معنی شعر فضل خدا (سعدی)

آشنایی با معنی و مفهوم شعر فضل خدا از سعدی فارسی پایه پنجم

در این پست، معنی و مفهوم شعر فضل خدا از سعدی را برای شما دوستان عزیز آماده کرده ایم. با دانشچی همراه باشید.

معنی شعر فضل خدا

فضلِ خدای را، که تواند شمار کرد؟‌
یا کیست آن که شُکر یکی از هزار کرد؟

معنی: چه کسی می تواند بخشش بی نهایت خداوند را بشمارد؟ (استفهام انکاری؛ هیچ کس نمی تواند که فضل و بخشش خداوند را بشمارد) یا چه کسی قادر است شکر تنها یکی از هزاران نعمتی را که خداوند عطا کرده، به جا آورد؟ (هیچ کس!)

بحر آفرید و برّ و درختان و آدمی
خورشید و ماه و اَنجُم و لَیل و نهار کرد

معنی: خداوند قدرتمند، دریا و خشکی و درختان و انسان ها را آفرید و همچنین خورشید و ماه و ستارگان را پدید آورد و شب و روز را ایجاد کرد.

اجزای خاک مُرده، به تاثیر آفتاب
بُستان میوه و چمن و لاله‌زار کرد

معنی: تنها خداوند است که این قدرت را دارد با تابش آفتاب بر خاک مرده، از آن چمن های سرسبز و باغ های میوه و گل های لاله برویاند.

ابر، آب داد بیخ درختان مرده را
شاخ برهنه، پیرهن نوبهار کرد

معنی: ابرها (با اجازه خدا) تا ریشه درختان مرده را آبیاری می کنند و بار دیگر درختان خشک زمستانی را سرسبز کرده و لباس فصل بهار را که پر از گل و شکوفه است، بر تن آنها می پوشاند.

توحیدگوی او، نه بنی‌آدم‌اند و بس
هر بلبلی که زمزمه بر شاخسار کرد

معنی: تنها انسان ها نیستند که خداوند را یکتا می دانند و ذکر او را می گویند؛ بلکه تمام موجودات عالم به تسبیح خداوند مشغولند. هر بلبلی که روی درختان آواز می خواند درواقع به ذکر خدا مشغول است.

آیه در مورد فضل خدای را که تواند شمار کرد

و اگر بخواهید که نعمتهای خدا را شماره کنید هرگز نتوانید، قطعا خدا در حق بندگان بسیار آمرزنده و مهربان است. (آیه ۱۸ سوره نحل)

اختصاصی-دانشچی