بهتر است بدانید که گل های شهدزا معمولا به این خاطر اهمیت دارند که زنبورداران بایستی اطلاعات دقیقی از آن ها برای تولید بهتر داشته باشند زیرا گیاهانی با شهد و گرده فراوان و پوشش کم وجود دارند که نمی توانند منابع تولیدی قابل توجهی باشند اما از طرفی گیاهانی که با شهد و گرده کم رشد می کنند می توانند برای زنبورداران مفید باشند.
آشنایی با گل های شهدزا
به طور کلی می توان شهد را در انواع بقولات مانند علف ها، پیچک ها، درختچه ها و درختانی یافت که تحت شرایط محیطی متنوع از دشت های نیمه خشک و علف زار ها تا جنگل های نواحی معتدله و مناطق استوایی مرطوب رشد می کنند. توجه داشته باشید گیاهان کشت شده که اغلب برای غذای جانوران اهلی استفاده می شود شامل نخود مزرعه ای، یونجه، ماش و باقلوا است که البته در میان آن ها برخی گیاهان زینتی مانند آقاقیا بنفش، طاووسی وحشی و باقلا مصری نیز مشاهده می شود. جالب است بدانید که برخی از گیاهان این خانواده از روغن، پروتئین، دارو، رزین، چسب و همچنین عسل به دست می آید و می توان آقاقیا را مهمترین درخت این خانواده از نظر تولید عسل و شهد دانست. درختان یا درختچه های دیگری نیز هستند که جز خانواده بقولات می باشند که به صورت قهوه ای خاردار رشد می کنند و نقش ویژه ای در بهبود و حاصلخیزی خاک دارند.
انواع گیاهان شهدزا:
همانطور که متوجه شدید در میان اقسام مختلفی از گیاهان برخی هستند که در طول روند رویش خود مادام شهد تولید می کنند و در ادامه سعی داریم شما را با این دسته از گیاهان آشنا نماییم:
درخت آلبالو:
درخت آلبالو در واقع درخت کوچکی با ارتفاع حداکثر ۱۰ متر است که پوست تنه آن تیره می باشد و دارای شاخه هایی جوان و سبز رنگ و سپس قهوه ای رنگ می باشد. معمولا پشت برگ های آن نیز تخم مرغی شکل یا قاعده قلبی دارد و به وسیله دمبرگی به طور ۳ سانتی متر به شاخه هایی متصل می شود. گل های شهدزا آلبالو سفید و معطر هستند و میوه های آن نیز ابتدا زرد و سپس سرخ و سیاه خواهند شد. این درخت قادر است شهد خوبی را تولید کند که مورد توجه زنبور عسل نیز قرار گیرد. شهد تولید شده معمولا معطر است و از محل نوش یعنی مکانی که بین زخم ها و مادگی قرار دارد ترشح می شود. این درخت مشابه درخت گیلاس در اوایل فصل بهار گل می دهد و روند تولید گرده را آغاز می کند که از این طریق کندوهای زنبور عسل نیز تقویت خواهند شد. به طور کلی میزان تولید عسل در هر هکتار بین ۲۵ تا ۵۰ کیلوگرم می باشد.
درخت سیب:
درخت سیب در واقع دارای ارتفاعی ۵ الی ۱۰ متر و گل هایی سفید و صورتی رنگ است که قابلیت خوبی در برابر سرما دارد و می توان آن را از دسته درختان بومی مناطق آسیایی دانست که در سطح وسیعی از نقاط جهان با درجه حرارت های مختلف کشت می شود. بهتر است بدانید که این درخت بیش از صد نوع مختلف دارد و تنها تعداد کمی از نژاد های اصلاح شده آن توسط باغداران کاشته می شود. توجه داشته باشید زمانی که شکوفه های سیب پر از شهد بوده و شرایط محیطی نیز خوب است زنبور ها با علاقه بسیار زیادی شهد را جمع آوری می کنند. می توان قند موجود در شهد سیب را ۲.۴۶ درصد دانست که گل های آن معمولا در اوایل بهار باز شده و ارزش زیادی برای پرورش نسل زنبور عسل دارد. به صراحت می توان گفت که سیب های پا کوتاه دارای تعداد بیشتری شکوفه هستند و شهد بیشتری را تولید می کنند.
گل نسترن:
گل نسترن در واقع درختچه ای به ارتفاع ۲ الی ۳ متر می باشد که شاخه هایی کمانی به رنگ سبز تیره و خارهایی پراکنده خمیده با قاعده پهن دارد. برگ های آن نیز دارای دندانه هایی اره ای و نوک تیز است که گاهی بر روی رگبرگ ها کمی کرک نیز مشاهده می شود. جالب است بدانید که قسمت کوزه ای شکل این گیاه که متورم و قرمز رنگ است با نام سینورودن شناخته می شود و از آنجایی که دارای واریته های زیادی است مصرف دارویی پیدا کرده است.
درخت بادام:
بادام در واقع درختی با ارتفاع ۶ الی ۸ متر و ریشه هایی قوی عمودی با تاج مدور است که به گیاه این امکان را می دهد در شرایط نامساعد خاک و رطوبت کم نیز به حیات خود ادامه دهد. برگ های آن نیز ساده بیضی شکل، باریک، دراز، نوک تیز و کمی موج دار هستند و اغلب به رنگ سبز ظاهر می شوند. گل های درخت بادام نیز در رنگ صورتی مایل به ارغوانی همراه با ۱۰ الی ۳۰ پرچم که روی شاخه های سال دوم ظاهر می شوند پیش از برگ ها بیرون می آیند زیرا در سال هایی که سرمای زودرس بهاره وجود دارد باعث سرمازدگی آن ها می شود.
درخت توت فرنگی:
توت فرنگی نیز گیاهی چند ساله با ساقه هایی هوایی است که اغلب بر روی زمین گسترده می شود و هنگام تماس با زمین اقدام به تولید ریشه نابجا می کند و در نتیجه بوته جدید حاصل خواهد شد. برگ های آن معمولا به صورت سه برگچه ای و دمبرگ همه به یک نقطه وصل شده اند. گل های توت فرنگی معمولا به رنگ سفید، میوه مرکب مشابه توت اما بزرگ تر با مزه ترش می باشد که اغلب تکثیر آن ها از طریق بذر خواهد بود و در ترکیبی از ماسه، خاک برگ و خاک پرلیت کشت می شود. میوه های شهدزای آن معمولا در طول مرداد ماه برداشت می شوند.
درخت هلو:
هلو در واقع گیاهی به ارتفاع ۴ الی ۵ متر است که دارای شاخه هایی متعدد و زاویه دار، پوست ساقه سبز براق، برگ ها بدون کرک و شفاف می باشد. گل های شهدزای آن نیز به صورت قرمز و صورتی و اغلب به صورت منفرد یا دوتایی مشاهده می شود که قسمتی سرخ رنگ است و روی سطح خارجی دارای کرک های نمدی می باشد.
درخت پرتقال:
درخت پرتغال نیز درختی با برگ هایی سبز ، گل هایی سفید و میوه ای معطر است که بدون تامل در درجه حرارت کمتر از ۴ الی ۵ درجه سانتی گراد از بین می رود. توجه داشته باشید که ارقام مختلفی از پیوند شکمی بر روی پایه های نارنج حاصل از بذر به دست می آیند و معمولا نهال های بذری آن دیر بارور بوده اما پوست میوه نازک تر و طعم شیرین تری دارد.
