انجمن‌های هنرهای تجسمی که از کم صداترین انجمن های هنری کشور است گویا به تازگی تصمیم گرفته بود در واکنش به تغییر لوگوی موزه هنرهای معاصر تهران بیانیه ای صادر کند اما آنها از پس چنین کاری هم برنیامدند؛ نوشته زیر داستان جالب این اتفاق را شرح می دهد:
ایران آرت: مهرداد احمدی شیخانی،عضو هیات مدیره انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران در اعتماد نوشت:
پس از آنکه دو هفته پیش، مسوولان موزه هنرهای معاصر تهران از نشانه جدید موزه رونمایی کردند و خبر از ساخت هویت بصری مبتنی بر آن دادند و طراح نشانه جدید نیز در این رونمایی از دلایل کنار گذاشتن نشانه پیشین گفت شاهد بازتاب‌های گسترده‌ای در رسانه‌های واقعی و مجازی بودیم که طیف گسترده‌ای از سخنان تند تا استدلال‌های نرم در رد این کار را در بر می‌گرفت.
البته در این بین حمایت‌هایی نیز از طراح اثر و نه از مسوولان موزه دیدیم که در مقابل آن طیف وسیع معترضان، چندان به چشم نیامد به خصوص که در بین معترضان، صاحب‌نامانی معتبر که از مفاخر فرهنگی کشور محسوب می‌شوند، دیده می‌شدند که نمی‌توان به سادگی از نظرات‌شان گذشت.
پس از آن بود که شنیده شد مسوولان امر گفته‌اند، نشانه موزه تغییر نکرده در حالی که در همان رونمایی هم، نشانه جدید را به دید همگان رسانده بودند و طراح نیز به صراحت از دلایل کنار گذاشتن نشانه قبلی و ساخت و ارائه نشانه جدید گفته بود.
در هر صورت به‌رغم گفتن از اینکه نشانه موزه تغییری نکرده، هنوز بعد از گذشت حدود دو هفته، هیچ اعلام رسمی مبنی بر اینکه نشانه رونمایی شده را پس گرفته و نشانه قبلی همچنان نشانه موزه است، منتشر نشده است.
در پیامد این ماجرا، انجمن‌های هنرهای تجسمی تصمیم گرفتند که در این مورد بیانیه‌ای منتشر کنند و از آنجا که بروز و ظهور این اتفاق در حوزه گرافیک رخ داده بود، در پایان دو هفته قبل، پیش‌نویس بیانیه‌ای از طرف انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران آماده و در اولین روز هفته گذشته در اختیار سایر انجمن‌ها قرار گرفت تا نظرات و پیشنهادهای‌شان را در مورد آن ارایه کنند.
همان روز شنبه، انجمن‌ها پیشنهادهای اصلاحی خود را عرضه کردند و قرار شد که فردای آن روز، یعنی روز یکشنبه، برای نهایی شدن متن بیانیه، جلسه‌ای حضوری در محل انجمن مجسمه‌سازان برگزار شود تا در حضور نمایندگان دارای اختیار انجمن‌های تجسمی، متن بیانیه نهایی شود.
در جلسه عصر یکشنبه، نمایندگان 5 انجمن تجسمی گرد هم آمدند و دو انجمن دیگر ضمن پوزش از عدم حضور، اعلام کردند که پیشاپیش با آنچه بر آن توافق شود همراهند.
حاصل جلسه یکشنبه، تهیه یک متن نهایی بود که با اعمال همه نظرات به توافق رسیده، نگرانی انجمن‌ها را از روند نادیده گرفتن نظرات تخصصی در موضوعات ملی در حوزه هنرهای تجسمی را بازتاب می‌داد و برای امضای انجمن‌های هفتگانه تجسمی در اختیار آنان قرار گرفت.
متن نهایی شده از سوی 6 انجمن تجسمی تایید و انتظار برای امضای انجمن هفتم از صبح دوشنبه آغاز شد.
انجمن هفتم که یکی از حاضرین در جلسه یکشنبه بود و در حضور نماینده آنان، متن نهایی شده بود تا سه‌شنبه شب از امضای بیانیه خودداری کرد و پس از پیگیری مستمر نمایندگان دیگر انجمن‌ها، با تغییراتی در ماهیت بیانیه بازگشت که آن را از هشدار به مسوولان امر برای نادیده گرفتن نظر تخصصی انجمن‌های تجسمی، تبدیل به اعتراض به لحن هنرمندانی می‌کرد که به کار ارائه شده و نادیده گرفته شدن هویت ایرانی نشانه قبلی و تناسب آن با ماهیت ساختار معماری موزه معترض بودند، تبدیل می‌کرد.
در اینجا بود که بحث جدیدی بین نمایندگان انجمن‌های تجسمی شروع شد که اگر قرار است ماهیت بیانیه تغییر کند باید از نو در مورد مفاد آن بحث شود. لذا دو پیشنهاد مطرح شد، یک) جلب نظر انجمن هفتم برای پیوستن به 6 انجمن دیگر، دو) صدور بیانیه با همان 6 امضا.
کار اما بالا گرفت و تا ظهر چهارشنبه، دو انجمن دیگر هم امضای خود را پس گرفتند. این‌گونه بود که انجمن‌های باقی‌مانده به این نتیجه رسیدند که از خیر صدور بیانیه مشترک بگذرند و برای اطلاع عموم و به‌خصوص جامعه هنرمندان تجسمی در یادداشتی، آنچه به عدم صدور بیانیه منجر شد را به جای بیانیه منتشر کنند که وظیفه نوشتن آن بر عهده من قرار گرفت.
در هر صورت تلاش یک هفته‌ای برای رسیدن به توافق برای انتشار یک متن هر چند بسیار آرام و محترمانه، این‌گونه بی‌سرانجام ماند و به دلایلی که جای گفتنش در این یادداشت نیست، در رفتاری که شاید معنای دفع‌الوقت داشت، آنچه ماند فقط همین گزارش به افکار عمومی از عدم اعلام رسمی بر جای ماندن نشانه پیشین از سوی مسوولان موزه هنرهای معاصر تهران و شرحی از عدم توافق بر سر انتشار یک بیانیه مشترک است تا شاید جامعه هنری کشور از بخشی از ماجرا مطلع شوند.
