. این نحوه ایستادن یک نمای روبه‌روی مناسب از مهمان را برای تصویربردار مهیا می‌کند که ترجیحاً متمایل ایستادن مهمان نیز نسبت به دوربین، حالت صحبت کردن با خبرنگار در نمای تک‌شات را به بیننده القا می‌کند.
مصاحبه‌های ضبط‌شده با دوربین روی شانه احساس کاملاً متفاوتی را نسبت به تصاویر ضبط‌شده روی سه‌پایه یا پدستال به بیننده القا می‌کند. آن‌ها کمتر رسمی هستند و از لحاظ حرکت کمتر محدودند و پرتحرک هستند؛ زیرا شرکت‌کنندگان در مصاحبه به‌جای آنکه با حالتی جدی و موقر در داخل استودیو نشسته باشند، یا ایستاده‌اند یا در حال حرکت هستند. درواقع از تصویر روی شانه در استودیو برای دستیابی به این جلوه نیز استفاده می‌شود.
میزان جابه‌جایی‌ها در صحنه به نیاز تولیدی برنامه بستگی دارد. مصاحبه‌های خبری تمایل به حالتی ایستا و ساکن دارند. برای تمرکز هرچه بیشتر روی صحبت‌های مصاحبه‌شونده و نیز به حداقل رساندن حواس‌پرتی. برنامه‌هایی با محتوای اغلب سرگرم‌کننده ممکن است نماهای متنوعی داشته باشند که در آن‌ها تصویربردار می‌چرخد و زوایای متفاوتی از سوژه، مهمان، خبرنگار و یا صحنه را به نمایش می‌گذارد.

تکنیک دوم، دوربین روی سه‌پایه است. شما می‌توانید در تهیه مصاحبه از یک سه‌پایه مخصوص دوربین استفاده کنید. مزایای این روش عبارت‌اند از:
۱. نمای ایستاده و زیبا: این نما در تدوین می‌تواند به‌راحتی در کنار نمایی مشابه گرفته ‌شده روی سه‌پایه جای گیرد.
۲. کاهش خستگی تصویربردار (ناشی از حمل دوربین): در صورت افزایش زمان مصاحبه یا تعدد نماهای ضبط‌شده روی شانه، کیفیت نماها به‌لحاظ لرزه ناشی از لرزش دست را کاهش داده و این طولانی شدن ضبط، خستگی تصویربردار را به همراه خواهد داشت.
این روش اما معایبی نیز دارد که می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱. به لحاظ قاب‌بندی و تغییر موقعیت نسبت به سوژه محدود خواهید شد.
۲. مجبور به حمل وسیله‌ای علاوه بر دوربین خواهید بود (سه‌پایه‌های خوب سنگین هستند).
تکینک بعدی که می‌توان به آن اشاره کرد، صحبت کردن در حین حرکت است:
صحبت کردن و قدم زدن سوژه و خبرنگار در کنار هم و در راستای دوربین جلوه بصری زیبایی به‌شمار می‌آید. تصویربردار عقب‌عقب راه می‌رود و فاصله خود را نیز با آن دو حفظ خواهد کرد. بدیهی است این حرکت به‌خوبی باید از پیش برنامه‌ریزی‌شده باشد. بهتر است تصویربردار شخصی را برای مراقبت و راهنمایی مسیر در حرکت به عقب همراه داشته باشد. بهتر است آن شخص همراه با نگه داشتن دست خود پشت تصویربردار همراه وی حرکت کند. اگر به تصویر روبه‌رو توجه کنید، خواهید دید که صدابردار دو کار صدابرداری و نیز راهنمایی حرکت تصویربردار را به عهده دارد که با چرخاندن سر به عقب و جلو به‌صورت مداوم مراقب اوضاع خواهد بود.

چک‌لیست تجهیزات موردنیاز برای به‌کارگیری این روش عبارت‌اند از:
۱. دوربین، سه‌پایه و نیز کاست به تعداد لازم.
۲. منبع برق/ باطری سه‌راهی برق، کابل.
۳. میکروفون و بادگیر آن، میکسر صدا و هدفون.
۴. منابع نور به همراه فیلترهای آن.
۵. مونیتور تصویر.
۶. کارت مخصوص وایت بالانس، شات‌لیست‌ها، خودکار و ... .
درباره تکنیک‌های مصاحبه‌های تصویری باید به قاب‌بندی در نماهای گزارشی و اصول مهم آن نیز می‌پردازیم.

۱. جهت صورت: در اغلب موارد چهره مصاحبه‌کننده یا مهمان اندکی به راست یا چپ کادر تمایل دارد که این نشان می‌دهد موضوع با شخصی در خارج قاب در حال گفت‌وگو است (و نه با تماشاگر). بخش اعظم تلاش شما به‌عنوان یک تصویربردار باید این باشد نگاه مهمان و مصاحبه‌کننده درست در جهتی باشد که با یکدیگر در حال گفت‌وگو هستند. اگر هر دو آن‌ها به یک جهت نگاه کنند، این معنی را خواهد داشت که آن‌ها در حال گفت‌وگو با شخص سومی هستند که دیده نمی‌شود. از گرفتن نمای نیمرخ از شخص اجتناب کنید. همیشه بهتر است دو چشم سوژه دیده شود، مگر اینکه عمداً این کار را بکنید. بینندگان تمایل دارند تمام صورت گوینده را ببینند، در غیر این صورت احساس خوبی نخواهند داشت و تا حدودی بی‌احترامی به گوینده خواهد بود.
۲. نماهای مشترک در یک گزارش: تمایل گزارش در استفاده از انواع نماها محدود می‌شود به مدیوم‌شات تا مدیوم‌کلوزآپ. نماهای بازتر گهگاه به‌عنوان نمای معرف و حتی کات اوی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
نکته: محدوده بین نماهای باز و مدیوم‌کلوزآپ بهترین نوع نما در انتقال اطلاعات هستند. برای مثال زمانی که سوژه در حال بیان یک حقیقت است.
نماهای بسته‌تر از مدیوم‌کلوزآپ مناسب زمانی است که مهمان درباره موضوعی شخصی یا احساسی صحبت می‌کند. این نما بیننده را به همان فضای احساسی سوق خواهد داد. به همین دلیل است که استفاده از نماهای بسته‌تر از مدیوم‌کلوزآپ معمولاً ایده خوبی برای مصاحبه نیست. به این دلیل که احساسات آن‌ها واضح نیست و بهتر است کمی جدا از احساسات موضوع به تصویر کشیده شوند.
۳. ترتیب نماها: اغلب مصاحبه‌ها متأسفانه با نمای بی‌ربطی از مهمان یا مصاحبه‌شونده آغاز می‌شوند. اطمینان حاصل کنید که فضای کافی در قاب شما برای نمایش اسم شخص یا عنوان برنامه موجود باشد. بهتر است قاب‌های مشابهی برای مهمان و مصاحبه‌شونده در ابتدای برنامه مورد استفاده قرار گیرد. با پیشرفت مصاحبه قاب‌بندی‌ها می‌توانند متفاوت باشد.
یکی از تمرین‌های مرسوم: در شروع مصاحبه با نمایی متوسط موقعی که مهمان می‌خواهد صحبتش در مورد موضوعی را شروع کند و وقتی شروع به صحبت کرد اندکی به نمای بسته آن زوم کنید.
در برنامه‌ها و مستندها این روش رایج است. هیچ‌وقت از نمای خیلی دور به سمت کسی زوم نکنید، چون پس از مدتی ایجاد احساس خستگی و تجاوز به حریم خصوصی سوژه را به بیننده القا می‌کند. تماشای گزارش‌های تلویزیون‌های حرفه‌ای سطح قضاوت شما را افزایش خواهد داد.

نقل از ایرنا

مطالب مشابه


نظرات


تصویری


ویدئو