عادل بزدوده که این روزها به شکل آنلاین به دانشجویان درس تئاتر می‌دهد، ابراز تاسف می‌کند که در دانشکده‌های ما، بی‌سوادی درس می‌دهند.
خبرگزاری ایسنا: عادل بزدوده که این روزها به شکل آنلاین به دانشجویان درس تئاتر می‌دهد، ابراز تاسف می‌کند که در دانشکده‌های ما، بی‌سوادی درس می‌دهند.
این کارگردان تئاتر و تئاتر عروسکی در گفت‌وگو با ما از فاجعه‌ای غم‌انگیز سخن می‌گوید؛ نسل جدید استادان بنام قبلی را نمی‌شناسند و انقطاع نسل‌ها به بدترین شکلی رخ داده است.
این مدرس تئاتر ادامه می‌دهد: دل آدمی می‌شکند وقتی متوجه می‌شود بچه‌های نسل جدید هیچ خبری از استادان بنام تئاتر عروسکی ندارند و نمی‌دانند این هنر بر شانه چه کسانی ایستاده و رشد کرده است.
بزدوده که این روزها مشغول تدریس آنلاین تئاتر عروسکی در دانشگاه سوره است، اضافه می‌کند: چندی پیش در کلاس درس از ۵ تن از استادان این رشته نام بردم؛ نصرت کریمی، اردشیر کشاورزی، کامبیز صمیمی مفخم، جواد ذوالفقاری و بیژن نعمتی شریف و با کمال تاسف و شگفتی دیدم دانشجویان هیچ خبری از حضور این استادان ندارند.
او ادامه می‌دهد: دانشجو مقصر نیست بلکه ایراد از امثال من و ماست که در دانشکده‌های هنری تدریس می‌کنیم و بعد از درگذشت هنرمندانی نظیر استادانی که نام بردم، می‌کوشیم حضور و تاثیر آنان را کمرنگ کنیم و خود را جایگزین کنیم. متاسفانه از ماست که بر ماست.
بزدوده با تاکید بر اینکه باید ستون‌های مهم هر رشته‌ای را به دانشجویان بشناسانیم، می‌افزاید: دانشجوی ما باید بداند هنری مانند تئاتر عروسکی باری به هر جهتی ایجاد نشده و به اینجا نرسیده بلکه بر شانه‌های استادان بزرگی قد راست کرده است.
این کارگردان با ابراز تاسف از اینکه برخی استادان در دانشکده‌ها بی‌سوادی درس می‌دهند، اضافه می‌کند: همه را به یک چوب نمی‌زنم ولی متاسفانه بخش زیادی از استادان دانشگاه‌ها هم سواد اندکی دارند و هم مطالعه اجتماعی‌شان ناچیز است. چنین استادانی چه می‌توانند به دانشجویان درس بدهند جز بی سوادی و هر آنچه از ندانستن و ندانم‌کاری نشات می‌گیرد.
این طراح و سازنده عروسک‌های خاطره انگیز ابراز تاسف می‌کند: این عارضه بسیار خطرناک، گریبان جامعه ما را خواهد گرفت.چگونه می‌توان انتظار داشت درخت پر بار اندیشه در جامعه‌ای بروید که فرهنگ در آن جایگاه درستی ندارد. زمانی می‌توان منتظر درختان پر بار تفکر ماند که باغبانان درستی که زمین و طبیعت، نهال‌ها و مناسبات را می‌شناسند، دست به کار شوند و بذر اندیشه بکارند.
بزدوده ابراز تاسف می‌کند: چه بگویم که هر چه بگویم به خودمان برمی‌گردد. دانشجویی که از پشت میز و نیمکت دبیرستان به دانشگاه آمده، پیش از این در سینما، تئاتر و کتاب چگونه او را تغذیه کرده‌ایم. وقتی همه حلقه‌های یک زنجیر متزلزل باشد، آن زنجیر به اشاره‌ای از هم جدا می شود ولی در کنار یکدیگر می‌توانیم مسایل‌مان را مطرح کنیم و برای کاستی‌هایمان راه حل بیابیم.
او ادامه می‌دهد: با وجود قدرت اینترنت، این سوال هست که چرا این نسل و حتی نسل بعدی باید با بزرگان هنر خود این چنین بیگانه باشند.
این هنرمند خاطرنشان می‌کند: بزرگانی مانند بیژن نعمتی شریف یا اردشیر کشاورزی اهل گفتگو و جنجال نبودند. آنان آهسته و پیوسته به کار خود مشغول بودند ولی وظیفه امثال ماست که آنان را به نسل‌های بعدی بشناسانیم تا ریشه‌های خود را دریابند.
عادل بزدوده سخن خود را این گونه به پایان می‌برد: ما هستیم که می‌توانیم جامعه فرهنگی کشورمان را به اوج یا قهقرا ببریم. متاسفانه برخی از دوستان آگاهانه یا ناآگاهانه، حرکت به سمت قهقرا را انتخاب کرده‌اند. من از خود راضی نیستم ولی از خودم راضی هستم که در دوره آموزشی خود به دانشجویان دانشگاه سوره توانستم بخشی از استادان بنام رشته عروسکی را معرفی کنم.
