انتشار تصویر طارمی در حال تبلیغ آدیداس اما بازتاب‌های بعضا بامزه‌ای در فضای مجازی داشت. این ماجرا خیلی‌ها را یاد مشکلات جدی فوتبال ایران در تامین ابزاری مثل پیراهن، کفش و توپ انداخت. هنوز خیلی دور نشده‌ایم از پست دسته‌جمعی بازیکنان تیم ملی که در آن بابت در اختیار قرار نگرفتن پوشاک کافی گلایه کرده بودند. در مورد خود برند تامین‌کننده لباس تیم ملی هم همیشه حرف و حدیث‌هایی وجود داشته، حالا تصور کنید قرار باشد از همین پوشاک هم حجم ناکافی به بازیکنان برسد. همین مساله دستمایه توییت‌ها و کامنت‌های بامزه‌ای شده بود؛ مثلا اینکه: «مهدی کمی بیشتر لباس بگیر، بچه‌ها اینجا لازم دارند» یا «مهدی باد توپ‌ها را خالی کن با خودت بیاور!» خب اینها طنز و شوخی است، اما مفهوم دردناک و غم‌انگیزی دارد. واقعا چرا باید تیم اول آسیا، یکی از ۲۵ تیم برتر رنکینگ فیفا، تیمی که همین الان در آستانه یکی از آسان‌ترین صعودهایش به جام‌جهانی قرار گرفته، مشکل لباس داشته باشد و حتی از یک ستاره خودش عقب بماند؟
شاید الان عدم دسترسی به برندهایی مثل آدیداس حمل بر تحریم‌های بین‌المللی شود، اما حتی زمانی که تیم ملی ایران از همین برند استفاده می‌کرد هم ما صرفا با تخفیف پوشاک آنها را خریداری می‌کردیم و خبری از قرارداد تجاری نبود. اینکه یک بازیکن ایرانی به تنهایی ظرفیت عقد قرارداد با این نشان را داشته باشد، اما تیم ملی کشورمان نتواند چنین تجربه‌ای را تکرار کند، بیش از هر چیز دیگری دال بر ضعف مدیریت و ناتوانی در بازاریابی است. آیا اشتباه می‌کنیم؟
