برترین‌ها: صادق زیباکلام در یادداشتی و به مناسبت دوم خرداد از سران اصلاحات انتقاد کرد. او در این یادداشت نوشت:
ما در خواب هم نمی دیدیم که خاتمی بیست میلیون رای بیاورد. غایت تصور مان حتی در اردیبهشت چند صدهزار دفترتحکیم وحدتی ها،سازمان مجاهدین انقلاب، روحانیون مبارز، انجمنهای اسلامی دانشجویی، کارگزاران سازندگی و دگراندیشان طرفدار دکتر سروش بودند. بارها و بارها همهه این مجموعه شکسته بسته را جمع زده بودیم وحتی با احتساب همه دانشجویان کشور از سه و حداکثر چهارمیلیون نفر بیشتر نمیشد. هدف ماهم بهیچ روی پیروزی در انتخابات نبود بلکه میخواستیم از فضای سیاسی که انتخابات بوجود میاورد استفاده کنیم و حرف بزنیم. اما سیل دوم خرداد همه‌مان را برد.
شنبه صبح سوم خرداد دست راست مان به دست چپ مان میگفت حالا چکارباید بکنیم؟
تنها نقطه قوتمان خطابه بود. دردانشگاه شریف نماینده دانشجویان به خاتمی گفت: "بگشای لب که قند فراوانم آرزوست". قبل از گشودن لب، عده‌ایی به سنت همیشگی شعار "مرگ برآمریکا دادند". وقتی خاتمی گفت دوست دارم در گردهمایی هایمان مرگ کسی را نخواهیم، هزاران دانشجو دانشگاه را بلرزه درآوردند. در کشوری که طی دودهه رهبرانش همواره خواهان نابودی دشمنان بودند، رئیس جمهوری انتخاب شده بود که سخن از "گفتگوی تمدنها"، صلح، جامعه مدنی، حقوق شهروندی، حاکمیت قانون و تنش‌زدایی میگفت.
برای نخستین بار بعد از انقلاب روزنامه های غیر حکومتی روی دکه‌های روزنامه فروشی‌ها سبز شده بودند. مطبوعاتی که بسرعت تیراژهایشان به مرز دویست و سیصد هزار رسیده بود و بعضا سه نوبت چاپ می‌شدند. دانشگاه‌ها زنده شده بودند و عده‌ایی از ایرانیان خیلی جدی بفکر بازگشت بودند. انتخابات آزاد و انتخابات شوراها دردستور کارقرارگرفته بود. بنظر می‌رسید قطار پیشرفت و ترقی سیاسی سرانجام بهدراه افتاده بود.
اما هشت سال بعد به نظر می‌رسید همه آنها رویا بوده. هفده میلیون به رئیس‌جمهوری بنام آقای احمدی نژاد رای داده بودند که کوچکترین شباهتی به خاتمی نداشت. البته همه دوم خرداد از بین نرفته بود. بخش عمده ای از امید به تغییر و اصلاح همچنان باقیمانده بود. همان امید هم مردم را سه باردیگر درخرداد ۸۸، ۹۲ و سرانجام اردیبهشت ۹۶ پای صندوق‌های رای آورد. اما تیر خلاص برهمه امیدها به تغییر را آقای روحانی بعد از انتخابات نودشش شلیک نمود.
از عملکرد تندروها و روحانی مصیبت بارتر، عملکرد رهبران اصلاحات بود که بجز تکرار همان ادبیات بیست‌و دو سال پیش هیچ نقشه راه و تدبیری برای اصلاحات نتوانستند ارائه دهند.
