دنیای‌اقتصاد :
بر طبل شادانه بکوبید که باشگاه پرسپولیس موفق شد در دوران اوج تنگدستی و گرفتاری، چیزی حدود ۵۰۰ هزار یورو به حساب ماریو بودیمیر واریز کند و از خطر محرومیت نقل‌وانتقالاتی در زمستان بگریزد. صحبت از یک بازیکن ۳۴ ساله کروات است که تنها یک نیم‌فصل در جمع سرخپوشان حضور داشت و فقط موفق به زدن دو گل شد، اما حالا هزینه‌ای تقریبا ۱۵ میلیارد تومانی روی دست باشگاه ایرانی گذاشته است. این رقم همین حالا می‌تواند معادل دستمزد یک فصل سه بازیکن کلیدی و سرشناس فوتبال ایران باشد. با این پول می‌شود یک زمین تمرین خوب برای تیم‌های پایه درست کرد و یک فصل دستمزد همه بازیکنانش را داد تا چه بسا از بین آنها چهار استعداد درست و حسابی بیرون بیایند. چقدر بازیکنان نوجوان ما باید از فقر امکانات گلایه کنند؟ چرا نباید این بچه‌ها در سرمای زمستان لباس گرم داشته باشند؟ آیا خدا را خوش می‌آید تمام این پول با هزار مشقت ناشی از جابه‌جایی ارزی به حساب بازیکنی برود که در لیگ کرواسی ماهانه ۱۵۰۰ یورو حقوق می‌گرفته؟
قرارداد بودیمیر با پرسپولیس یک‌سال‌ونیمه بوده و طبق معمول بی‌کفایتی مدیران باشگاه در پرداخت به‌موقع مطالبات این بازیکن باعث شده او بتواند روی دریافت همه رقم قراردادش اقدام کند؛ این یعنی نه‌تنها یک ترکمانچای واقعی بسته شده، بلکه حتی در اجرای همین قرارداد فضاحت‌بار هم کوتاهی صورت‌گرفته تا بازیکن کروات اصل و فرع پولش را مطالبه کند. ما اظهارنظر قطعی نمی‌کنیم؛ اما آیا مواردی که برشمردیم نمی‌تواند شائبه فساد داشته باشد؟ اگر از مبارزه با فساد حرف زده می‌شود، آیا یک‌بار مردم نباید مجازات عاملان عقد چنین قراردادهایی را ببینند و دلخوش شوند؟ آیا یک‌بار نباید به عینه شاهد برخورد با یک متخلف باشیم تا چه‌بسا راه روی تکرار این قراردادهای زیان‌بار بسته شود؟ مسلما فقط پای بودیمیر و پرسپولیس هم وسط نیست؛ مگر کسی فهمید چرا و چطور باشگاه استقلال به نیکولای بودوروف بلغار بابت یک نیمه بازی ۱۲۵ هزار دلار پرداخت؟ اینها سیاهچاله‌های ارزی فوتبال ایران هستند.
