چرا دفاع از عیسی سخت است؟

اخیرا وکیل باشگاه ایرانی در این پرونده توضیحاتی داده که جای تامل دارد. او می‌گوید اگرچه ما سابقه‌ای مفصل از شادی گل‌های مشابه آل‌کثیر داریم و می‌دانیم که مقصود او از اشاره به چشم‌هایش القای پیام‌های نژادپرستانه نیست، اما تفهیم این موضوع به کنفدراسیون سخت است. در حقیقت برای AFC مهم نیست مهاجم پرسپولیس با چه فلسفه‌ای این کار را انجام داده، بلکه این موضوع اهمیت دارد که مخاطبان او چه برداشتی از این کار دارند. آیا همه آنها برادرزاده عیسی را می‌شناسند و می‌دانند که او برای شوخی با این پسر کوچک چنین کاری انجام می‌دهد؟ یا ممکن است تصور کنند مهاجم ایرانی به راحتی و آزادانه درحال انجام رفتارهای نژادپرستانه است؟ این توضیحات دو نکته را روشن می‌کند؛ نخست اینکه کار دفاع از آل‌کثیر آن‌طور که به‌نظر می‌رسید خیلی هم آسان نیست و شاید واقعا این بازیکن تا پایان سال ۹۹ از میادین محروم باشد؛ آنچه یک فاجعه فنی برای پرسپولیس محسوب می‌شود. نکته دوم هم اینکه ما همچنان در تفهیم مسائل حرفه‌ای به بازیکنان‌مان ضعیف عمل می‌کنیم.

   بازیکنان را توجیه نمی‌کنیم

فوتبالیست‌ها و حتی مربیان ایرانی باید بدانند وقتی در مسابقات بین‌المللی حاضر می‌شوند، کوچک‌ترین حرکاتشان هم رصد می‌شود و می‌تواند پیامدهای سنگین حقوقی به‌دنبال داشته باشد. در تورنمنت‌های بین‌المللی تا به‌حال به وفور دیده‌ایم که بازیکنان ایرانی شروع به مشاجره و بعضا حتی درگیری فیزیکی با هم کرده‌اند، درحالی‌که برخورد سختگیرانه داور یا ناظران بازی می‌توانسته منجر به اخراج یا محرومیت آنها شود. این مساله شامل ادبیات مربیان و مدیران هم می‌شود. در مجموع هنوز هم چیزهای زیادی هست که از آداب حرفه‌ای‌گری در میادین خارجی نمی‌دانیم. باید برای تیم‌های اعزامی کلاس‌های توجیهی برگزار شود، اما این توقعات از فوتبالی که اسیر روزمرگی شده و تا خرخره مشکل دارد، کمی زیاد به‌نظر می‌رسید. در هر صورت امیدواریم عیسی از این دام برهد و کل این ماجرا تبدیل به تجربه‌ای برای آینده شود.