چند دلیل اصلی برای موفقیت خودروها در بازار وجود دارد که یکی از آن ها پرفورمنس مناسب می باشد. البته نصب یک پیشرانه ی کم توان روی خودرویی که معمولاً به خاطر قدرت بالای خود شناخته می شود روش مناسبی برای فروش آن خودرو به افرادی است که به ظاهر و طراحی بیش از پرفورمنس اهمیت می دهند. انتخاب خودرویی با شتاب و سرعت پایین تر همچنین می تواند افرادی را راضی کند که خودرو را دوست دارند اما بودجه ی کافی برای خرید نسخه های فول تر و قوی تر را ندارند. البته قدرت پیشرانه همه چیز نیست چراکه مزدا MX-۵ نمونه ی بارز این موضوع بوده ولی خب تصویری که یک خودرو ایجاد می کند به همان اندازه مهم است.
از دیگر دلایل می توان به خودروهایی اشاره کرد که تأثیر زیادی از قوانین آلایندگی دهه ۷۰ میلادی و تکنولوژی های دهه ۸۰ میلادی گرفته اند. در طول تاریخ خودروسازان زیادی بوده اند که تصمیم های عجیب برای تولید خودروهایی با قدرت کم گرفته اند. در ادامه ۱۰ خودرویی را خدمت شما معرفی می کنیم که شاید با دیدنشان فکر کنید محصولی پرسرعت هستند اما در واقع باطنی کند دارند!
- دلورئون DMC-۱۲
داستان این خودروساز کاملاً خاص بوده و ارزش مطالعه کردن دارد اما خلاصه ی داستان این است که دلورئون زاییده ی فکر فردی بوده که در پشت صحنه ی پونتیاک GTO نمادین حضور داشته است. جان دلورئون مدیریت بخش های متفاوت جنرال موتورز را بر عهده داشت و در سال ۱۹۷۳ این شرکت را ترک کرد تا روی پروژه ی خود کار کند. او قول ساخت خودرویی ویژه را داده بود و به دنبال تولید آن با بدنه ی فولاد ضدزنگ، درب های گالوینگ و مهندسی برگرفته از دانش کالین چپمن مؤسس لوتوس بود.
DMC-۱۲ تنها خودروی جان دلورئون بوده اما پس از حضور در چند فیلم مشهور حالتی نمادین یافت. البته پیشرانه ی ۶ سیلندر ۲.۷ لیتری فرانسوی این خودرو اصلاً با ماهیت آن سازگار نبود و تنها شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر در ساعت ۱۰.۵ ثانیه ای ایجاد می کرد.
- کرایسلر کراس فایر
کراس فایر خودرویی بسیار زیباست که آمریکایی محسوب شده اما خب کار ساخت آن توسط کارمن و در آلمان صورت گرفته و 80 درصد قطعاتش با مرسدس SLK آن زمان مشترک است. البته استایل همیشگی این خودرو کار اندرو دایسون بریتانیایی است. به هر حال کراس فایر خودرویی جذاب بوده و زیرساختی از مرسدس را دارد بنابراین می تواند پرفورمنس خوبی هم داشته باشد نه؟!
البته که نه! پیشرانه ی ۶ سیلندر ۳.۲ لیتری این خودرو تنها ۲۱۸ اسب بخار قدرت داشته و باعث ایجاد شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر در ساعت ۶.۲ ثانیه ای می شود. این پرفورمنس خیلی بد نیست اما برای خودرویی که می خواست به جنگ ب ام و سری ۳ برود اصلاً جالب نبود. تنها گزینه ی پیش روی طرفداران نسخه ی SRT۶ بود که از اصلاحاتی در سیستم تعلیق و ترمز سود می برد و دارای پیشرانه ی ۳۳۵ اسبی AMG بود. شایعات زیادی درباره ی بازگشت کراس فایر به گوش می رسد اما فعلاً چیزی مشخص نیست.
- فورد موستانگ V۶ (نسل پنجم)
این روزها فورد از نصب پیشرانه ی ۶ سیلندر روی موستانگ خجالت نمی کشد. هرچند این خودرو در سال ۲۰۰۵ از پیشرانه ی ۶ سیلندر ۴ لیتری با قدرت خنده دار ۲۰۵ اسب بخاری استفاده می کرد. این پیشرانه تا سال ۲۰۱۱ روی موستانگ وجود داشت تا آنکه پیشرانه ۶ سیلندر ۳.۲ بلوک آلومینیومی با قدرت ۳۰۵ اسب بخار معرفی شد. افرادی که پول کافی برای خرید موستانگ ۸ سیلندر را نداشتند می توانستند این نسخه را انتخاب کنند.
- شورولت کامارو (نسل چهارم)
اگرچه ما روی پیشرانه ی ۶ سیلندر حساسیت زیادی داریم اما درصورتی که نامی از موستانگ ببریم و کامارو را یاد نکنیم منصفانه نخواهد بود. پیشرانه ی پایه ی کامارو بین سال های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵ از نوع ۶ سیلندر ۳.۸ لیتری بود که عملکرد آن اصلاً مناسب چنین نامی نبود. این پیشرانه با یک گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک همراه می شد تا یک چهار چرخ کند حاصل شود. ویژگی های این خودرو کاملاً مناسب خودروهای اجاره ای بود.
- پونتیاک فیه رو
تویوتا با تولید MR2 ایده ی تولید خودروهای اسپورت پیشرانه وسط و ارزان قیمت را در ذهن خودروسازان زیادی روشن کرد. پونتیاک ولی… متأسفانه فیه رو از پیشرانه هایی استفاده می کرد که قدرت ناچیزی داشتند. پیشرانه ی 2.5 لیتری 94 اسبی و 6 سیلندر 135 اسب بخاری جای هیچ گونه تحسینی نداشتند. سیلندرهای اضافی هم چیزی جز سروصدای بیشتر نداشتند.
- فراری موندیال ۸
موندیال یک خودروی اسپورت پیشرانه وسط بود که از نظر چسبندگی و هندلینگ انتظارات ما از یک فراری را برآورده می کرد؛ اما خب در دل آن یک پیشرانه ی ۸ سیلندر ۳ لیتری قرار داشت که تنها ۲۰۵ اسب بخار قدرت تولید می کرد. موندیال ۸ در حدود ۱۰ ثانیه از سکون به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت می رسید که به عنوان محصول فراری بسیار شرم آور بود؛ اما موندیال T در اواخر دهه ۸۰ میلادی و با پیشرانه ی ۳۰۰ اسبی و شتاب قابل احترام ۶.۳ ثانیه ای عرضه شد که وضعیت این خودرو را تاحدی بهبود بخشید.
- شورولت کوروت C۴
بجای عرضه ی پیشرانه ی ۶ سیلندر ضعیف، شورولت پیشرانه ی ۸ سیلندر ضعیفی را زیر کاپوت کوروت C۴ قرار داد. پیشرانه ی ۵.۷ لیتری این خودرو که با کد L۸۳ شناخته می شد تنها ۲۰۵ اسب بخار قدرت تولید می کرد و در سال ۱۹۸۵ قدرت آن به ۲۳۰ و در سال ۱۹۸۷ به ۲۴۰ اسب بخار رسید.
- پونتیاک فایربرد (نسل دوم)
فایربردهای دهه ۷۰ میلادی با پیشرانه های متعددی عرضه می شدند. در واقع ۱۴ پیشرانه برای این خودرو در نظر گرفته شده بود اما پیشرانه ی ۶ سیلندر ۱۱۲ اسب بخاری شورولت که با گیربکس ۳ سرعته اتوماتیک همراه می شد جای تعریفی باقی نمی گذاشت. پیشرانه ی ۸ سیلندر ۶.۶ لیتری این خودرو صدایی بسیار ترسناک اما قدرت شرم آور ۱۸۰ اسبی تولید می کرد. هر لیتر این پیشرانه قدرت ۲۷.۲ لیتری تولید می کرد که بسیار دردناک بود.
- میتسوبیشی FTO
یک زمانی میتسوبیشی می دانست چگونه دل های طرفداران را برباید؛ اما FTO چنین کاری را انجام نداد. این خودرو در ابتدا برای بازار ژاپن تولید شد اما بعداً سر از بازار خاکستری درآورد. FTO در سال ۱۹۹۴ جایزه ی خودروی سال ژاپن را تنها به خاطر ظاهر خود به دست آورد. پیشرانه ی ۴ سیلندر ۱.۸ لیتری این خودرو قدرت ۱۲۳ اسبی داشته درحالی که قلب آهنین ۶ سیلندر ۲ لیتری آن قدرت پذیرفتنی ۱۶۸ اسب بخاری داشته است. نسخه های فول این خودرو با پیشرانه ی ۶ سیلندر ۱۹۷ اسبی عرضه شده اند.
- هیوندای ولوستر
نام ولوستر تداعی کننده ی خودرویی سریع است و استایل آن هم بر همین حس تأکید دارد اما پیشرانه ی 1.6 لیتری این خودرو قدرت 128 یا 138 اسبی دارد که کمتر از قدرت مدل پایه ی هوندا سیویک می باشد. ولوستر توربو در آمریکا خروجی 201 اسبی داشته که با سیویک Si قابل مقایسه است. مدل جدیدتر ولوستر N با قدرت 250 تا 275 اسب بخاری تولید می شود و قیمت آن کمی زیر 28 هزار دلار است.
منبع: carbuzz
