بیماری اوتیسم چیست ؛ علائم و راه درمان اوتیسم

حقیقت آن است که این بیماری در کودکی رخ می دهد و علائم اوتیسم در دوران کودکی قابل تشخیص است و والدین باید روی رفتار و حالات کودک خود توجه لازم را داشته باشند تا برای درمان اوتیسم به موقع اقدام کنند.

اما باید دانست که اوتیسم در بزرگسالان هم رخ می دهد. دانشمندان تا به حال در زمینه بررسی علت اوتیسم به نتیجه خاصی نرسیده اند اما یکسری نشانه و علائم را مطرح کره اند که باید به آنها توجه لازم را داشت. در این مقاله از پارسی نو برای شما در مورد این بیماری بیشتر صحبت کرده ایم.

علائم و راه درمان بیماری اوتیسم

حقایقی درباره بیماری اوتیسم

در مورد این بیماری باید بدانید که برای بسیاری از افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند، شکاف بزرگ بین دنیای خود و واقعیت خارج از آنها وجود دارد. حقیقت آن است که یک گروه از اختلالات رشدی در بدن به وجود می آید که اختلالات طیف اوتیسم را تشکیل می دهند.

اوتیسم در بین کودکان نسبت ۱ به ۶۸ است. علائم بیماری اوتیسم در کودکان پیش از ۲ سالگی رخ می دهند. اوتیسم بخشی از یک گروه از بیماریهایی است که اختلال طیف اوتیستیک (ASD) را شامل می شود که شامل ۴ اختلال دیگر است:

• سندرم Asperger که بر خلاف اوتیسم دچار مشکل زبان و انعطاف پذیری در آن نیست.
• اختلال تخریب دوران کودکی که بین سن ۲ تا ۴ سالگی رخ می دهد و در این زمان است که علائم اوتیسم بروز می کنند.
• سندرم Rett که یک بیماری ژنتیکی است که تنها بر دخترها تاثیر می گذارد.
• اختلال رشد فراگیر

اوتیسم ۴ تا ۵ بار در بین پسران در مقایسه با دختران رایج تر است و افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند ممکن است تا حدودی اختلال در رشد نیز داشته باشند.

علل اوتیسم

بسیاری از عوامل ممکن است به اوتیسم منجر شوند، اما هیچ دلیل قانع کننده و علت اصلی تا کنون پیدا نشده است.

برخی شواهد وجود دارد که برخی از افراد مبتلا به اوتیسم اختلالات ساختاری و شیمیایی مغز دارند.

ژنتیک نیز ممکن است یک عامل باشد که فرد را درگیر بیماری اوتیسم می کند. در مطالعات روی دوقلوهای همسان به این نتیجه رسیدند که اگر یکی از آنها مبتلا به اوتیسم باشد، به احتمال ۹۰٪ این مشکل در دیگری هم وجود دارد. برای خواهر و برادر یک فرد مبتلا به اوتیسم، احتمال داشتن این وضعیت بالاتر از مردم عادی و کسانی است که سابقه این بیماری را در خانواده خود ندارند. تحقیقات ژن های عامل ایجاد کننده اوتیسم را کشف کرده اند.

قرار گرفتن در معرض آلاینده ها و سموم در هنگام رشد جنین ممکن است کودک را در معرض خطر ابتلا به ASD یا همان اوتیسم قرار دهد. همچنین، رویدادهای دیگری که ممکن است قبل و در هنگام تولد اتفاق افتد، مانند وزن کم هنگام تولد، بیماری مادر، مشکلات زایمان و سن والدین در زمان بچه دار شدن هم در ابتلای کودک به این بیماری تاثیرگذار باشند.

نشانه ها و عوارض اوتیسم

مشکل در برقراری ارتباط اجتماعی :

واضح ترین نشانه این بیماری آن است که یک کودک مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط اجتماعی دچار مشکل است. نوزادان و شیرخواران که این بیماری را درخود دارند به لبخند، صداها و یا به سایر محرک ها و فعالیت های اطرافشان پاسخ نمی دهند. بچه های مبتلا به اوتیسم با چشمان دیگر افراد نمی توانند ارتباط برقرار کنند و کلا در برقراری ارتباط چشمی دچار مشکل هستند.

زبان بدن برای این کودکان قابل فهم نیست و خودشان هم نمی توانند از زبان بدن در تعاملات اجتماعی شان استفاده کنند. آنها همچنین نمی توانند روابط عاطفی و اجتماعی را گسترش دهند. بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم مهارت های زبان را دشوار می دانند و بعید است که آغاز کننده یک گفتگو باشند.

تمایل به تکرار برخی حرکات در رفتارها :

حرکات خاصی مانند حرکات دست یا چرخاندن بدن، بارها و بارها در مبتلایان به اوتیسم تکرار می شود. کودکان در بازی های تخیلی شرکت نمی کنند بلکه فقط می توانند اقدامات را یاد بگیرند و تقلید کنند.

به عنوان مثال، یک کودک که به نظر می رسد در حال بازی کردن با تلفن است، شماره گیری می کند، صحبت می کند، این کار را دقیقا به یک شیوه انجام می دهد و دفعه بعدی هم همین کارها را تکرار می کند. در این کار تخیل وجود ندارد، بلکه تکرار یک رفتار آموخته شده است. یادگیری نیز به شیوه ای غیر منتظره اتفاق می افتد – به نظر می رسد که یک کودک مبتلا به این بیماری یک زمان که چیزی را یاد می گیرد ممکن است بعدا چیزهای یاد گرفته شده را فراموش کند.

کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب ترجیح می دهند که نظم دقیقی را در اطراف خود حفظ کنند. بازی ممکن است شامل ترکیب کردن اشیاء با هم باشد یا حتی برخی قسمت های اسباب بازی را دچار تغییر کنند(مثلا بافت موی عروسک) به جای تغییر در نحوه بازی کردن با آن؛ یعنی خلاقیتی در بازی کردن ندارند و یک شیوه خاص را رعایت می کنند. بچه های مبتلا به اوتیسم یک برنامه روتین را حفظ می کنند.

مثلا اگر ۵ دقیقه دیرتر از زمان غذا خوردن شان بگذرد، کج خلق و عصبی می شوند. یا مثلا وقتی یکی از وسایل شان از محل همیشگی خود برداشته شود، آنقدر بد خلقی می کنند تا آن اسباب بازی یا وسیله به جای اول خود برگردد.

رفتارهای دیگر افراد مبتلا به اوتیسم عبارتند از :

• کارهای که باعث آسیب به خودشان می شود
• عادات خوردن، نوشیدن یا خوابیدن غیرطبیعی
• عدم ترس، یا ترس های غیر منطقی
• انجام فعالیت های محدود
• اختلالات خلقی
• کم توجهی و یا بی توجهی
• پاسخ های غیر معمول به محرک ها (عدم علاقه یا حساسیت)

اگر چه افرادی که مبتلا به اوتیسم می باشند، به روشهای مختلف دارای اختلال هستند، اما ممکن است دارای نقاط قوت خاصی هم باشند که از یک فرد به فرد دیگر متفاوت است. این نقاط قوت ممکن است شامل استعداد در موسیقی یا در محاسبات ریاضی و یا نقاط قوت در حوزه های دیگر باشد.

کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب دارای اختلالات گوارشی (درد شکمی، یبوست یا اسهال، ریفلاکس معده) و سایر مسائل مربوط به سلامت کلی بدن هستند. از جمله اختلالات خواب (عدم تمایل به خوابیدن، بی خوابی، تغییر حالت خواب و بیداری) و صرع است.

روش تشخیص بیماری اوتیسم

از آنجا که هیچ علت شناخته شده برای اوتیسم وجود ندارد، هیچ تست مستقیم برای تعیین اینکه آیا یک کودک مبتلا به آن است یا خیر، وجود ندارد. بر اساس مشکلات اجتماعی کودک مبتلا به اوتیسم و وجود الگوهای رفتاری خاص و توانایی ارتباطات متفاوت، پزشک، روانشناس یا روانپزشک هر کدام می تواند اوتیسم را در یک کودک تشخیص دهند. اوتیسم معمولا در سن ۳ سالگی تشخیص داده می شود. نکات کلیدی تشخیص عبارتند از:

• اختلال در تعامل اجتماعی و ارتباطات
• رفتارهای محدود و تکراری

این نکته مهم است که پزشک دقت داشته باشد که رفتارهای تکراری ناشی از تشنج ها و تنش ها نباشد و تشخیص درست داده شود و درمان هم به درستی انجام گیرد.

روش درمان و پیشگیری از اوتیسم

هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد :

دارو ممکن است برای کاهش بعضی از علائم بیماری مانند خشونت شدید یا رفتار خود تخریبی استفاده شود.

موثرترین روش درمان مداخله رفتاری و اصلاح نابهنجاریهای رفتاری در کودک است :

برنامه های درمانی معمولا بسیار ساختار یافته اند و بر زبان و آموزش مهارت های اجتماعی کودک تمرکز می کنند. درمان در صورتی که در سن پایین در کودک مبتلا آغاز شود، موثرتر است.

همراه با مراقبت های روانپزشکی، کودکان مبتلا به اوتیسم از کار با یک تیم چند رشته ای متشکل از والدین، معلمان، روانشناسان، پاتولوژیست های گفتاری و درمانگران شغلی بهره مند می شوند. ذکر این نکته مهم است که درمان انفرادی براساس نیازهای هر کودک، همراه با دسترسی کافی به تیم مراقبت بهداشتی نیز ضروری است.

درمان اولیه که در طول مدت زمانی طولانی و همانطور که فرد به سن بلوغ می رسد اگر حفظ شود، بسیار سودمند است و بعضی از کودکان می توانند در این خلال زبان و مهارت های اجتماعی خود را بهبود می بخشند. کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم در طی فرایند بهبود ارتباطات آنها بهبود می یابد و تجارب روزانه آنها معنی دار تر می شود.

در مورد اوتیسم و علت نامگذاری آن بیشتر بدانید

کلمه اوتیسم ترکیب یافته از دو بخش است : اوتوس به معنای خود است و ایسم به معنای گرایش می باشد. بنابراین از ترکیب این دو بخش باید بدانید که اوتیسم به معنای خودگرایی و عدم توجه به محیط اطراف است. جالب است بدانید که این واژه از زبان یونانی وارد زبانهای مختلف شده است و مورد استفاده قرار گرفته است.

منبع این مقاله : medbroadcast.com

مقالات مشابه : علائم و درمان بیماری افسردگی – درمان جوش صورت و درمان سنگ کلیه