جهان پیرامون ما سه بعدی است، اما هنرمندان بر روی کاغذ و تابلوی خود و ابزاری که با آن اثر خود را خلق می‌کنند، تنها دو بعدی است. هیچ عمق و ارتفاعی در کاغذ وجود ندارد. بنابراین هنرمندان با استفاده از تکنیک‌های هنری به آثارشان عمق می‌دهند.
یکی از این ژرفنمایی‌ها، پرسپکتیو مقامی است. به این صورت که تصاویر شخصیت‌های یک اثر، بر اساس مهم بودن آن‌ها بزرگ‌تر و جلوتر از سایرین به تصویر کشیده می‌شوند. سوژه‌های این گونه از پرسپکتیو، با توجه به اهمیت آن‌ها بیشتر پرداخته می‌شوند. هرچه سوژه مهم‌تر باشد بزرگ‌تر و تنومندتر کشیده و به لباس آن‌ها بیشتر پرداخته می‌شود؛ در عوض شخصیت‌های کم اهمیت، کوچک‌تر و دورتر نشان داده می‌شوند.
از بارزترین نمونه‌های ژرفنمایی مقامی می‌توان به نقاشی‌های قهوه خانه‌ای اشاره کرد. در نقاشی‌های قهوه خانه‌ای، شخصیت‌های شاهنامه، شمایل مذهبی و امامان معصوم همواره بزرگ‌تر از افراد دیگر در نقاشی به تصویر در می‌آیند. از دیگر نمونه‌های پرسپکتیو مقامی، نقاشی‌های مصر باستان و بین‌النهرین است که هنرمندان آن دوران، برای نشان دادن مقام افراد، پیکر آن‌ها را بر اساس مقامشان ترسیم می‌کردند و هر کسی که مقام بالاتری داشت بزرگ‌تر نشان داده می‌شد.
![تماشا کنید: پای تبلیغات سه‌بعدی به تهران هم باز شد [+فیلم]](https://cdn.bia2safa.net/thumb/350/3503559.jpg "تماشا کنید: پای تبلیغات سه‌بعدی به تهران هم باز شد [+فیلم]")
