علل ، علایم و درمان عفونت گوش میانی

علل ، علایم و درمان عفونت گوش میانی

مجموعه: بیماری ها و راه درمان

از آنجا که عفونت های گوش اغلب به خودی خود پاک می شوند ، درمان با کنترل درد و نظارت بر مشکل ممکن است شروع شود. بعضی اوقات ، از آنتی بیوتیک ها برای پاک کردن عفونت استفاده می شود. بعضی از افراد مستعد ابتلا به عفونت های متعدد گوش هستند. این می تواند باعث مشکلات شنوایی و سایر عوارض جدی شود.

علائم عفونت گوش میانی:

شروع علائم و نشانه های عفونت گوش میانی معمولاً سریع است.

کودکان :

علائم شایع در کودکان عبارتند از:

- درد گوش به خصوص هنگام خوابیدن

- مشکل خواب

- گریه بیش از حد معمول 

- نق نق کردن

- شنیدن یا پاسخ دادن به صداها مشکل دارید

- از دست دادن تعادل

- تب 38 درجه سانتیگراد یا بالاتر

- تخلیه مایعات از گوش

- سردرد

- از دست دادن اشتها

بزرگسالان :

علائم رایج در بزرگسالان شامل موارد زیر است:

- درد گوش

- تخلیه مایعات از گوش

-مشکل در شنوایی 

علل عفونت گوش میانی :

عفونت گوش در اثر باکتری یا ویروس در گوش میانی ایجاد می شود. این عفونت غالباً ناشی از بیماری دیگری مانند سرماخوردگی ، آنفولانزا یا حساسیت است که باعث احتقان و تورم معابر بینی، گلو و شیپور استاش می شود.

نقش لوله های استاش :

لوله های استاش یک جفت لوله باریک هستند که از هر گوش میانی تا بالا در قسمت پشت گلو ، پشت معابر بینی حرکت می کنند. لوله های استاش وظایف زیر را انجام می دهند:

- فشار هوا را در گوش میانی تنظیم می کند.

- هوا را در گوش تازه می کند.

- ترشحات طبیعی را از گوش میانی تخلیه می کند.

لوله های استاش می توانند متورم و مسدود شده و ایجاد مایعات در گوش میانی شوند. این مایع می تواند آلوده شده و باعث علائم عفونت گوش شود.

در كودكان ، لوله‌های استاش ​​باريك و افقی تر هستند و اين باعث می شود كه تخليه آنها سخت تر باشد و احتمال گرفتگی بيشتر شود.

نقش آدنوئیدها :

آدنوئیدها دو لایه کوچک از بافت هستند که در قسمت پشت بینی وجود دارد و به نظر می رسد در فعالیت سیستم ایمنی بدن نقش دارند.

از آنجا که آدنوئیدها نزدیک به لوله های استاش هستند ، تورم آدنوئیدها ممکن است لوله ها را مسدود کند. این می تواند به عفونت گوش میانی منجر شود. تورم و تحریک آدنوئیدها به احتمال زیاد در عفونت گوش در کودکان نقش دارند زیرا کودکان نسبت به بزرگسالان دارای آدنوئیدهای نسبتاً بیشتری هستند.

شرایط مرتبط :

شرایط گوش میانی که ممکن است مربوط به عفونت گوش باشد یا منجر به مشکلات گوش میانی مشابه شود ، شامل موارد زیر است:

اوتیت مدیا با افیوژن یا تورم و تجمع مایعات (افیوژن) در گوش میانی بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی: این ممکن است اتفاق بیفتد زیرا مایعات پس از بهتر شدن عفونت گوش ادامه می یابند. همچنین ممکن است به دلیل برخی از عملکردها یا انسداد غیر عفونی لوله های استاش ایجاد شود.

اوتیت مزمن با افیوژن : هنگامی رخ می دهد که مایعات در گوش میانی باقی مانده و بدون عفونت باکتریایی یا ویروسی بازگردند. این باعث می شود کودکان مستعد ابتلا به عفونت گوش میانی باشند و ممکن است بر شنوایی تأثیر بگذارد.

اوتیت مزمن خلط آور مزمن : عفونت گوش که با درمان های معمول از بین نمی رود. این می تواند به سوراخی در پرده گوش منجر شود.

عوامل خطر عفونت گوش میانی :

عوامل خطر عفونت میانی گوش شامل موارد زیر است:

سن : کودکان در سنین 6 ماه تا 2 سال به دلیل اندازه و شکل لوله های استاش و به دلیل اینکه سیستم ایمنی بدن آنها هنوز در حال پیشرفت است مستعد ابتلا به عفونت گوش هستند.

گروه مراقبت از کودکان : کودکانی که در تنظیمات گروهی مورد مراقبت قرار می گیرند ، بیشتر از کودکانی که در خانه می مانند ، دچار سرماخوردگی و عفونت گوش می شوند. 

تغذیه نوزادان : نوزادانی که از بطری نوشیدن می کنند ، به خصوص هنگام خوابیدن ، بیشتر از کودکانی که از شیر مادر تغذیه می شوند ، دارای عفونت گوش هستند.

عوامل فصلی : عفونت گوش بیشتر در پاییز و زمستان شایع است. افراد مبتلا به آلرژی فصلی ممکن است در صورت زیاد بودن تعداد گرده ، در معرض خطر عفونت گوش بیشتری قرار می گیرند.

کیفیت هوا ضعیف است : قرار گرفتن در معرض دود دخانیات یا میزان بالای آلودگی هوا می تواند خطر عفونت گوش را افزایش دهد.

عوارض عفونت گوش میانی :

بیشتر عفونت های گوش میانی باعث عوارض طولانی مدت نمی شوند. عفونت گوش که دوباره و دوباره اتفاق می افتد می تواند منجر به عوارض جدی شود:

شنوایی مختل شده : کم شنوایی خفیفی که می آید و می رود با عفونت گوش بسیار شایع است ، اما معمولاً بعد از پاک شدن عفونت بهتر می شود. عفونت های گوش که دوباره و دوباره اتفاق می افتد ، یا مایعات در گوش میانی ، ممکن است به کاهش شنوایی قابل توجه تر منجر شود. در صورت آسیب دائمی در پرده گوش یا سایر ساختارهای گوش میانی ، ممکن است افت شنوایی دائمی رخ دهد.

تأخیر گفتاری یا رشدی : اگر شنوایی به طور موقت یا دائمی در نوزادان و کودکان نوپا اختلال ایجاد شود ، ممکن است در مهارتهای گفتاری ، اجتماعی و رشدی دچار تاخیر شوند.

گسترش عفونت : عفونت های درمان نشده یا عفونت هایی که به خوبی جواب نمی دهند می توانند به بافتهای اطراف گسترش پیدا کنند. عفونت ماستوئید ، برآمدگی استخوانی در پشت گوش ، ماستوئیدیت نامیده می شود. این عفونت می تواند منجر به آسیب به استخوان و تشکیل کیست پر از چرک شود. به ندرت ، عفونتهای جدی گوش میانی به سایر بافتهای جمجمه ، از جمله مغز یا غشاهای اطراف مغز (مننژیت) گسترش می یابد.

پاره شدن پرده گوش: بیشتر پارگی های پرده گوش در طی 72 ساعت بهبود می یابند. در بعضی موارد ، ترمیم جراحی لازم است.

جلوگیری از عفونت گوش میانی :

نکات زیر ممکن است خطر ابتلا به عفونت گوش را کاهش دهد:

از سرماخوردگی و سایر بیماری ها پیشگیری کنید: به فرزندان خود بیاموزید که مرتباً دستهای خود را بشویید و ظروف غذا و آشامیدنی را به اشتراک نگذارید. به فرزندان خود بیاموزید که هنگام سرفه یا عطسه  جلوی دهان خود را بگیرند. 

از دود دست دوم خودداری کنید: مطمئن شوید که هیچ کس در خانه شما سیگاری نمی کند. دور از خانه ، در محیط های بدون دود بمانید.

به کودک شیر دهید: در صورت امکان ، حداقل شش ماه از شیر مادر تغذیه کنید. شیر مادر حاوی آنتی بادی است که می تواند از عفونت گوش محافظت کند.

تشخیص عفونت گوش میانی :

پزشک شما معمولاً می تواند عفونت گوش یا بیماری دیگر را براساس علائمی که توصیف می کنید و معاینه تشخیص دهد. پزشک به احتمال زیاد از ابزار روشنایی (آنتوسکوپ) برای مشاهده گوش ها ، گلو و عبور بینی استفاده می کند. وی همچنین به احتمال زیاد به شنیدن فرزند شما با استتوسکوپ گوش می دهد.

درمان عفونت گوش میانی :

بعضی از عفونت های گوش بدون درمان آنتی بیوتیکی برطرف می شوند. آنچه برای فرزند شما بهتر است به عوامل زیادی بستگی دارد از جمله سن فرزند شما و شدت علائم.

علائم عفونت گوش معمولاً طی دو روز اول بهبود می یابد و بیشتر عفونت ها طی یک تا دو هفته به خودی خود و بدون هیچ گونه درمانی پاک می شوند.

برخی شواهد نشان می دهد که درمان با آنتی بیوتیک ها ممکن است برای برخی از کودکان مبتلا به عفونت گوش مفید باشد. از طرف دیگر ، استفاده زیاد از آنتی بیوتیک ها اغلب می تواند باعث مقاومت باکتری ها به دارو شود. با پزشک خود در مورد مزایا و خطرات احتمالی استفاده از آنتی بیوتیک ها صحبت کنید.

مدیریت درد

پزشک برای کاهش درد ناشی از عفونت گوش به شما توصیه می کند. این موارد شامل موارد زیر است:

- داروی ضددرد: پزشک شما ممکن است برای تسکین درد ، از داروهای بدون نسخه استامینوفن یا ایبوپروفن توصیه کند. از داروها مطابق برچسب استفاده کنید. در هنگام دادن آسپرین به کودکان یا نوجوانان احتیاط استفاده کنید. كودكان و نوجوانانی كه از بيماری آبله مرغان يا علائم شبه آنفلوانزا بهبود مي يابند ، هرگز نبايد آسپرين مصرف كنند ، زيرا آسپرين با سندرم ری در ارتباط است. در صورت نگرانی با پزشک خود مشورت کنید.

قطره های بی حسی: این موارد ممکن است برای تسکین درد تا زمانی که پرده گوش سوراخ و پارگی نداشته باشد ، مورد استفاده قرار گیرد.

درمان آنتی بیوتیکی :

بعد از یک دوره مشاهده اولیه ، پزشک ممکن است در شرایط زیر درمان آنتی بیوتیکی را برای عفونت گوش توصیه کند:

- کودکان 6 ماه و بالاتر با درد گوش متوسط ​​تا شدید در یک یا هر دو گوش برای حداقل 48 ساعت یا دمای 102.2 درجه فارنهایت (39 درجه سانتیگراد) یا بالاتر

- کودکان 6 تا 23 ماه با درد خفیف گوش میانی در یک یا هر دو گوش کمتر از 48 ساعت و دمای کمتر از 102.2 درجه فارنهایت (39 درجه سانتیگراد)

- كودكان 24 ماه و بالاتر با درد خفیف گوش میانی در یك یا هر دو گوش برای كمتر از 48 ساعت و دمای كمتر از 102.2 درجه فارنهایت (39 درجه سانتیگراد)

- كودكان كمتر از 6 ماه سن مبتلا به اوتيت حاد تاييد شده ، احتمالاً با زمان انتظار مشاهده اوليه ، با آنتي بيوتيك ها درمان می شوند.

حتی پس از بهبود علائم ، حتماً آنتی بیوتیک را طبق دستورالعمل استفاده کنید. عدم مصرف تمام داروها می تواند منجر به عود مجدد عفونت و مقاومت باکتری ها در برابر داروهای آنتی بیوتیکی شود. اگر به طور اتفاقی دوز مصرفی را از دست دادید ، با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید.

لوله های گوش: 

اگر فرزند شما شرایط خاصی دارد ، پزشک فرزند شما ممکن است روشی را برای تخلیه مایعات از گوش میانی توصیه کند. اگر فرزند شما بعد از پاک شدن عفونت (عفونت مداری با افیوژن) عفونت گوش مکرر ، عفونت طولانی مدت گوش (اوتیت مدیای مزمن) یا ایجاد مایع مداوم در گوش را داشته باشد ، ممکن است پزشک فرزند شما این روش را پیشنهاد کند.

در طی یک عمل جراحی سرپایی به نام میرینگوتومی ، یک جراح سوراخ کوچکی در پرده گوش ایجاد می کند که به او امکان مکیدن مایعات از گوش میانی را می دهد. برای کمک به تهویه گوش میانی و جلوگیری از ایجاد مایعات بیشتر ، یک لوله ریز (لوله تمپانوستومی) در دهانه قرار می گیرد. برخی از لوله ها قرار است شش ماه تا یک سال در محل خود بمانند و به خودی خود سقوط کنند. سایر لوله ها برای ماندگاری بیشتر طراحی شده اند و ممکن است نیاز به برداشتن با جراحی باشد.

پرده گوش معمولاً پس از خارج شدن لوله یا خارج شدن لوله مجدداً بسته می شود.

درمان برای اوتیت مزمن :

عفونت مزمن که منجر به ایجاد سوراخ یا پارگی در پرده گوش می شود ، (به نام اوتیت خلط آور است) درمان دشوار است. اغلب با آنتی بیوتیک هایی که به صورت قطره تجویز می شوند ، درمان می شود. شما ممکن است قبل از تجویز قطره ، دستورالعمل هایی درباره نحوه مکش مایعات از طریق کانال گوش دریافت کنید.

گردآوری:بخش سلامت بیتوته