علیرضا عصار یکی از ستارگان پرفروغ موسیقی پاپ ایران در دهه‌های هفتاد و هشتاد بود. در دهه‌هایی که نسل اول موسیقی پاپ بعد از انقلاب با نفراتی چون محمد اصفهانی، شادمهر عقیلی، نوعی از پاپِ با کیفیت را عرضه می‌کرد و خبری از موسیقی پاپ الکترونیکی این سال‌ها نبود، این مطلب به مناسبت تولد «عصار» است.
برترین‌ها: علیرضا عصار یکی از ستارگان پرفروغ موسیقی پاپ ایران در دهه‌های هفتاد و هشتاد بود. در دهه‌هایی که نسل اول موسیقی پاپ بعد از انقلاب با نفراتی، چون محمد اصفهانی، شادمهر عقیلی، نوعی از پاپِ با کیفیت را عرضه می‌کرد و خبری از موسیقی پاپ الکترونیکی این سال‌ها نبود، این مطلب به مناسبت تولد «عصار» است. این مطلب بخشی از مصاحبه «تبار» است با عصار که به سال‌های خانه‌نشینی او در دوران احمدی‌نژاد اشاره دارد.
سال ۸۴، سالی که میان‌مایگی شروع شد و عصار خانه‌نشین شد
خودش می‌گوید:
ترجیح می‌دهم به مورد خاصی اشاره نکنم، چون حوصله تبعاتش را ندارم. اشاره به سال ۸۴ تا حدی گویای مساله است.
چرا پرتیراژترین خواننده آن سال‌ها که هنوز رکورد بیشترین شب‌های متوالی کنسرت در ایران را دارد. به یک باره با حال ناخوش به انزوا می‌رود؟
ما در دی یا بهمن سال ۸۳ کنسرت تهران مان را برگزار کردیم. نوروز سال ۸۴، کنسرت کیش را برگزار کردیم. تا آنجا که به یاد دارم بعد از این برنامه به تهران بازگشتیم و بعد یک کنسرت هم در اصفهان اجرا کردیم. کم کم زمان انتخابات فرا رسید و در نهایت با تغییر و تحولاتی که پیش آمد، کار برای من سخت شد. من خیلی حوصله آن جریانات را نداشتم. در نتیجه به سمت کمتر خواندن و به مرور، نخواندن پیش رفتیم.
نخواندن برای کسی که در دوره خودش جزو خوانندگان موفق شناخته می‌شد خیلی دردآور است. با این توضیح می‌خواستم بدانم با نخواندن، چه اتفاقی برای علیرضا عصار افتاد؟
کار خوانندگی دو بخش دارد، اول به روی استیج و آن بالا بر می‌گردد و بعد هم به مردم و محبت شان. خوشبختانه محبت مردم به من تا اندازه‌ای بود که کمبودش را احساس نکردم. اگر محبت مردم در کوچه و خیابان نبود شاید تحمل آن بخش از کار که به روی استیج مربوط می‌شود خیلی سخت‌تر می‌شد.
تولید کار هنری در مدت تنهایی‌تان چطور پیش رفت؟
همانطور که گفتم در طول این دوران حالم خوب نبود؛ بنابراین کار خاصی نکردم. کتاب می‌خواندم، زیاد شعر می‌خواندم، خیلی زیاد فیلم می‌دیدم و به مسافرت می‌رفتم. اما در طول این مدت کار نکردم.
این مساله سختی این مدت را بیشتر نکرد؟
من برای پیش آمدن این وضعیت کوششی نکردم. در این دوران کلا چشمه کاری و فکری ام خشکیده بود.
با این توضیح که بخش مهمی از موسیقی پاپ اینترتینمنت است، چرا قسمت شوآفش را به طور کلی خاموش کردید؟
این به خصوصیات اخلاقی من باز می‌گردد.
فکر می‌کنید در وضعیت فعلی موسیقی پاپ خود موسیقی تا چه حد مهم است؟
موزیک بد وجوددارد. البته معیار من برای موزیک بد ممکن است فرق داشته باشد، من معتقدم موسیقی باید درست باشد. از آنجا به بعد سلیقه است و خوب و بد ندارد.
با این توضیح فکر می‌کنم موسیقی باید هدف داشته باشد. اگر شما موسیقی‌ای تولد می‌کنید که مردم با آن برقصند و مردم می‌توانند با آن برقصند، موزیسین خوب و قابل احترامی هستید. این نظر شخصی من است. مهم این است که تارگت اجتماعی شما کدام بخش از جامعه است.
به عقیده من موسیقی باید مکان، زمان و مصرف کننده مشخص داشته باشد. مثلا مشخص است که فرهاد مهراد موسیقی اش را برای چه تولید می‌کرد. شما امروز می‌توانید این موسیقی را بگذارید و به آن فکر کنید و متوجه خیلی از مسائل هم بشوید. آقای فرهاد موسیقی اش را برای جشن تولید نمی‌کرد و خودش هم می‌دانست.
هیچ یادداشتی از آن روز‌ها برای خودتان ننوشتید؟ سالی صد شب مراوده مستقیم با مردم ناگهان قطع شد. شما در اوج شهرت و محبوبیت تصمیم گرفتید هیچ کس را نبینید. این مساله خودش باعث افسردگی می‌شود...
افسرده هم شده بودم. البته بعدش کار در پروسه تولید «نهان مکن» افتاد و قدری مشغول آن شدم. در حقیقت ما بخش اجرا‌ها را تعطیل کردیم و رفتیم سراغ کار‌های دیگر. ولی به طور کلی وضع جدید دپرشن داشت و هرچه هم که گذشت بیشتر و بیشتر شد. با این وجود بدون آنکه بخواهم حرف کلیشه‌ای بزنم باید بگویم که انرژی که از مردم در خیابان می‌گرفتم واقعا مثل مرهمی بود که انگار نه انگار دیگر کنسرتی در کار نیست. آن انرژی بود و هنوز هم هست. این خیلی برای من دلچسب است که این همه سال است کار نکرده ام، اما هنوز هم آن محبت وجود دارد.
انگار ناگهان موسیقی نسل شما که از سال ۷۶ وارد جامعه شد با یک قدرت و سرعت عجیب موسیقی لس‌آنجلسی را گرفت. در این بین تفاوتی وجودداشت. بعضی‌ها به تبع نوستالژی ساختن‌شان مطرح شدند. مشخصا شما و آقای اصفهانی یونیک بودید و کار خودتان را انجام می‌دادید. شما هنوز هم همینطور کار می‌کنید.
تفاوت ما این بود که موسیقی‌مان شبیه شد به آنچه که قبل از انقلاب مطرح بود؛ یعنی از فرمت سرود دور شد و وارد بخش ترانه شد. شما کار‌های آن زمان را که گوش کنید می‌بینید کار‌های قابل دفاعی بودند. البته به گردن کلفتی تجربه‌های قبل از انقلاب نبودند. به این خاطر که ما هم تجربه نداشتیم و تازه داشتیم کارمان را آغاز می‌کردیم. اما به هر حال شروع خوبی بود. کار‌هایی که خود من اجرا کردم (البته منظورم تعریف از خود نیست، منظورم در کلیت آهنگسازی، نوازندگی، تنظیم و... است)، کار‌هایی که فواد برای من و محمد ساخت (محمد اصفهانی) و کار‌هایی که شادمهر ساخت، برای آن زمان واقعا خوب بود. همین امروز هم قابل دفاع و قابل اعتنا است.
