به گزارش سینماپرس حوزه فیلم کوتاه همانند سینمای بلند و حرفه ای دارای معضلات و مشکلات متعدد و پیچیده ای است؛ متأسفانه بسیاری از فیلمسازان حرفه ای و شناخته شده این حوزه این روزها مأیوس و افسرده شده اند چرا که هیچ جای کاری برای آن ها وجود ندارد و نه تنها برای ساخت آثار جدیدشان نمی توانند هیچ گونه حمایت دولتی دریافت کنند بلکه برای پخش و عرضه آثار پیشین شان نیز دچار مشکلات عدیده ای هستند.
برگزاری جشنواره های متعدد تنها به کمیت آثار تولیدی سینمای ایران اضافه کرده و متأسفانه ما از لحاظ کیفیت نتوانسته ایم پیشرفت چشمگیری داشته باشیم. اینکه حوزه فیلم کوتاه محدود به موقعیتی برای محک خوردن جوانان شود قابل قبول نیست و مسئولان انجمن سینمای جوانان ایران به عنوان متولی اصلی حوزه فیلم کوتاه در کشور باید تدبیری جدی و اساسی برای فیلمسازان این عرصه داشته باشند. از سوی دیگر جایگاه فیلم کوتاه در مناسبات اقتصادی سینمای ایران روشن نیست. سرمایه‌گذاری روی فیلم کوتاه به هیچ وجه به صرفه نیست و همین مسأله باعث شده تا بخش خصوصی هم رغبتی به سرماه گذاری در این حوزه از خود نشان ندهد.
در همین راستا با ۵ تن از فعالان حوزه فیلم کوتاه آقایان: مصطفی مهربان، مجتبی قاسمی، پرویز رستمی، بهنام عافیت و قربانعلی طاهرفر گفتگو کردیم که ماحصل نظرات ایشان برای اطلاع بیشتر مخاطبان گرامی در ذیل نقل شده است.
مصطفی مهربان کارگردان فیلم کوتاه و مدرس سینما همزمان با برگزاری سی و نهمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران در خصوص وضعیت بحران زده حوزه فیلم کوتاه گفت: پذیرش بیش از ظرفیت هنرجو توسط انجمن سینمای جوان، دانشگاه ها و آموزشگاه های آزاد، حوزه فیلم کوتاه را با بحران روبرو کرده است؛ ما با خیل عظیمی از فارغ التحصیلان رشته کارگردانی روبرو هستیم که هیچ جای کاری ندارند، رانت خاصی ندارند و به حال خود رها می شوند و این اتفاق بسیار ناراحت کننده است. مسئولان که جلوی ورودی آموزشگاه ها و نهادهایی مانند انجمن سینمای جوان را نمی گیرند باید بدانند در مقابل این خیل عظیم هنرجویان وظایفی دارند و باید وظایف شان را به نحو احسن ادا کنند و اگر نمی توانند حمایت جدی از دانش آموختگان سینما داشته باشند بهتر است جلوی ورودی آموزشگاه ها را بگیرند.
مجتبی قاسمی کارگردان فیلم کوتاه نیز در این باره اظهار داشت: در حوزه فیلم کوتاه و به طور کل سینمای کشور افراد به دو دسته خودی و ناخودی تقسیم شده اند و مسئولان در حال خط کشی بین سینماگران جوان هستند و این اتفاق بسیار تلخ است. گویا مسئولان فراموش کرده اند که باید در پی شایسته سالاری باشند و شایسته سالاری را جزو اولویت های خود بگذارند! متأسفانه آنچه ما شاهد هستیم این است که به جای آنکه از فیلمسازان خلاق و مستعد حمایت شود از کسانی حمایت صورت می گیرد که رانت دارند و یا از نظر تفکر شبیه مدیران هستند.
پرویز رستمی کارگردان مطرح حوزه فیلم کوتاه به سینماپرس گفت: اشتیاق حضور و دیده شدن در جشنواره های جهانی باعث شده تا هویت اصیل ایرانی در فیلم های کوتاه از بین برود؛ فیلمسازان سال ها است از فضای ملی دور شده اند و این اتفاق تحت تأثیر و نشأت گرفته از سیاست های نادرست مدیران سینمایی و جشنواره های سینمایی داخل کشور است. این اتفاق برای همه فیلمسازان از جمله خود بنده افتاده که سال به سال بیشتر از استانداردهای فیلم کوتاه و سینما دور می شویم؛ قبلاً فیلم ها با توجه به شاخصه های فرهنگی و ارزش های ملی تولید می شدند اما اینک چند سالی است که همه فیلمسازان چشم به جشنواره های غربی دوخته اند و برای خوشامد آن ها مبادرت به فیلمسازی می کنند.
بهنام عافیت کارگردان فیلم کوتاه همزمان با برگزاری سی و نهمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران در خصوص وضعیت بحران زده حوزه فیلم کوتاه گفت: تلخ ترین اتفاقی که در حوزه فیلم کوتاه شاهد آن هستیم تعلق رانت به افرادی خاص برای تولید فیلم های شان است؛ البته این پدیده مربوط به امروز و دیروز نمی شود و حداقل طی یکی دو دهه گذشته شاهد این اتفاق بوده ایم! ساخت فیلم کوتاه برای فیلمسازانی که تمکن مالی ندارند یا به بودجه های نهادهای خاص که آن ها را پشتیبانی کنند متصل نیستند بسیار سخت شده است و قطعاً کمترین توقع ما از مدیران سینمایی و مسئولان فرهنگی کشور تقسیم عادلانه بودجه میان یکایک فیلمسازان امتحان پس داده و سابقه دار در این حوزه است تا همه بتوانند دستی بر تولید داشته باشند.
قربانعلی طاهرفر کارگردان نیز در این خصوص تصریح کرد: متأسفانه لحظه به لحظه از سینمای آرمانی دورتر می شویم و با افرادی مواجه هستیم که انتهای آمال و آرزوهای شان رسیدن به جوایز اسکار و کن و برلین و ونیز است و برخی مدیران هم به آن ها میدان می دهند تا با ساخت فیلم های سیاه به این آمال و آرزوهای شان برسند. این باعث تأسف است که ما طی گذشت بیش از ۴ دهه از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز فیلم تراز انقلاب نداریم و فقدان تفکر و اندیشه و آرمان های دینی و انقلابی در سینمای ما به شدت خودنمایی می کند. چرا همه سینمای ایران از فیلم کوتاه گرفته تا فیلم بلند سرشار از آثاری به اسم سینمای اجتماعی شده که جز سیاهی و تلخی و تباهی چیز دیگری در چنته ندارند؟ این معضل بزرگ و اساسی باید هرچه سریع تر برطرف شود تا ان شاالله به یاری خداوند متعال بتوانیم به سینمای تراز انقلاب اسلامی دست پیدا کنیم.
