به‌گفته‌ی مک‌کللند، به‌طورکلی پرندگان دارای رفتار انگلی در این زمینه دوره‌ی جوجه‌کشی بسیار کوتاهی دارند، برای مثال، کل دوره‌ی جوجه‌کشی گاومرغ سرقهوه‌ای حدود ۱۰ روز طول می‌کشد. او گفت: «این پرندگان فرصت بسیار کوتاهی در تخم دارند تا به پرنده‌ی واقعی تبدیل شوند.» تصور می‌شود این ویژگی یکی دیگر از استراتژی‌های بقا باشد؛ زیرا دوره‌ی کوتاه جوجه‌کشی به پرنده‌ی میزبان فرصت کمتری برای شناسایی تخم‌ها و ردکردن آن‌ها می‌دهد.
علاوه‌براین، با جوجه‌درآوری زودهنگام انگل‌های قاتل شانس بیشتری پیدا می‌کنند که تخم پرندگان میزبان را از بین ببرند یا جوجه‌های میزبان را به‌محض خروج از تخم از بکُشند. گونه‌های آرام‌تری مانند گاومرغ سرقهوه‌ای از عضلات خود برای انجام رفتارهای به‌شدت التماس‌آمیز استفاده می‌کنند تا با جلب‌توجه والدین رضاعی خود پیش از خارج‌شدن هم‌لانه‌ای‌هایشان، کل غذا را در انحصار خودشان درآورند.
طبق نتایج پژوهشگران، به‌طورکلی در دوره‌های جوجه‌کشی کوتاه خود گونه‌های انگلی درمقایسه‌با گونه‌های غیرانگلی نرخ بالاتری از حرکات جنینی را نشان می‌دادند. همچنین، به‌طورکلی حرکت گونه‌های انگلی درمقایسه‌با پرندگان دیگر در طول دوره‌ی جوجه‌کشی با سرعت بیشتری افزایش پیدا می‌کرد. این امر خصوصا در مراحل آخر جنینی درست پیش از خارج‌شدن از تخم مشهود بود.
کوکوهای معمولی و گاومرغ سرقهوه‌ای و عسل‌یاب‌های کهتر در این مرحله از رشد حرکات بیشتری داشتند. این روند در کل گونه‌های انگلی وجود داشت؛ اما مقداری تنوع نیز در میزان حرکات بین گونه‌های مختلف دیده شد. برای مثال، عسل‌یاب کهتر نرخ بسیار بالاتر حرکات را درمقایسه‌با عسل‌یاب‌های بزرگ‌تر نشان می‌داد؛ هرچند هر دو از گونه‌های انگلی هستند که خواهر و برادران رضاعی خود را می‌کشند.
شاید این تفاوت ناشی از زندگی اولیه‌ی این دو گونه عسل‌یاب باشد که به‌شدت باهم فرق دارد: مادران عسل‌یاب بزرگ‌تر نه‌تنها تخم‌های جوجه‌های میزبان را سوراخ می‌کنند و رقبای کمتری برای بچه‌های انگلی خود برجای می‌گذارند؛ بلکه جوجه‌های این گونه‌ی عسل‌یاب بزرگ‌تر از میزبان‌هایشان، یعنی زنبورخواران کوچک (Merops pusillus) هستند.
این در حالی است که عسل‌یاب‌های کهتر تخم‌های خود را درون آشیانه‌ی باربت‌های یقه‌سیاه (Lybius torquatus) می‌گذارند که گونه‌ی بزرگ‌تری است. عسل‌یاب‌های کهتر وقتی از تخم بیرون می‌آیند، جوجه‌های سنگین‌تر میزبان را با قلاب منقار و تکان‌دادن شدید قتل‌عام می‌کنند. آن‌ها درواقع کار سخت‌تری باید انجام دهند.
این امر ممکن است توضیح دهد که چرا عسل‌یاب‌های کهتر پیش از خارج‌شدن از تخم درمقایسه‌با عسل‌یاب‌های بزرگ ورزش بیشتری انجام می‌دهند. عسل‌یاب‌های بزرگ‌تر مشکل چندانی در کشتن هم آشیانه‌ای‌های ضعیف خود ندارند. درواقع، حرکت جنینی عسل‌یاب بزرگ‌تر بسیار شبیه حرکت جنینی میزبان آن‌ها است. این موضوع نشان می‌دهد این پرندگان برای خارج‌کردن زنبورخوارهای کوچک به تمرین عضلانی زیادی نیاز ندارند.
گروه مک‌کللند قصد دارد در آینده بررسی کند چه عواملی آغازگر حرکت جنینی در گونه‌های مختلف پرندگان است. به‌گفته‌ی وی، شاید عوامل محیطی مانند دما در زمان و شدت حرکات جوجه‌های درحال رشد نقش داشته باشد. بااین‌حال، ازآنجاکه انگل‌ها و میزبان آن‌ها آشیانه مشترکی دارند، مک‌کللند حدس می‌زند عوامل هورمونی و ژنتیکی ممکن است محرک‌های اصلی پشت‌صحنه‌ی ورزش درون تخم باشد.
پژوهشگران همچنین میزان مصرف انرژی در جریان این دوره‌ی حیاتی رشد را بررسی می‌کنند، با‌‌توجه‌‌‌به اینکه تنها منبع غذایی آن‌ها زرده‌ی درون تخم است. مک‌کللند گفت: «اینکه درون این تخم‌ها چه می‌گذرد، هنوز معما است. مطالعه‌ی جدید گام آغازینی است و قطعا کارهای بسیار بیشتری باید انجام شود تا تأثیر این حرکات را بر شکل‌گیری پرندگان آشکار کند.»
