ریحانه پارسا با انتشار این عکس در اینستاگرامش نوشت:
عکس مربوط به ۶سالگی میباشد . «کودک طلاق» . (برچسب ۱۳ساله ی پیشانی من) از روزی که همراه با بابا به مقصد خانه مامان بزرگ برای زمان نا معلومی زندگی در آن با مامان و خانه ایی که حالا مال ما نبود خداحافظی کردیم این روزشمار شروع شد؛ تیر امسال ۱۳سال میشود که حسرت دیدن پدر و مادرم برای یک لحظه کنار هم اشک حتی الان من است… من چند سال در محله ای پایین شهر تهران در خانه مامان بزرگ که «بچه طلاق» نوعی فحش بود و گاهی زخم زبان فامیل های بابام،قد کشیدم؛ مدت کمی است به خواست خودم تصمیم به درمان روح و روان خود گرفتم،تا حفره هایی که سالیان است زیر خاک مانده را پر کنم…
علت طلاق پدر و مادر ریحانه پارسا
«محرومیت عاطفی» جدی ترین طرحواره من،کشف مشاور و من! زمان اصلی شکل گیری:دوران کودکی یعنی درست زمانی که وسط میدان جنگ های رخ نداده بودم و بوی ترکش های خیالِ مامان بابای خانه در اتمسفر خانه به وضوح قابل تشخیص بود. خانه ایی که هنوز یادش می افتم از بی مهری اش میلرزم* «این رودر روویی با واقعیاتِ ریشه ی شکل گرفته ام بخشی از درمانِ روان ِمن است.» این ها نوشتم تا بگویم آنچه حق زن است حق ازدواج است، حق آزادی عمل قبل از تعهد، حق دلبستن و فرصت داشتن برای یگانه شدن با شریکی که پیمانِ آسمانی ببندند!
پدر و مادر من توافقی جدا شدند و این میمون ترین اتفاق ممکن بود که زندگی به من هدیه داد «فرصت زیستن با شرایطی جدید،درکِ مفهوم عمیق تنهایی،استقلال بر اساسِ نفسِ خود» آنچه درد داشت و زخم ماند:نداشتن حق ازدواج بر پایه عشق برای نسل مادرم! آنچه مرا گاهی از شدت خلا به هیجان وا میدارد،عدم وجود عشق در نطفه من است! و تلاش مضاعف برای ساختن عنصری(عشق)با متریال بیگانه طلاق اگر بد است،ازدواج بدون عشق فاجعه است.
