"گلادیاتور" اوج قله کرو در بازیگری بود و برایش اسکار را به ارمغان آورد اما در عین حال او را از یک فرمانده مقتدر هالیوودی به مردی غرغرو تبدیل کرد.
ایران آرت: "گلادیاتور"، فیلم برنده اسکار ریدلی اسکار در ۲۰۰۰ جانی دوباره به سینمای تاریخی بخشید و از نخستین پروژه‌هایی بود که از فناوری CGI (تصاویر رایانه‌ای) برای خلق تاریخ و واقعیت بهره برد نه بیگانه‌ها و هیولاها.
به گزارش همشهری آنلاین، تصاویر مربوط به روم باستان با آن جمعیت مجازی امروز بیشتر شبیه بازی‌های ویدئویی و رایانه‌ای به نظر می‌رسد اما آن زمان پیشرو و تکان‌دهنده بود. دیگران هم نکته را گرفتند و خیلی زود انبوه فیلم‌های شمشیر و صندل روانه بازار شدند؛ از "تروا" و "اسکندر" گرفته تا "شاه آرتور". آنچه در این میان شور ماجرا را درآورد، "۳۰۰" زک اسنایدر بود که گونه تاریخی رزمی را به ورطه تمسخر کشاند.
با این حال، علاقه فیلمسازان و تماشاگران به این گونه هرگز از بین نرفت و نخستین کسی که کوشید از آن نمد دوباره کلاهی برای خودش بسوزد، خود اسکات بود. او ابتدا سراغ درام پسایازده سپتامبری "پادشاهی آسمان" که صرفا ثابت کرد اورلاندو بلوم همان راسل کرو نیست. سپس بخت خود را با "رابین هود" در ۲۰۱۰ آزمود تا این بار هم مشخص شود کرو هم دیگر همان کرو نیست و صلابت یک دهه پیش را ندارد.
"گلادیاتور" اوج قله کرو در بازیگری بود و برایش اسکار را به ارمغان آورد اما در عین حال او را از یک فرمانده مقتدر هالیوودی به مردی غرغرو تبدیل کرد. خود کرو مدعی است "گلادیاتور" را نجات داد و با تمام توانش به فیلمنامه‌ای وحشتناک سر و شکل بخشید. انگار که آن فرمانده بودن روی پرده به اخلاق خود کرو هم رسوخ کرده و باعث شده بود رفتارهای زننده‌اش در صحنه و برنامه‌های پس از نمایش تحمل شود.
"گلادیاتور" به بخشی از تاریخ باستان تبدیل شده و امروز داستان آن به نوعی مرتبط‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. یک حاکم ستمگر و بی‌کفایت که یک امپراتوری قدرتمند را می‌رباید و به ارزش‌های آن خیانت می‌کند. سیاستمداران هوشمند را کنار می‌زند و حواس مردم را با خشونت فراوان از فساد خود پرت می‌کند. این جمله یک سناتور حاشیه‌نشین است در فیلم "ترس و شگفتی؛ ترکیبی قدرتمند است"؛ قولی که "گلادیاتور" می‌گوید و نسبت به آن هشدار می‌دهد.
