تحریک الکتریکی مغز،تاریخچه و کاربرد آن

تحریک الکتریکی مغز،تاریخچه و کاربرد آن

مجموعه: مشاوره خانواده

تاریخچه تحریک الکتریکی مغز

فعالیت الکتریکی مغز اولین بار در قرن نوزدهم به وسیله پژوهشگران پیشکسوتی مانند لوئیجی رونالد و پیر فلورنس با مطالعه لوکالیزه کردن عملکرد مغزی بدنبال کشف پزشک ایتالیایی لوئیجی گالوانی بر اساس این که اعصاب و عضلات بطور الکتریکی قابل تحریک اند استفاده شد.

تحریک سطحی کورتکس مغزی با استفاده از تحریک مغزی براي بررسی کورتکس حرکتی در حیوانات به وسیله محققانی مانند ادوارد هیتزیگ، گوستاو فریتش، دیوید فریر و فردریش گلدتز استفاده شد.

کورتکس انساني همچنين به وسیله جراحان اعصاب و متخصصان مغز ئ اعصاب مانند روبرت بارتولو وفدور کراس تحریک الکتریکی شد.

در قرن پیش با ابتکار شیوه استرئوتاکسی به وسیله جراح اعصاب انگلیسی پیشکسوت ویکتور هورسلی وبا تکامل ایمپلنت های الکترود طولاني‌مدت به وسیله نوروفیزیولوژیست سوئیسی والتر رادولف هس، جوز دلگادو و افراد دیگر، با استفاده از الکترودهای تولید شده به وسیله سیم عایق مستقیم که بطور عمیق در مغز حیواناتی که حرکت ازادانه دارند مانند گربه ها و میمونها کار گذاشته شد، ارتقاء یافت. این شیوه به وسیله دکتر جیمز اولدز و همکاران براي کشف پاداش تحریک مغزی استفاده شد.

این روش، هم اینک در کشورهای توسعه یافته به عنوان روشی تائید شده و ایمن بودن درمان به وسیله این تکنولوژی به وسیله مطالعات برجسته آزمایشگاهی و بالینی و همچنين سازمان جهانی غذا و دارو آمريکا( FDA) به اثبات رسیده است همچنين پژوهش های بالينی بسياري بی خطر بودن اين تكنولوژی را در خصوص كودكان و بزرگسالان تأييد كرده اند.

عوارض تحریک الکتریکی مغز 

عوارضی مانند سردرد، سوزش در ناحيه زير الكترودها، خستگی و خواب الودگی، طبيعی بوده و بعد از ۷۲ ساعت برطرف ميشود .

در چند دهه قبل، استفاده از این فناوری به عنوان روشی مؤثر براي ورزشکاران جهت افزایش انعطاف پذیری عصبی و در نتيجه بهبود عملکردهای قدرتی و سرعتی و ارتقاء اثرات تمرینهای ورزشی رشد چشمگیری داشته است. همچنين, پژوهش های گذشته حاکی است از اثرات بسزایی که استفاده از این روش در افزایش سرعت یادگیری زبان خارجی از طريق تقویت سلولهای عصبی نواحی زبانی مغز و افزایش ميزان خون رسانی به این ناحیه ها داشته است.

اصول کار به این صورت است که دو الکترود یکی قطب مثبت و دیگری قطب منفی از طريق یک پد اسفنجی که با محلول رسانا خیس گردیده است بر روی سر قرار می گیرند. جریان الکتریکی به وسیله این الکترودها بعد از عبور از نواحی مختلف( پوست سر، جمجمه و...) خود را به سطح قشر مغز می رساند. جریانی که به این ناحیه رسیده نورون ها را دارای بار الکتریکی کرده و سبب ایجاد قطب مثبت و منفی می گردد که منجر به تغيير فعالیت آن ناحیه ميشود .

بنا به اختلالی که وجود دارد در انجام این شیوه باید موارد زیر مشخص شده باشد:• شدت جریان الکتریکی، مدت و جهت آن

• محل قرار گیری هر یک از الکترودها

• اندازه پدهای اسنفجی مورد استفاده

• تعداد جلسات

به تازگی رویکرد جدیدی معرفی شده است که در آن بجاي استفاده از دو پد، از تعدادی الکترود با سایزهای کوچکتر جهت هدف قرار دادن ساختارهای قشری خاص استفاده ميشود . این رویکرد به نام tDCS با کیفیت بالا( HD- tDCS) شناخته ميشود . در یک مطالعه مقدماتی مشخص شد که HD- tDCS نسبت به شیوه رایج تغييرات بیش تر و طولانی مدت تری در تحریک پذیری قشر حرکتی دارد.

چه کسانی نباید از دستگاه TDCS استفاده کنند؟

کسانی که باتری قلب و یا دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب دارند و کسانی که پوست سر آن ها زخم است و یا خراشیدگی دارند. کسانی که سابقه بیماری صرع و یا غده مغزی دارند.

کاربرد های تحریک الکتریکی مغز

TDCS بر انواعی از حوزه های حسی، حرکتی، شناختی و هیجانی اثر دارد. از این شیوه به ویژه در زمينه اختلالات بیماری افسردگی و اضطرابی استفاده ميشود و نتیجه درمانی مثبتی داشته است.

TDCS در بهبود سرعت پردازش مغزی، ظرفیت حافظه، توجه و کلیه عملکردهای شناختی مؤثر است.

میگرن

درد ناشی از آسیب ها تروماتیک نخاع و فیبرومیالژیا

سکته های مغزی و اختلال های تکلمی که به دنبال سکته مغزی ایجاد شده است.

کاهش اشتها 

کاهش ولع( مواد، سیگار، غذا و الکل)

انواع دردهای گوناگون که به دارو جواب نداده.

کمر درد های مزمن

پارکینسون و وزوز گوش

همچنين شواهد بسياري اثر بخشی TDCS را بر بهبود توان مندی های شناختی مثل حافظه، یادگیری، توجه، برنامه ريزي ، حل مساله و غیره تائید ميکنند .

گردآوری: بخش روانشناسی بیتوته