درخشش او اما از جهات زیادی یادآور حضور موثر علی علیپور در پیراهن پرسپولیس است. هم عبدی و هم علیپور برای نخستین بار با گلزنی غیرمنتظره در دربی تهران اسم خودشان را سر زبان‌ها انداختند. علیپور در شهرآورد برگشت لیگ چهاردهم تنها گل پرسپولیس را وارد دروازه استقلال کرد و مهدی عبدی هم در دربی رفت لیگ نوزدهم با حضور ناگهانی‌اش در زمین، تک‌گل تیم کالدرون را به استقلال زد. هر دوی این بازیکنان بعد از آن درخشش پرشور، تبدیل به ستاره‌های قابل اعتنای تیم شدند؛ علیپور تا قبل از ترانسفر به لیگ پرتغال بیش از ۷۰ گل برای پرسپولیس به ثمر رساند که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به گلش در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا برابر السد قطر اشاره کرد، عبدی هم هیچ ضیافت بزرگی را برای گلزنی از دست نداده، از نیمه‌نهایی و فینال آسیا برابر النصر عربستان و اولسان کره‌جنوبی تا گل‌های تثبیت قهرمانی پرسپولیس در لیگ‌های نوزدهم و بیستم. هم علیپور و هم عبدی، تعلق خاطر و تعهد زیادی به پیراهن پرسپولیس داشتند و این مساله را در شادی‌های بعد از گل‌شان هم نشان داده‌اند. با این همه اما شباهت بزرگ‌تر آنها مربوط به زادگاه و خاستگاه این دو مهاجم است؛ جایی که هر دو از روستای قراخیل استان مازندران به فوتبال ایران معرفی شدند و خوش درخشیدند.
امروز پرچم بچه‌های قراخیل از دست علیپور به دست عبدی رسیده و همچنان بالاست. این نکته نشان می‌دهد هر گوشه از مرز ایران چه اندازه استعداد قابل توجه دارد و چطور می‌توان با اندکی توجه و اعتماد به بچه‌های این مرز و بوم، با کمترین هزینه ستاره‌های کارآمد پیدا کرد. کل بودجه‌ای که پرسپولیس در این سال‌ها صرف علیپور و عبدی کرده، شاید به اندازه یکی از چندین فوتبالیست خارجی بنجل و به درد نخور این تیم نبوده باشد. گاهی آب در کوزه است، اما تشنه‌لبان آن را نمی‌بینند.
