سیری در ایران/ براساس آخرین اخبار منتشر شده، مناره گلپایگان یکی از دیدنی های استان اصفهان به شمار می رود.
این مناره 18 متری گلپایگان که به آن «میل گلپایگان» هم گفته می شود، در زمره بلندترین مناره های قرن پنجم هجری قمری است. مناره گلپایگان در تاریخ 28 خرداد 1315 با شماره 250 جز آثار ملی ایران به ثبت رسید. مناره گلپایگان دارای دو در است و در درون آن پلکانی تعبیه شد. قسمتهای پایین و بالای مناره مرمت گردیده و دارای کتیبه آجری است که این کتیبه به خط کوفی نوشته شده و فاقد تاریخ هست.
این مناره با قدمتی حدود 900 سال در برابر عوامل طبیعی سرفراز برجای مانده و دو راه پله دارد که بصورت دورانی با 64 پله به بالای مناره میتوان صعود کرد. این مناره از زمان سلجوقیان بوده که ساختمان آن را احتمالا با ساختمان مسجد جامع گلپایگان و بازار چهارسوق همزمان می دانند. گفته می شود این مناره برای راهنمایی کاروانیان بوده و بالای آن چراغ نصب می کرده اند. با توجه به اینکه این مناره در مسیر جاده ابریشم قرار داشته، این نور به کاروانیان کمک بسیار میکرده است.
تا حدود چهل سال قبل، اطراف آن خرابه بود که مردم گاهی از آنجا خاک می بردند و قطعات ظروف سفالین شکسته نیز دیده میشد و آن محل را چاله های پامناره می گفتند. در محل مناره گلپایگان جای خندقی هم بود که یک قسمت آن را برای زمین ورزش صاف کرده بودند. ولی اکنون فقط چند متری اطراف مناره را حصار نموده اند. فعلاً خیابان گودتر از سطح پای مناره و بازار چهارسوق است. مناره از ریشه کلمه نار می آید و به معنای محل مشخصی است که روی آن چراغ یا آتشی برای راهنمایی کاروان ها در شب روشن میکردند. سلجوقیان و صفویان به این سازه علاقه بسیار داشتند و برای همین هم در اغلب شهرهای بجا مانده از این سلسله ها مناره های متعدد دیده می شود.
