یدالله کابلی استاد خوشنویس معتقد است: هنرمندان خوشنویسی در ایران مثل خورشیدهایی در قله‌های درخشان طلوع کردند و غروبی نداشتند و باعث شدند این خط همواره تاریخ مانا باشد.
ایران آرت: در داخل کشور کم توجهی‌ها به نسل جوان خوشنویس وجود دارد که باعث شده جوانان آثارشان را برای بیرون از مرزهای کشور تولید کنند
یدالله کابلی، استاد خوشنویسی به تلویزیون جام جم گفت: زیربنای هنر خوشنویسی همواره شعر و ادب و فضیلت و عرفان بوده است. خوشنویسی به عنوان هنر ملی و دیرینه نقش مهمی در زندگی ما ایرانی ها دارد. از نوشتن روزمره گرفته تا نوشتن هنری همواره با آن سر و کار داریم. خانواده هایی که در خارج از کشور هستند متوجه هستند که خوشنویسی هنر زیبا، معنوی و ریشه ای نیاکان ما است این توجه را دارند که وقت با بچه های خود فارسی حرف می زنند چیزی به عنوان خط فارسی را هم باید به آن ها یاد بدهند. آن ها در دوران بزرگسالی این نیاز را حس می کنند و حسرت می خورند که چرا در سنین کوچک تر خط فارسی را پی نگرفتند.
او درباره قدمت خوشنویسی در کشور تصریح کرد: هنر خوشنویسی را باید به عنوان هنری دیرینه که بیش از ۱۴۰۰ سال قدمت دارد دانست؛ این هنر رسالتی دارد که باعث شده در حفظ مفاهیم سیاسی، فرهنگی و اجتماعی نقش موثری ایفا کند. آثار هنرمندان ایرانی در موزه های معتبر دنیا به عنوان هنر معتبر ایرانی وجود دارد و جایی نیست که اسم ایرانی باشد ولی هنر خوشنویسی نباشد.
کابلی که مهمان برنامه «شب نشینی» بود، افزود: این آثار در موزه های خارج از کشور به شکل کتاب آرایه‌های معجز گونه و کتیبه‌های موجود در ابنیه های تاریخی و اسلامی دارد ریشه در جان و سرشت مردم ایران دارد و هرجا رفته اند آن را با خود برده اند و بسیاری از خانواده ها با دقت و توجه به این هنر نگاه می کنند. در همه ایالت های فرهنگی امریکا اروپا و آسیا نمایشگاه داشتم و می دیدم که چقدر خانه های ایرانی به این تابلوهای خوشنویسی مزین شده است و این ارتباط خانواده های ایرانی روی فرزندان هم تاثیر می گذارد.
وی بیان کرد: هنر خوشنویسی در کشورهای اسلامی با عنوان خوشنویسی و در کشورهای اروپایی به عنوان کالیگرافی شناخته می شود و در همه کشورها از اعتبار یکسانی برخوردار است اما ایران به عنوان سرزمینی که محل پیدایش ۷ قلم خوشنویسی معتبر و ارزشمند بوده مظهر خوشنویسی جهان محسوب می شود. در موزه های خوشنویسی جهان که سفر کنیم می بینیم که حتی در کشورهای امریکایی آثار بسیاری از خط های دوره صفویه وجود دارد. در مصر مجموعه آثار ایران ۷۶۰ صفحه است اگر در هر صفحه ۳ اثر معرفی شده باشد ۲۰۰۰ اثر ایرانی در این مجموعه معرفی شده است در شبه جزیره هند ۱۷ هزار جلد کتاب خوشنویسی وجود دارد این عظمت و گستره را در هیچ کشوری شاهد نیستیم دلیل آن این است که خوشنویسی ایرانی همواره با شعر و ادب و فضیلت آمیخته بوده و با معنا همراه بوده است خوشنویسان هم اهل معنا بوده اند و خودشان گاهی شعر می ساخته اند و می نوشته اند.
این هنرمند خوشنویس ایرانی اظهار کرد: هنرمندان خوشنویسی در ایران مثل خورشیدهایی در قله های درخشان طلوع کردند و غروبی نداشتند و باعث شدند این خط همواره تاریخ مانا باشد. کار عملی خوشنویسان بزرگ تبدیل به گنجینه های بسیار گرانقدر شده است که در موزه های سراسر دنیا یافت می شود. در یک نمایشگاه بین المللی که حضور یافتم از ۵۶ کشور آمده بودند و جایگاه خوشنویسی ایران را به وضوح می دیدم که قابل قیاس است. همین امروز هم در انجمن خوشنویسان ایران که میراث دار این هنر دیرینه هستیم علاوه بر اساتید مجرب، جوانانی را داریم که به قدری رشد کرده اند که جایگاهشان در این هنر معادل دوره های بزرگ و آثار فاخر است. یک جوان ۲۵ ساله آثارش از سن خودش بیشتر رشد کرده و می تواند در جشنواره های جهانی بدرخشد. در سال ۹۸ که جشنواره بزرگ خوشنویسی بود ۲۵ درصد جوایز را ایرانیان بردند.
کابلی گفت: در داخل کشور کم توجهی ها به نسل جوان وجود داشته است که باعث شده جوانان آثارشان را برای بیرون از مرزهای کشور تولید کنند؛ درست است که به این وسیله در بازارهای جهانی جایگاه خوبی پیدا کرده ایم اما از این نظر که آثار جوانان این مرز و بوم به موزه های خارج از کشور می رود جای تاسف است.
وی تصریح کرد: به طور کلی فضای فرهنگی هنری با کسادی و کم عنایتی به نسل جوان رو به رو است؛ از سیاست های کلان باید گله کرد البته جوانان بدون منت کار می کنند و به ذات پاک و هوش و غرور خود نگاه می کنند اما اگر تشویق ها و توجه ها بیشتر باشد هنرمند هم انگیزه بیشتری می گیرد. در دنیای هنر چیزی که موجب استمرار هنر می شود اثری است که نبوغ در آن باشد نه کپی کردن. جوانان در عرصه هنر خوشنویسی صاحب نبوغ هستند و میانگین سن نبوغ جوانان ما در ۳۰ سالگی است.
استاد خوشنویس کشور درباره شیوه تمییز دادن آثار استادان خوشنویسی مختلف از همدیگر بیان کرد: حرف نون چون دو دور در قسمت آغاز و پایان دارد و نقطه در وسط دور قرار می گیرد همان دور را برخی از اساتید کم و زیاد می کنند و این تفاوت خط اساتید را مشخص می کند. وقتی کسی برای خودش سبک ایجاد کرد و از اساتیدش تقلید نکرد می توان آن را از دیگر خط ها تشخیص داد.
