در گزارش وال استریت ژورنال آمده است: هدف ایران و چین از شراکت گسترده با یکدیگر، خنثی کردن فشارهای ایالات متحده است. این توافق نشان می دهد دو کشور گزینه های دیگری نیز در برابر غرب دارند. پیش نویس توافق اولیه ایران و چین که هنوز نهایی نشده و به تصویب مجلس شورای اسلامی ایران نرسیده، اما می تواند راه را برای سرمایه گذاری های چین در مناطق آزاد تجاری ایران و پروژه های مشترک در سایر کشورها مانند سوریه و عراق هموار می کند و شکل گیری مذاکرات و گفتگوهای جدید میان ایران و چین نشان گر نگرانی های فزاینده دو کشور در رابطه با امریکا است. 

در ادامه این مطلب آمده است: چین با ایالات متحده درگیر جنگ تجاری است، در حالی که اقتصاد ایران تحت فشار تحریم های ایالات متحده قرار دارد. دینا اسفندیاری ، محقق ارشد بنیاد قرن و مؤلف کتابی درباره روابط ایران با چین و روسیه گفت: این توافق  یک "ابراز - هدف" است. چین تاکنون در برابر تلاش های ایالات متحده که می خواسته واردات نفت چین از خاورمیانه به صفر برسد، مقاومت کرده است. همچنین ایران بیشترین میزان نفت خام خود را به چین صادر می کند. برای ایران، توسعه روابط با چین راهی برای دور زدن اروپا است چرا که تهران بارها عدم پایبندی اروپایی ها به تعهدات اقتصادی شان در قبال ایران در توافق هسته ای را گوشزد کرده است.

وال استریت ژورنال در ادامه می نویسد: این توافق همچنین شامل ساخت راه آهن در ایران است و با انجام پروژه های صنعتی متقابل در چندین بندر در ساحل جنوبی ایران، دسترسی ترجیحی پکن را به بندرها در خلیج فارس می دهد. چین قبلاً  نیز دارای روابط تجاری دیرینه با ایران که فراتر از فروش نفت است. براساس اعلام اداره کل گمرک چین ، این کشور بزرگترین شرکت تجاری ایران است، که حتی با کاهش تجارت دو جانبه، این رقم در سال ۲۰۱۹ به حدود ۲۳ میلیارد دلار رسید.

مطلب می افزاید: شی جین پینگ رئیس جمهور چین در سال ۲۰۱۶ وعده داد که تجارت دو جانبه بین دو کشور را طی یک دهه به ۶۰۰ میلیارد دلار افزایش دهد، اما سطح تجارت هنوز به مراتب کمتر از آن است. اسفندیار باتمانقلیج گفت: "چین و ایران برای اولین بار قصد ایجاد مشارکت ۲۵ ساله در سال ۲۰۱۶ را اعلام کردند، ایران اینجا اهرمی دارد که در افزایش تنش ها با امریکا از آن استفاده می کند تا با تحت فشار قرار دادن طرف مقابل ، او را به همکاری بلند مدت در چارچوب به یک متمایل  توافق کند."