علی امیدوار کارشناس سیاست خارجی به خبرآنلاین گفت: ماحصل فشار چند ساله آمریکا به جمهوری اسلامی ایران تحت عنوان فشار حداکثری برای کشاندن ایران بر سر میز مذاکره به منظور تنظیم معاهده ای جدید به جای برجام و نیز فشار اقتصادی آمریکا به چین برای کند کردن رشد اقتصادی این کشور، به نتیجه ناخواسته ای برای آمریکا منجر شد که در قالب تمایل ایران و چین برای تنظیم موافقت نامه استراتژیک ۲۵ ساله متجلی گردید. در واقع سیاست های آمریکا در قبال ایران و چین منجر گردید تا این دو کشور به فکر تامین کاستی و خلل های ناشی از تحریم های آمریکا افتاده و تحریم های آمریکا در حوزه های مختلف را بی اثر نمایند. 

قرارداد استراتژیک ایران و چین موجب پیوند خوردن و در هم تنیدن پتانسیل و ظرفیت های فوق العاده دو کشوری است که می تواند در کوتاه مدت کاستی های کنونی آنها را که به علل تحریم های آمریکا بوجود آمده رفع نموده و در دراز مدت موجب ایجاد یک قطب اقتصادی در منطقه و جهان گردد.

به همین دلیل هم اکنون بحث قرارداد استراتژیک ایران و چین در محافل غربی با نگرانی پیگیری می شود و تاثیر آن در مقابله با سیاست های آمریکا علیه ایران موجب شده تا برخی از کارشناسان وابسته به دولت در آمریکا خشم خود را بطور آشکار در این زمینه نشان دهند. آنها «کاسه ی داغ تر از آش» شده اند و تلاش می کنند که با تحلیل های سفارشی خود، با استعماری خواندن توافقنامه، مردم ایران را تحریک کرده و در نتیجه آن را در نطفه خفه کنند. برای نمونه مایکل روبین، کارشناس امور ایران و پژوهشگر برجسته موسسه «آمریکن اینترپرایز» در واشنگتن، می‌گوید که شرایط گزارش‌شده توافق راهبردی میان ایران و چین دارای «خطر چشمگیری» برای مردم و رهبران ایران است.

روبین در مطلب تحلیلی خود که روز دوشنبه مورخ ۲۳ تیر در مجله «نشنال اینترست» چاپ شد، می‌نویسد: «هرگونه توافقی میان دولت ایران و چین که اجازه اجاره بلندمدت خاک ایران را بدهد، موجب برانگیخته شدن خشم عمومی مردم ایران و بخش عمده‌ای از طیف سیاسی آن کشور خواهد شد.»

این تحلیل درحالی ارایه شده است که بسیاری از صاحبنظران حتی برخی از رسانه های رژیم صهیونیستی ناخواسته بر خنثی شدن سیاست فشار حداکثری علیه ایران بواسطه ی چنین توافقنامه ای تاکید کرده اند. به نظر می رسد همکاری استراتژیک و دراز مدت ایران و چین در حوزه هایی که می تواند راه های برون رفت از تحریم های آمریکا را بگشاید و نقاط ضعف یکدیگر را پوشش دهد، ماحصل اشتباه راهبردی آمریکا می باشد که بطور ناخواسته موجب پیوند خوردن استراتژیک دو قدرت مخالف خود گردید.»