گروه تجسمی هنرآنلاین: مجموعه آثار جیمز ولینگ با عنوان"Iconographia" که اخیراً در Regen Projects لس‌آنجلس به نمایش درآمد، تصاویری هستند که از ترکیب عکس، مجسمه، نقاشی و... به وجود آمده‌اند. او معمولا از چهره یک مجسمه در موزه عکاسی و سپس تصاویر را در فتوشاپ دستکاری می‌کند. چشم‌ها را از نقاشی‌های قدیمی، گردن و موها را از منابعی دیگر قرض می‌گیرد و رنگ‌های اشباع‌شده را روی پوست و مو اعمال می‌کند.
پس از چاپ لیزری هر اثر دیجیتال بر روی یک صفحه لیتوگرافی پلاستیکی، ولینگ تصویر را با آب مرطوب می‌کند و لعابی نازک از جوهر تیره روی آن به کار می‌برد. در مرحله بعد با استفاده از رنگ روغن، مواد شنی، خمیردندان و... لکه‌ها و چین‌ها در این مراحل پایانی ایجاد می‌شوند و به تصاویر جلوه طبیعی‌تر می‌دهند.
مجموعه‌ای از این آثار با عنوان"Personae" فقط شامل پرتره است. عناوین آنها سرنخ‌هایی از هویت مجسمه‌ها ارائه می‌دهد: امپراتورها، جنگجویان، الهه‌ها، فیلسوفان و مردم عادی. مضمون تکراری آنها فرمانروایان برکنارشده است، مانند پرتره کالیگولا که یک سر سوخته و بریده است و به یک داستان هشداردهنده از تاریخ اشاره می‌کند. رومیان امپراتوری قدرتمندی ساختند که با همه پیشرفت‌هایش، در هرج و مرج فرورفت و در نهایت سقوط کرد.
ولینگ مدت‌هاست به تصاویری که جوامع را نشان می‌دهد و اینکه چگونه عکاسی می‌تواند راه‌هایی تازه برای نگاه کردن به سوژه‌های پیش پا افتاده یا فرسوده پیدا کند، علاقه‌مند بوده است. او با نسل تصاویر (Pictures Generation) مرتبط است، جنبشی از هنرمندان در دهه‌های 1970 و 1980 که از فرهنگ عامه و تصاویر جمع‌آوری‌شده از مجلات و آگهی‌ها استفاده می‌کردند، که اغلب شامل نقد رسانه‌های جمعی می‌شد. در آن زمان ولینگ به زیبایی شناسی تجارت (aesthetics of merchandising) می پرداخت.
کار جدید او به طور خاص به فرهنگ سایبری و انتشار تصاویر آنلاین مربوط می‌شود. سطوح رنگی صاف روی چهره‌ها، تغییرات معاصر را تداعی می کند که با فیلترهای دیجیتال تقویت شده‌اند. ولینگ با صداقت پذیرفت تحت تأثیر اینستاگرام است. او در گفت‌وگویی پیش از این نمایشگاه گفته بود حتی آثار کلاسیک مورد استفاده خود را گاه از پست‌های اینستاگرامی موزه‌ها برداشت می‌کند.
تنش‌های عجیب و غریبی در آثار او دیده می‌شود که ناشی از ناهماهنگی‌های بین ظاهر پریشان مجسمه‌های باستانی، با جنب و جوش جلوه‌های دیجیتالی است. با محو کردن مرزهای بین جاندار و بی‌جان، در گذشته و حال، این افراد سنگی در حال از هم پاشیدگی، مانند روبات‌های هوش مصنوعی یا آواتارها به نظر می‌رسند. با این حال بدن‌های مخدوش و حالت‌های متفکر آنها حس همدلی را برمی‌انگیزد.
این تنش بین بقا و نابودی، قوی‌ترین بخش در کار ولینگ است. با وجود طغیان‌ها و فتوحات، فرهنگ‌های غربی هنوز ریشه در همان آرمان‌های یونانی-رومی هنر، قدرت و زیبایی دارند که در این مصنوعات مشهود است. شخصیت‌های ولینگ که برای تأمل ما زنده شده‌اند، شاهدانی در زمان حال آشفته ما هستند که بی‌صدا به ما یادآوری می‌کنند چیزها چقدر کم تغییر کرده‌اند.
