از شما می‌خواهیم که این اصول را در تئاتر ما رعایت کنید. علاوه بر این، اقدامات حفاظتی جامعی در نظر گرفته‌ایم تا شما از یک دیدار امن و آرام لذت ببرید. با نشان دادن توجه به یکدیگر، ما می‌خواهیم از سلامتی همه، چه روی صحنه و چه [عوامل] پشت صحنه محافظت کنیم. مشتاق دیدار شما هستیم!»
ایران آرت: بابک احمدی در اعتماد نوشت: سالن‌های تئاتر در بسیاری از کشورهای جهان همچنان تعطیلند، اما در بعضی نقاط از جمله در آلمان و انگلستان ظرف روزها و هفته‌های گذشته تمهیداتی اندیشیده شده که کمپانی‌ها امکان تمرین و اجرا داشته باشند.
البته این رفع موانع همچنان بیشتر در بخش تمرین و تولید به چشم می‌خورد تا اجرا، ولی برای نمونه کمپانی تئاتر «کامرشپیله» چندی پیش با انتشار اطلاعیه‌ای نسبت به بازگشایی مجدد سالن‌هایش ابراز خشنودی کرد. «ما خوشحالیم که می‌توانیم درهای تئاتر آلمان و کامرشپیله را دوباره به روی مخاطبان باز کنیم. در حال حاضر همه از اصول بهداشت عمومی و فاصله اجتماعی باخبریم و از شما می‌خواهیم که این اصول را در تئاتر ما رعایت کنید. علاوه بر این، اقدامات حفاظتی جامعی در نظر گرفته‌ایم تا شما از یک دیدار امن و آرام لذت ببرید. با نشان دادن توجه به یکدیگر، ما می‌خواهیم از سلامتی همه، چه روی صحنه و چه [عوامل] پشت صحنه محافظت کنیم. مشتاق دیدار شما هستیم!»
به این ترتیب برنامه اجراها اعلام شد و کمپانی‌ها بار دیگر بلیت‌فروشی را از سر گرفتند. با مراجعه به سایت جامع نمایش‌های روی صحنه در تئاتر آلمان درمی‌یابیم دست‌کم بخش قابل توجهی از گروه‌ها امکان فعالیت دارند، ضمن اینکه در دوره اعلام قرنطینه و تعطیلی توسط دولت، واریز حمایت‌های ماهانه به حساب شهروندان و هنرمندان همچون مکملی امید بخش برای ادامه حیات هنری عمل کرده است. در عین حال پلتفرم‌های جدید ارتباط آنلاین نیز به مدد کارگردانان آمده تا به بخشی از اهداف مورد نظر خود دست یابند.
امکانی که متاسفانه در کشور ما حداقل در بحث حمایت‌های مستقیم به دلایل گوناگون مهیا نیست و این عامل در کنار سکوت و انفعال بی‌سابقه مسوولان وزارت فرهنگ! در قبال حقوق اولیه فعالان تئاتر، موجب شده بخشی از آنها به فردا با دیده تردید بنگرند. موضوعی که لابه‌لای اظهارنظرهای گاه و بی‌گاه هر یک موج می‌زند. دولت اما در برابر آن دسته از هنرمندان که همچنان تلاش دارند از تهدید فرصت بسازند و امید به آینده را حفظ کنند نیز مانع می‌تراشد.
در شرایطی که «یورونیوز» خبر می‌دهد اعضای یک گروه تئاتر آلمانی در تلاشند با برپایی اجرا در یک پارکینگ عمومی، خود را با وضعیت جدید وفق دهند، گروه‌های نمایشی در کشور ما حتی وقتی در فضای باز نمایش اجرا می‌کنند با ممنوعیت و محدودیت مواجه می‌شوند. علاوه بر این حتی در بحث صدور مجوز نمایش‌های آنلاین نیز دشواری و سردرگمی دستگاه‌های دولتی کلافه‌کننده و یأس‌آور است.
گرچه که قدرت اقتصادی هر کشور، فرهنگ عمومی، جدیت دولت در مقابله با پاندمی و حمایت و مراقبت دلسوزانه‌اش از شهروندان دست به دست می‌دهد تا تئاتر یک کشور فعال بماند و در مقابل اقدامات کوتاه‌مدت و فاقد آینده‌نگری در کشور دیگر، هنرمندان را به مرز ورشکستگی و ای بسا ورشکستگی قطعی می‌کشاند؛ اما شاید همچنان راهی باشد!
روشن به نظر می‌رسد که در پی این بی‌توجهی، حالا بخش مهمی از هنرمندان و گروه‌های تئاتر به ورطه مرگ و زندگی افتاده‌اند. حداقل کاری که دولتمردان می‌توانند انجام دهند به کارگیری سیاست‌های غیرمداخله‌ای و کنار کشیدن از سنگ‌اندازی پیش پای فعالیت‌های خرد و حداقلی است. اگر امید داشتم که وزیر ارشاد و معاون هنری او ذره‌ای دغدغه هنرمند رنج کشیده را در سر دارند، حتما به ایشان توصیه می‌کردم دست از این تفکر اداره امور با استفاده از دلارهای نفتی (که خوشبختانه یا بدبختانه امروز به صفر رسیده) بردارند و با همراهی وزارت کار و تعاون مثل دهه شصت در جهت راه‌اندازی تعاونی‌ها بکوشند. حداقل امکانی که به واسطه آن می‌توان هنرمندان و خانواده‌های‌شان را زیر چتر حمایتی قرار داد و همزمان با خلاص کردن‌شان از شر مالکان دندان‌گرد طماع، به خودگردانی‌شان یاری رساند؛ اما چه سود که تدبیری نیست.
