اختصاصی سلام سینما- سلام سینما همانند سال‌های گذشته در ایام جشنواره فیلم فجر همراه مخاطبان بود.

 شما همراهان همیشگی سلام سینما، با امتیازهای خود به فیلم‌هایی که دیده‌اید، بهترین‌های جشنواره را معرفی کردید. در این یادداشت نگاهی انداخته‌ایم به سه فیلم برتر جشنواره از نظر کاربران و نظر منتقدان را درباره این فیلم‌ها مرور کرده‌ایم.

بی همه چیز

کارگردان: محسن قرایی

بازیگران: پرویز پرستویی، هدیه تهرانی، هادی حجازی فر، باران کوثری، مهتاب نصیرپور، بابک کریمی، فرید سجادی حسینی، پدرام شریفی، لاله مرزبان

نظر منتقدان:

مسعود فراستی: به پرویز پرستویی برای این بازی باید گفت آفرین، هادی حجازی فر خیلی خوب بود ، باران کوثری و هدیه تهرانی عالی بودند، به نظر من «بی همه چیز» در جشنواره یک واقعه است.

محمدتقی فهیم: تقطیع‌ها و حس‌هایی که «بی همه چیز» ایجاد می‌کند نمی‌تواند در کنار مردم قرار بگیرد؛ مردم عموماً مورد تحقیر قرار می‌گیرند یعنی «بدمن» فیلم، مردم شدند در حالی که در نمایشنامه اصلی، مردم «بدمن» نیستند و در واقع عناصری هستند که اگر فریب می‌خورند در تداوم کاری کارستان می‌کنند و قهرمان جمعی می‌سازد.

آنتونیا شرکا: «بی همه چیز» فیلم دیدنی و ارزشمندی است، با کارگردانی عالی (خصوصا در صحنه‌های شلوغ و پر جمعیت)، بازی‌هایی که قطعا نقطه درخشانی در کارنامه بازیگری خالقانشان هستند و طراحی صحنه و چهره پردازی‌ای که از ابتدا بنای خلق صحنه‌ها و شخصیت‌هایی با شکوه و درامی بزرگ را می‌گذارند.

فریبا اشوئی: «بی‌همه چیز» فیلمی جذاب و قصه گو، متعلق به سینمای کلاسیک است. فیلمی است که همه عناصرش باهم در توازن و بالانس هستند. قاب‌بندی‌های بدون نقص مرتضی هدایی درکنار صحنه‌آرایی و طراحی لباس خوب فیلم، باعث شده که تماشاگر تا انتها در کنار قصه تلخ و تامل‌برانگیز آن بماند و از پلان به پلانش لذت ببرد. فیلمنامه خوب با طراحی کلاسیک و جاندار، البته از رموز اصلی موفقیت فیلم است.

ابلق

کارگردان: نرگس آبیار

بازیگران: بهرام رادان، الناز شاکردوست، هوتن شکیبا، مهران احمدی، گلاره عباسی، گیتی معینی

نظر منتقدان:

هوشنگ گلمکانی: نرگس آبیار باز هم گام بلند دیگری برداشته؛ بلندتر از فیلم بلندپروازانه قبلی‌اش. «ابلق» فیلمی تکان‌دهنده و تأثیرگذار است، با یک کارگردانی ماهرانه و پرزحمت، و بازی‌های چشمگیر. هرچند که به دلایلی شخصی، من «نفس» را همچنان بیش‌تر دوست دارم.

کیوان کثیریان: فیلمی متمرکز بر روابط پیچیده انسانی، با ظرایف قابل توجه، شخصیت‌های جذاب و قصه‌ای پرکشش. بهترین فیلم نرگس آبیار تا اینجا.

محمدرضا مقدسیان: «ابلق» از ناحیه فیلمنامه‌اش و بازی بهرام رادان لطمه مهمی خورده اما نباید از نظر دور داشت که در بخش‌های فنی مثل جلوه‌های ویژه، صدا و کارگردانی و بازی هوتن شکیبا و الناز شاکردوست فیلم قابل اعتنایی‌ست. بدیهی‌ست که فیلم‌ها تنها بر اساس فیلمنامه بررسی و ارزش‌گذاری نمی‌شوند.

حمید عبدالحسینی: «ابلق» نمونه ی مثال زدنی از فیلم هایی ست که از جز به کل، ساخت و پرداخت می شوند. این جزئیات نگاری را می توان از فیلمنامه تا آخرین مرحله آماده سازی یعنی تدوین به خوبی در اثر شناسایی کرد. فیلم تازه نرگس آبیار بار دیگر اثبات می کند که او فیلم به فیلم در مسیر رشد و تکامل فیلمسازی اش قرار دارد.

شیشلیک

کارگردان: محمدحسین مهدویان

بازیگران: رضا عطاران، ژاله صامتی، پژمان جمشیدی، جمشید هاشم پور

نظر منتقدان:

محمد تقی زاده: «شیشلیک» به جهت زیرلایه‌های انتقادی و طنز تلخی که دارد یک سر و گردن از کمدی‌های این روزهای سینما بهتر است و حضور عطاران نیز می تواند از هم اکنون تضمینی برای فروش فیلم باشد. سکانس حضور عطاران در جشن در میان افراد مرفه و بیان مشکلات و رنج ها و خندیدن حضار به این موقعیت‌ها، قصه پرغصه سرزمین ما و یکی از درخشان ترین ایده های تصویری فیلم و حتی سینمای ایران است.

مسعود فراستی: این فیلم به حدی توهین‌آمیز است که فقط ضد کارگر و کار نیست بلکه ضد انسان است و برخلاف ظاهر انتقادی فیلم، طرفدار وضع موجود و لمپن بورژواها و دلالان است. فقط شکم‌سیران می‌توانند به این فیلم بخندند، شکم‌سیرانی که با پول دلالی و کثیف می‌توانند سرپا باشند.

خسرو نقیبی: «شیشلیک» آشکارا ادامه‌ای بر جهان «لاتاری» است. حاشیه‌نشینانی نادیده‌گرفته‌شده که تراژدی‌شان برای مردمان چند کیلومتر آن‌سوتر شوخی‌ است. چه این تراژدی ناموس باشد، چه فقر. اگر مهدویان در «لاتاری» درست پیش از حوادث سال 96 هشدار می‌داد که همین کنار گوش‌تان مردمانی زندگی می‌کنند که «نداری» آن‌ها را به سرحد یک خط ترسناک رسانده، حالا «شیشلیک» به‌شکلی نمادین‌تر قرار است هشداری باشد برای یک سرخوردگی جمعی، از شماری باور.

هوشنگ گلمکانی: «شیشلیک» یک کمدی بسیار سیاه است با فیلم‌نامه‌‌ای دقیق و بازی‌ها و اجرای خوب. از چنین فیلمی، و از هیچ فیلمی، انتظار شعارهای رادیکال و «فضای-مجازی-پسند» نباید و نمی‌توان داشت.