شیرین نشاط می گوید: آثار من مروری بر مشکلات من به عنوان یک زن، یک ایرانی و یک هنرمند است و گاهی عکس و فیلم‌هایم پا را فراتر از مشکلات من گذاشته و بسیار بزرگتر می شوند.
ایران آرت: درسا بخشندگی: گالری گودمن در لندن مجموعه "سرزمین رویاها " تازه‌ترین کار شیرین نشاط هنرمند سرشناس دنیای هنر را به نمایش گذاشت.
این مجموعه شامل مجموعه‌ای از پرتره‌های مهاجران آمریکایی است که از نگاه او به عنوان یک مهاجر ایرانی و کندوکاو این جامعه ثبت شده است.
در این نمایشگاه بیش از 60 پرتره از افراد مختلف شما را احاطه کرده و همه به شما زل زدند عکس‌های سیاه و سفید به سبک شیرین نشاط.
وقتی دوباره عکس‌ها را تماشا می‌کنیم متوجه می‌شویم داستانی در پشت عکس‌ها وجود دارد که در وهله اول چندان واضح نیست.
در طبقه پایین گالری دو نمایش ویدیویی پخش می‌شود. یک زن جوان، بدل نشاط را بازی می‌کند. سیمین که دانشجوی هنر است و بدل شیرین نشاط، به در خانه‌ها می‌رود و از آن‌ها درخواست می‌کند که اجازه دهند از افراد عکس بگیرد و از خوابهایشان بگویند خواب‌هایی که او می‌خواهد تعبیر کند.
شیرین نشاط برای عکاسی تازه‌ترین مجموعه‌اش وسایل استودیو عکاسی سیار خود را به خانه‌های مردم برد. از آن‌ها و رویاهای‌شان پرسید و از خوابهایشان، خواب‌هایی خوب و بد. مجموعه آثار او نکات اصلی خواب‌ها را به تصویر کشیده در کنار پرتره افراد.
خطاطی فهیمه گوران هم جز مهم این پرتره‌هاست نوشته‌هایی از متون‌ها فارسی کتاب‌های قدیمی تعبیرخواب را او به خط فارس ترسیم کرده است. خواب‌های افراد در نیومکزیکو نه چندان متفاوت از خواب‌های افراد در ایران قدیم و شاید امروز.
نتیجه نمایشگاه مجموعه‌ای است از پرتره افراد عادی از فقیر و غنی، زن و مرد، پیر و جوان. در کارهای او ابهام هم جای زیادی دارد چه در تنظیم عکس و چه در نگاه سوژه. در این عکس‌ها مهاجران را مثل سایر انسان‌ها آن‌طور که هستند می‌بیند با همه قوت‌ها، ضعف‌ها و شکنندگی‌هایشان و بیم و امیدهایشان.
کارهای او ریشه در تجربیات شخصی دارد به عنوان مهاجری که از وطن‌‍‌‌اش دور افتاده و به همه تاثیرات این دوری می‌پردازد.
شیرین نشاط معتقد است این روزها در امریکا ورق برگشته و آدم‌های جدیدی روی کار آمدند. تحولات این کشور می‌تواند به یک گسست اجتماعی بی‌انجامد و رشد نژادپرستی آدم‌ها را تهدید می‌کند.
شیرین نشاط عکاس و فیلمساز ایرانی معاصر است که در سال ۱۳۵۳ برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در دانشگاه کالیفرنیای برکلی به تحصیل هنر پرداخت. او در طول دهه ۸۰ میلادی مدیر شرکت نمایشگاه هنر و معماری نیویورک بود. در این دوره او با برگزاری نمایشگاه‌هایی مانند Werchitecture، عکس‌های ساختمان‌های آسیب‌دیده در سارایوو به تحلیل نقش جنسیت در تعیین فضاها (و برعکس) معناهای فضای فیزیکی پرداخت، موضوعی که به همه فیلم‌های او راه یافت.
جالب است که او همیشه کارهایش را این‌گونه معرفی می‌کند: "آثار من مروری بر مسایل و مشکلات من به عنوان یک زن، یک ایرانی و یک هنرمند است و گاهی عکس و فیلم‌هایم پا را فراتر از مسایل و مشکلات من گذاشته و بسیار بزرگتر می شوند".
او شیرطلای چهل و هشتمین دوسالانه ونیز(1999) ، جایزه بینهایت از مرکز بین‌المللی عکاسی (2002) و جایزه آزادی هیروشیما از موزه هنر شهر هیروشیما (2005)، تندیس شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی در شصت و ششمین جشنواره بین المللی ونیز و جایزه Master of Photography 2020 رویداد فتو لندن (Photo London) دریافت کرد.
