اختصاصی سلام سینما- روحانیت در جامعه ایران، بعد از انقلاب اسلامی بسیار مهم شد. هرچند پیش از آن هم روحانیت نقشی جدی، مهم و البته پیشرو در جامعه ایفا می‌کرد.

در اواخر دوران قاجار و سال‌های آغازین حکومت پهلوی،  دین اعتباری متفاوت از امروز داشت و از سوی دیگر حساب مذهب از سیاست جدا بود. در آن دوران نه تنها روحانیت از دربار جدا بود، که در شرایط بحرانی، همواره در طرف مردم و روبه روی حکومت قرار می‌گرفت. همه‌ ما در درس تاریخ درباره فتوای تحریم تنباکو توسط روحانیان برای جلوگیری از تسلط بریتانیا بر بازار ایران شنیدیم و درباره  نواب صفوی، خیابانی، اسدآبادی و طالقانی بزرگ، خوانده‌ایم.

اما در سینمای ایران روحانیت هیچ‌گاه موضوع اصلی جریان‌های سینمایی نبوده. هرچند دین و مذهب سایه‌ای سنگین بر فیلم‌های ایرانی می‌انداختند اما حضور روحانیون در فیلم‌های سینمایی ایران بسیار کمرنگ بوده است. شخصیت‌های مذهبی و آخوندها همیشه نقش‌هایی فرعی و غیر مهم داشته‌اند یا به عنوان قهرمان و نقش اصلی، به جز چند مورد استثنا، در فیلم‌هایی غیر مهم و ضعیف به تصویر کشیده ‌شده‌اند.

در سال‌های اخیر سعی شد در فیلم‌هایی کمدی و یا گیشه‌ای، با استفاده از بازیگران مطرح یا اصطلاحا سلبریتی، به نقش روحانیت توجهی ویژه شود اما اقبال چندانی نیافت و نتوانست تاثیر ویژه‌ای بگذارد.

در این یادداشت آخوندهای سینمای ایران، مردانی که در فیلم‌هایی ایرانی نقش روحانی را ایفا کردند، مرور کردیم.

 

جواد عزتی/ فرشته‌ها باهم می‌آیند

«فرشته ها با هم می آیند» یکی از فیلم‌هایی بود که در دهه نود و تحت تاثیر موفقیت «طلا و مس» ‌ساخته شد و البته به مضمون «زندگی مشترک یک آخوند» فاز طنز و کمیکی هم اضافه کرد.

حامد محمدی در سال نود و دو، به پشتوانه پدرش منوچهر محمدی که از تهیه‌کنندگان مشهور و باسابقه سینمای ایران است، فیلم «فرشته‌ها با هم می‌آیند» را با حضور دو ستاره ساخت: «جواد عزتی» که در آن سال‌ها برخلاف حالا، بیشتر در فیلم‌هایی کمدی بازی می‌کرد و هرچند هنوز به عنوان بازیگری ماهر و بااستعداد کشف‌نشده بود، اما به عنوان یکی بازیگران پرفروش سینمای ایران شناخته می‌شد. و نازنین بیاتی جوان.

داستان فیلم درباره طلبه جوانی است که ناگهان پدر یک سه قلو می‌شود و این مسئله او را با کلی چالش مالی، اجتماعی و درونی مواجه می‌کند.

 

حامد بهداد/ کیمیا و خاک

«کیمیا و خاک» هشتمین فیلم عباس رافعی است که در جشنواره سال ۸۷ به نمایش درآمد و توانست در یک رشته هم نامزد شود. این فیلم به سال۵۷ گریز می‌زند و موضوع جالب و تفکر برانگیزی دارد.

چند مسافر در بحبوحه پیروزی انقلاب در شرف رسیدن به هواپیمایی هستند که آخرین پروازی است که ایران را به مقصد کشوری خارجی ترک می‌کند. هرکدام از این مسافران که عقیده یا بعضا یک گروه از جامعه ایران را نمایندگی می‌کنند، به دلیل خاص خود قصد خروج از کشور را دارند.

در این میان حامد بهداد، با بازی در نقش یک روحانی جوان، نماینده روحانیت می‌شود. کاراکتری که در میان آن پنج نفر دیگر با لباس روحانیت از لحاظ ظاهری متفاوت است و به عنوان نمادی از بخشی از جامعه هم حضورش در فیلم از باقی شخصیت‌ها غیره منتظره‌تر به‌نظر می‌رسد.

بهداد هرچند همان اغراق‌های همیشگی را در این فیلم هم دارد، اما شور خاصی به کاراکتر داده که آن را برای تماشاگر همدلی‌برانگیزتر می‌کند و در میان همه کاراکترهای دیگر، احتمالا تبدیل به کاراکتر محبوبش خواهد شد.

 

اکبر عبدی/ رسوایی

 اکبر عبدی بعد از همکاری موفق با مسعود ده نمکی در فیلم «اخراجی‌ها»، بار دیگر در «رسوایی» جلوی دوربین این کارگردان پرحاشیه رفت. کارگردانی که در گذشته یک تندرو مذهبی و شدیدا افراطی بود اما از وقتی پا به عرصه فیلمسازی گذاشت، تغییری ۱۸۰ درجه‌‌ای کرد و بدل به یک روشنفکر مذهبی شد.

او در فیلم «رسوایی» به سراغ موضوعی رفت که پیش‌تر هم در مستند «فقر و فحشا» به آن پرداخته بود.

هرچند در این فیلم همه‌چیز محافظه‌کارانه به نمایش گذاشته می‌شود و به شکل عینی خبری از زن فاحشه نیست، اما فیلم سعی دارد مواجهه و پناه آوردن یک فاحشه به خانه روحانی پیر، دنیا دیده و خوشنام محل را دستمایه خود قرار دهد.

خب اکبر عبدی همان روحانی مهربان است که با شیرینی خاصی این روحانی را تصویر کرده است.

 

مهرداد صدیقیان/ ناخواسته

«ناخواسته» یکی از اولین تجربیات حضور برزو نیک نژاد، کارگردان صدا و سیما در عرصه سینما است. یک درام جاده‌ای جدی و البته جمع و جور. هرچند نیک‌نژاد در فیلم‌های بعدی خود به سراغ موضوعات کمدی رفت اما «ناخواسته» ‌را با لحنی جدی ساخت.

در این فیلم جاده‌ای سفر یک راننده بین شهری و مواجهه‌اش با مسافران مختلف را می‌بینیم و در این میان، داستان چند مسافر مورد تاکید کارگردان قرار می‌گیرد و قهرمان را وا می‌دارد تا در زندگی هرکدام از آن‌ها مشارکت کند.

نکته «ناخواسته» که مهرداد صدیقیان نقش اول آن‌را بازی می‌کند اینست که کارگردان سعی دارد روحانی بودن راننده را تا پرده نهایی و فصل پایانی فیلم در خفا نگه دارد. هرچند از همان ابتدا با توجه به ظاهر و لباس راننده و بعضی از رفتارهایش، تماشاگر سرنخ‌هایی به دست می‌آورد، اما در نیمه پایانی فیلم مطمئن می‌شود که او یک روحانی است.

مهرداد صدیقیان به خوبی نقش راننده‌ای عبوس و بی‌حوصله را بازی کرده که به موقعش از زیربار مسئولیت شانه خالی نمی‌کند.

 

محمدرضا فروتن/ طبقه حساس

«طبقه حساس» در یکی از کمدی‌های سال‌های اخیر کمال تبریزی یعنی «طبقه حساس»‌ یا «طبقه هساس»، محمدرضافروتن به عنوان یک آخوند در کنار رضا عطاران نقش‌آفرینی می‌کند.

داستان فیلم درباره یک اشتباه بامزه است: همسر رضا عطاران اشتباها در قبر دوطبقه‌ای خاک شده که در طبقه دیگرش یک مرد غریبه یا نامحرم دفن شده و همسر متوفی هیچ‌جوره، حتی با سفر به تایلند هم نمی‌تواند با این قضیه کنار بیاید.

فروتن روحانی است که جنبه شرعی داستان را پیش می‌برد. او سعی کرده بازی متفاوتی از خود ارائه دهد اما اگر راستش را بخواهید، اجرایش در نقش یک آخوند چنگی به دل نمی‌زند. نه ظاهر و صدایش، نه لحنی که برای شخصیت طراحی کرده هیچ کدام به کاراکتر نمی‌خورند و در نهایت تماشاگر نمی‌تواند باور کند که او واقعا یک آخوند است. شاید برای یک آخوند زیادی خوش‌تیپ است!

 

پرویز پرستویی/ مارمولک

«مارمولک» ساخته دیگر کمال تبریزی، بهترین، مهم‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین روحانی تاریخ سینمای ایران را می‌سازد که البته واقعا آخوند نیست. در واقع رضا مارمولک با اجرای درجه یک پرویز پرستویی، یک خلافکار است که از زندان به بیمارستان منتقل می‌شود و در آنجا با یک روحانی هم اتاق می‌شود.

رضا مارمولک با پوشیدن لباس‌های هم‌اتاقی‌اش از بیمارستان فرار می‌کند اما طی حوادثی مجبور می‌شود به بازی کردن نقش یک آخوند ادامه دهد. به این واسطه خلافکار اصلی، به مرور ادبیات روحانیت و احکام و شرعیات را یاد می‌گیرد و با رفتن به یک محله بی‌بضاعت به عنوان امام جماعت آن‌جا، به دام عشق و عاشقی می‌افتد.

فیلم «مارمولک» در زمان نمایش خود حواشی زیادی به پا کرد چرا که این اولین باری بود که سینمای ایران با جامعه وحانیت شوخی می‌کرد و به تعبیر افراطیون یک فیلم ایرانی جایگاه «مقدس» روحانیت را به سخره گرفته بود. اما همه آن حرف‌ها فراموش شد و کماکان «مارمولک» یکی از بهترین کمدی‌های دهه هشتاد و تاریخ سینمای ایران است.

 

بهروز شعیبی/ طلا و مس

«طلا و مس» فیلم همایون اسعدیان است که در سال ۱۳۸۷ ساخته شد. یکی از اولین فیلم‌هایی که سعی می‌کرد تصویری متفاوت و جدید از یک آخوند به تماشاگر نشان دهد و تصورات پیشین‌اش درباره آخوندها را تغییر دهد.

به هرحال تبلیغات علیه روحانیت از جایی به بعد به یکی از عناصر اصلی تبلیغاتی علیه سیستم تبدیل شد. و خب به فراخور این تبلیغات، سازمان‌ها و نهادهای دولتی تصمیم گرفتند تصویری جدید برای مقابله با این تبلیغات به ذهن تماشاگر فیلم ایرانی بدهند. خب بهترین راهکار برای نزدیک‌ کردن تماشاگر به شخصیتی که همواره جدی و عموما افراطی بوده، اینست که زندگی شخصی او را به تصویر بکشید.

«طلا و مس»‌ فیلمی بود که زندگی متاهلی یک طلبه جوان را مورد بررسی قرار می‌داد. فیلمی که کلی صحنه عاشقانه دونفره یا صحنه‌های پدر و دختری داشت. همین خودش برای محبوب شدن «طلا و مس» کافی بود اما در کنار این، بازی محجوبانه بهروز شعیبی هم تاثیر ویژه‌ای در گیرایی نقش داشته است.

 

محمدرضا شریفی‌ نیا / فرزند صبح و صندلی خالی

محمدرضا شریفی‌نیا اولین‌بار در فیلم «صندلی خالی» ساخته سامان استرکی نقش یک آخوند را بازی کرد. در فیلمی اپیزودیک و سورئالیستی که در زمان خودش جالب و متفاوت بود.

اما فیلم مهم‌تری که شریفی‌نیا در آن با لباس روحانیت ظاهر شده و شخصیت مهم‌تر و جالب‌تری که ایفا کرده به فیلم «فرزند صبح» برمی‌گردد. فیلم پرحاشیه بهروز افخمی که تا مدت‌ها تکلیفش معلوم نبود و شبیه به یک فیلم بی‌سرانجام می‌مانست.

شریفی‌نیا در این فیلم نقش احمد خمینی را بازی می‌کند و همانطور که در تصویر می‌بینید، گریمش او را بسیار به احمد خمینی شبیه کرده است.

احمد خمینی دومین پسر بنیانگذار جمهور اسلامی بود که نقشی خاص در تاریخ معاصر ایفا می‌کند. او در میان پدرش و مسئولان حکومتی نقش یک رابط مهم را ایفا می‌کرد و در سن ۴۹ سالگی به شکلی ناگهانی از دنیا رفت. از جمله مواردی که درباره او گفته می‌شود اینست که در حکم عزل آیت‌الله طالقانی دست خط امام خمینی را تقلید کرده بود.

 

پژمان بازغی/ روز ملاقات

«روز ملاقات» یک فیلم تلویزیونی به کارگردانی مهرداد غفارزاده است. یکی از فیلم‌های ضعیفی که کمتر نامی از آن شنیده شده و تماشاگران کمی به تماشایش نشسته‌اند. در این فیلم پژمان بازغی نقش یک آخوند را بازی کرده که البته به چهره و استایلش اصلا نمی‌آید و سعی خاصی هم برای بهتر کردن این موضوع نداشته است.

فیلم درباره نوجوانی تنها در کانون اصلاح و تربیت مشهد است که برای امام رضا نامه‌ای می‌نویسد و از تنهایی خود گله می‌کند. مدتی بعد آستان قدس یک طلبه جوان که پژمان بازغی است را به ملاقات او می‌فرستند. طلبه جوان به تدریج درگیر زندگی نوجوان می‌شود.

 

جعفر دهقان/ شیخ شریف

«شیخ شریف» فیلمی زندگی‌نامه‌ای درباره شهید قنودی است. یکی از مبارزان انقلابی که در زمان شاه در بروجرد برای انقلاب علیه شاه جنگید و بار دیگر در خرمشهر علیه رژیم بعثی به میدان رفت و به شهادت رسید.

جعفر دهقان یکی از بازیگرانی است که هم به‌واسطه چهره جدی و هم نوع بازی‌اش بسیار مناسب نقش یک روحانی است و در «شیخ شریف» بالاخره این نقش را ایفا می‌کند.

 

محمدمهدی فقیه منفرد / اخلاقتو خوب کن

«اخلاقتو خوب کن» فیلمی از مسعود اطیابی است که رضا عطاران نقش اصلی آن‌را با زی می‌کند. این فیلم در سال ۱۳۸۹ ساخته شد و حامد کمیلی، جواد رضویان و الهام حمیدی دیگر بازیگران آن هستند.

در این فیلم مهدی فقیه نقش یک روحانی را بازی می‌کند که یکی از کاراکترهای فرعی و گذرای فیلم است. مهدی فقیه اما مثل همیشه بی‌ریا و صمیمی است.

 

عبدالرضا اکبری/ فرزند صبح

«فرزند صبح» مهم‌ترین فیلم زندگینامه‌ای است که درباره روحانیت ساخته شده. فارغ از اینکه چه سرنوشت تلخی داشت. فیلم بهروز افخمی درباره مهم‌ترین چهره ایران معاصر یعنی امام خمینی بنیان‌گذار جمهوری اسلامی است.

فیلمی که با سروصدای زیادی ساخته شد چراکه اولین فیلم درباره امام خمینی (ره) بود و از سوی دیگر بهروز افخمی کارگردان مناسبی برای ساخت این فیلم به‌نظر می‌رسید. او از جمله فیلمسازان انقلابی روشنفکر بود که دیدی تجدیدنظرطلبانه داشت و درگیر افراط و تندروی نبود. افخمی یکی از اولین کارگردانان اصطلاحا حزب‌اللهی بود که از هالیوود حرف می‌زد و اذعان می‌کرد عاشق سینمای آمریکاست.

از طرف دیگر علاقه خاصی به امام داشت و بارها در مصاحبه‌های مختلف درباره او صحبت کرده و این باعث می‌شد تماشاگر امیدوار باشد فیلمی دلی ببیند. فیلمی واقعی و بدون فشارهای حکومتی. فیلمی که محصول فیلمساز است نه یک فیلم سفارشی.

شاید همین باعث شد که فیلم هرگز به سرانجام مشخصی نرسد و بهروز افخمی درست مانند قهرمان فیلم دیگرش «جهان پهلوان تختی» فیلمش را تمام نکند. داستان از این قرار بود که افخمی از تدوین فیلم راضی نبود و بعد از نمایش فیلم در جشنواره گفت فیلمی که پخش شده فیلم او نیست و مسئولیتش را نمی پذیرد. اخیرا فیلم با تدوین دوباره رونمایی شد. گویا این‌بار افخمی از نتیجه راضی است. هرچند بعد از این همه حاشیه فرسایشی، فیلم دیگر آن‌چیزی که باید نمی‌شود.

عبدالرضا اکبری در این فیلم نقش امام خمینی را بازی می‌کند و گریمش بسیار شبیه به چهره جدی خود آیت‌الله خمینی از کار درآمده.

 

پارسا پیروزفر/ فصل چیدن گردوها

فیلم «وقت چیدن گردوها» فیلمی به کارگردانی ایرج امامی است که در اوایل دهه هشتاد ساخته شد و پارساپیروزفر و لادن مستوفی بازیگران آن هستند. این فیلم در زمان ساختش توقیف شد و آنقدر در توقیف ماند که کارگردانش رضایت دهد فیلمش بدون اکران عمومی، در شبکه نمایش خانگی پخش شود.

علت اصلی فیلم دو خط داستانی مختلف است که گویا فیلم در  پرداختن به هردو سماجت می‌ورزد. طلبه جوانی که پارسا پیروزفر نقشش را بازی می‌کند برای تزکیه نفس از محیط زندگی خود دور شده و به روستایی دورافتاده می‌آید تا در جوار مرقد یک عارف قدیمی زندگی کند. در خط اصلی داستان او متوجه می‌شود متولی مرقد آن‌جا را غصب کرده. مضوعی که در دهه هشتاد قطعا تابو و خط قرمزی بوده و توهیت به مقدسات به حساب می‌آمده.

 در خط دیگر داستان طلبه جوان عاشق دختر متولی مسجد می‌شود. عشق میان آن‌ها گر می‌گیرد و گویا فیلم در نمایش احساسات شخصی و لحظات عاشقانه طلبه‌اش هم زیاده‌روی کرده که این دلیل دیگر توقیف فیلم بوده است.

 

هدایت هاشمی/ لطفا مزاحم نشوید

«لطفاً مزاحم نشوید» فیلمی اپیزودک به کارگردانی محسن عبدالوهاب است که عموما فیلم‌هایی مستقل ساخته. در سال‌هایی که فیلم اپیزودیک حسابی روی بورس بود، کارگردان سه داستان اجتماعی مختلف را در سه اپیزود با لحن طنزآمیز تعریف می‌کرد و همانطور که حدس می‌زنید در یکی از این اپیزودها به مشکلات روحانی جوانی با بازی هدایت هاشمی می‌پرداخت.

فیلم در این اپیزود سعی داشت نشان دهد روحانیان هم زندگی عادی دارند و مشکلاتشان  شبیه دیگران است. ضمن اینکه نگاه جامعه همواره رویشان سنگینی می‌کند. بازی هدایت هاشمی خوب از کار درآمده و طنز لازم را به کاراکتر اضافه می‌کند، بدون اینکه لوده شود.

 

فرهاد اصلانی/ یه حبه قند

«یه حبه قند»  فیلمی پر از ماجرای گوناگون و شخصیت‌های رنگارنگ یک خانواده قدیمی و پرجمعیت است که به بهانه عروسی نوه خانواده دور هم جمع شده‌اند. فیلمی موقعیت محور که از روی زندگی هرکدام از این شخصیت‌ها گذر می‌کند و گوشه‌ای از زندگی‌ و مشکلات هرکدام را به تماشاگر نشان می‌دهد.

فرهاد اصلانی داماد بزرگ خانواده است. یک روحانی مهربان و ساده و البته مردی موقعیت شناس که همیشه سعی می‌کند اختلافات را فیصله دهد. داستان شخصی او در فیلم سرطانی است که آن را از همسرش که به تازگی صاحب دوقلو شده‌اند، مخفی نگه دارد.

صحنه نوحه‌خوانی او بعد از مراسم خاکسپاری به‌یادماندنی است.

 

مهدی پاکدل/ آزادراه

 

«آزاد راه» عباس رافعی در فیلم دیگرش درباره روحانیان، یک طلبه متفاوت را به تصویر می‌کشد. جوانی با بازی مهدی پاکدل که خیلی شبیه طلبه‌ها نیست. عشق فیلم است و شیفته ادبیات اما بنا بر وصیت پدرش و جریان زندگی درحوزه علمیه درس طلبه‌گی خوانده.

فیلم نقطه تاکیدش را روی همین تفاوت‌های شخصیتی و اخلاقی قهرمانش می‌گذارد. همین مسئله هم وجه برتری‌اش می‌شود. این فیلم که در اواخر دهه هشتاد ساخته شده، از فضای بازتر جامعه استفاده کرد و باز هم زندگی دونفره جوان طلبه‌اش را به نمیش گذاشت. او در پی سعی مردی برای اسیدپاشی روی همسر آینده‌اش، درگیر بحرانی تازه در زندگی خود می‌شود.

 

مهران رجبی و محمدعلی نجفیان/ پارادایس

«پارادایس» فیلمی از علی عطشانی است که در سال‌های اخیر همه فیلم‌هایی که ساخته به نوعی درباره تقابل سنت و مدرنیته بوده‌اند و در این فیلم آخوندها را در برابر فضای اجتماعی باز غرب و شکل جدید روابط اجتماعی قرار می‌دهد.

در این فیلم مهران رجبی، جواد عزتی و محمدعلی نجاریان به عنوان سه روحانی به خارج از کشورمی‌روند و آن‌جا در مقابل فرهنگ متفاوتی قرار می‌گیرند که این تقابل کلی لحظه بامزه به‌وجود می‌آورد.

 

فخرالدین صدیق شریف/ اخراجی‌ها

همانطور که گفتیم مسعود ده نمکی با ورود به عرصه فرهنگ و سینما چهره متفاوتی از خود نشان داد. دیگر آن آدم افراطی سابق نبود. تصور کنید مردی که روزی سینماها را متهم می‌کرد که چرا فیلمی که سگ در آن است، نمایش می‌دهند، یک فیلم کمدی ساخت که طوری با جبهه و مفهوم مقدس «دفاع مقدس» شوخی می‌کرد که تا پیش از این سابقه نداشت.

جنگ‌جویان جنگ تحمیلی همواره آدم‌هایی وارسته و خاص بودند اما ««اخراجیها» » ‌با نیم نگاهی که به «لیلی با من است»‌ داشت، یکسری لات و خلافکار را عازم جبهه‌ها کرد تا فیلمی کمدی را نتیجه دهد که رکورد فروش را شکست و آنقدر محبوب شد که پشت‌بندش سری دوم و سوم فیلم هم ساخته شد.

روحانی این فیلم مردی مهربان و روادار است که مادام با ببخشش و چشم‌پوشی سعی دارد گروه الوات را به راه راست هدایت کند؛ یک روحانی پیر اما روشنفکرمآب.

 

افشین هاشمی/ خیلی دور خیلی نزدیک

«خیلی دور، خیلی نزدیک» یک فیلم جاده‌ای است درباره سفر مردی که با خدا قهر کرده و اثری از مذهب در زندگی‌اش وجود ندارد اما در سفری که به دل بیابان‌ها می‌رود تا پسرش را پیدا کند، خدا و معجزه را باز می‌یابد.

افشین هاشمی در این فیلم در صحنه‌ای کوتاه به عنوان یک روحانی سوار ماشین دکتر می‌شود. حضور او هرچند کوتاه است اما از این نظر جالب توجه است که تبدیل به یکی از تامل‌برانگیزترین صحنه‌های فیلم می‌شود. صحبت‌های ساده و بی‌پیرایه روحانی اولین تلنگرهای جدی را به دکتر می‌زند.

 

محمدرضا گلزار/ توفیق اجباری

«توفیق اجباری» فیلمی به کارگردانی محمدحسین لطیفی است. احتمالا از خودتان سوال کنید که نام این فیلم در این لیست چه می‌کند؟ حق هم دارید. این فیلمی است که به زندگی محمدرضا گلزار به عنوان یک سوپر استار سینما و مشکلاتش با همسرش می‌پردازد و خبری از روحانی و روحانیت در آن نیست.

خب این درست است اما اگر فیلم را به‌دقت دیده باشید به یاد دارید که در اولین صحنه‌های فیلم گلزار در لوکیشن فیلمبرداری یک فیلم جلوی دوربین است و در آن فیلم دارد نقش یک آخوند را بازی می‌کند. هرچند کاراکتر روحانی هیچ اهمیتی ندارد اما تماشای ستاره سینما در قالب یک روحانی به اندازه کافی هیجان‌انگیز هست.

 

محمود پاک نیت / پنج‌شنبه آخر ماه

«پنجشنبه آخر ماه» یکی دیگر از فیلم‌های معمولی و نه چندان مهمی است که یک شخصیت مکمل روحانی دارد که محمود پاک نیت نقش آن‌را بازی می‌کند. باز هم از آن آخوندهای روشن و جوان پسند.

داستان فیلم از این قرار است که عده‌ای جوان قصد دارند یک پارتی بزرگ بگیرند اما ناگهان سروکله یک روحانی به خانه آن‌ها پیدا می شود و ماجراهایی را رقم می‌زند.

 

علی قربان زاده/ نهنگ عنبر ۲

«نهنگ عنبر 2; سلکشن رویا»  سری دوم مجموعه «نهنگ عنبر» سامان مقدم است که به دنبال موفقیت فیلم اول ساخته شد. در «سلکشن رویا» علی قربان‌زاده  نقش یک روحانی را بازی می‌کند که عاقد مراسم عروسی رویا و ارژنگ در میانسالی است.

باید اذعان کرد که علی قربان‌زاده هم از آن بازیگرانی است که اصلا در قالب یک روحانی جلوه خوبی ندارد و موفق نمی‌شود کاراکتری جالب خلق کند.

 

رضا بنفشه خواه/ برگ های پاییزی

یک فیلم تلویزیونی به کارگردانی مهدی رمضانی که برای محرم تدارک دیده شده بود. فیلمی که فضایی مرتبط با محرم و عزاداری حسینی دارد و در میان فیلم‌های تلویزیونی مورد توجه قرار گرفت.

رضا بنفشه‌خواه در این فیلم درقامت یک روحانی صبور و خیرخواه ظاهر شده که تولیت یک حسینیه را به دست می‌گیرد و به واسطه حضور دو نفر در مراسم نماز و عزاداری داستان‌هایی در حسینیه رقم می‌خورد.

 

حمید لولایی / سه بیگانه

«سه بیگانه» را مهدی مظلومی ساخته و بازیگرانی مانند امین حیایی و برزو ارجمند در آن نقش‌آفرینی می‌کنند. حمید لولایی که بیش از هرچیز با نقش‌آفرینی در «آسمان شهر» به‌خاطر می‌شود در این فیلم در نقش یک روحانی بازی می‌کند.

داستان فیلم درباره مامورینی است که برای انجام عملیات تروریستی به ایران می‌آیند. گریم لولایی که بسیار شبیه به حسن روحانی بود، مدتی سوژه رسانه‌ها شده بود.

 

محسن تنابنده/ استشهادی برای خدا

«استشهادی برای خدا» فیلمی از علیرضا امینی، درباره مردی است که به روستای خود بازگشته تا از مردم برای خدا استشهاد جمع کند و آسوده بمیرد. زیرا سال‌ها قبل با حرف هایی که درباره همسر خود زده باعث شده او از روستا فرار کند.

محسن تنابنده در این فیلم نقش روحانی روستا را بازی می‌کند. بازی جدی او بسیار دیده شد و توانست سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را از آن خود کند.

 

شاهرخ فروتنیان/ مارمولک

شاهرخ فروتنیان در «مارمولک» حضوری کوتاه اما به یادماندنی دارد. ضمن اینکه موتور محرکه درام هم به نوعی هست. او در بیمارستان خلافکار و قهرمان فیلم را می‌بیند. درحالیکه کتاب می‌خواند و با رویی گشاده با رضا مارمولک برخورد می‌کند. رضا مارمولک با دزدی لباس‌های آخوندی او وارد ماجراهای بعدی فیلم می‌شود.

فروتنیان در این فیلم هم مانند همیشه‌اش دلنشین و گرم و گیراست.

 

حسین پرستار/ زیر نور ماه

«زیر نور ماه» در کنار «مارمولک» و «فرزند صبح»  فیلم مهم دیگر درباره روحانیت است که اینبار خود روحانیت را به چالش می‌کشد. قهرمان فیلم او که در نقش طلبه جوان ظاهر می‌شود، یک بازیگر محجوب و غیر معروف است: حسین پرستار که چهره ساده و بی‌ریایش در خاطر تماشاگر می‌ماند.

او طلبه جوانی است که در آستانه ملبس شدن قرار دارد. اما دزدی در مترو لباسش را می‌دزد و باعث می‌شود او در پی این اتفاق سفری به دل پایین‌شهر را آغاز کند و با یک دختر فاحشه و کلی بی‌خانمان همسفر شود.

سفری که او را در پوشیدن لباس روحانیت مردد می‌کند و تردید همه وجودش را درمی‌نوردد.

 

بابک حمیدیان/ روز بلوا

«روز بلوا» ساخته بهروز شعیبی فیلمی است که البته هنوز به اکران عمومی درنیامده است.

آخرین روحانی به تصویر کشیده شده در سینمای ایران که حرفی برای گفتن داشته باشد، بابک حمیدیان قهرمان فیلم «روز بلوا» است. او نقش یک روحانی متمول و پیش‌رو را بازی می‌کند که میان جوان‌ها کلی طرفدار دارد و حرف‌های تازه می‌زند و حتی تلویزیون صدایش را گاها قطع می‌کند.

او که در زندگی شخصی خود هم انسان بسیار خیرخواهی است، ناگهان خود را در وسط یک مهلکه می‌یابد. یک امتحان سخت.

پای این چهره روحانی محبوب به پرونده‌های فساد اقتصادی کلان کشیده می‌شود و مردم او را یک مفسد می‌دانند. حالا روحانی جوان باید حرف‌هایی را که همیشه می‌زده جامه عمل بپوشاند، هرچند اصلا به نفع خودش نباشد....

 

---

خبر مرتبط:

فقط فرشته ها بال دارند/ پرستاران به یادماندنی سینمای ایران

بدمن‌های سینمای ایران در دهه نود

---