زندگی افسانه بایگان بازیگر سریال دل؛ از دختر شایسته ایران تا شهرت ستاره دهه ۶۰ سینما (۳۲۳)

افسانه بایگان بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون کشورمان که قبل از انقلاب به مقام دوم دختر شایسته ایران دست یافته است در دهه ۶۰ به عنوان سوپراستار سینمای ایران هنرنمایی می کرد و اکنون با سریال ها و فیلم های سینمایی زیادی یکی که بازی کرده از بازیگران مطرح عرصه هنر می باشد. در ادامه به بهانه بازی این بانوی بازیگر در سریال دل منوچهر هادی مروری داریم بر زندگی افسانه بایگان با پرشین وی همراه شوید.

زندگی افسانه بایگان

افسانه بایگان بازیگر زن سینما و تلویزیون متولد ۲۶ دی ماه سال ۱۳۴۰ در خیابان فرانسه تهران می باشد. حضور جلوی دوربین را از سال ۱۳۵۱ با فیلم کوتاه «بوق» کاری از «علی علیزاده» تجربه کرد. فعالیت حرفه‌ای خود را با مجموعه تلویزیونی «سربداران» به کارگردانی «محمدعلی نجفی» و همچنین بازی در سینما را از سال ۱۳۶۴ با فیلم «گمشده» به کارگردانی «مهدی صباغ زاده» آغاز کرد. فضل‌ الله بایگان کارگردان سینما و تئاتر عموی اوست.

افسانه بایگان در سریال های روز حسرت , وضعیت سفید , پیامک از دیار باقی , راه طولانی , شوق پرواز و سریال پریا به ایفای نقش پرداخته است.

لازم به ذکر است که وی اواخر دهه هفتاد تا اوایل دهه هشتاد به علت شرایط کاری چند سال از سینما فاصله گرفت چون به گفته خودش حتی فراموش شدن برای او بهتر از ماندن به هر قیمتی بوده‌ است اما با شروع دوباره در کافه ستاره بازی کرده است.

ازدواج افسانه بایگان

افسانه بایگان بعد از انقلاب با مصطفی شایسته که تهیه کننده می باشد ازدواج کرد و در سال ۶۱ فرزندش امیر علی به دنیا آمد.

مصطفی شایسته در سال ١٣٣٧ در تهران متولد شد و فعالیت در سینما را از سال ١٣۶٧ با فیلم «روز با شکوه» به کارگردانی کیانوش عیاری آغاز کرد و سپس با ساخت فیلم «مادر» به کارگردانی علی حاتمی و ساخت و توزیع دهها فیلم سینمایی ایرانی با کارگردان های مختلف سینمای ایران به فعالیت خود ادامه داد. این زوج صاحب پسری به نام امیرعلی هستند که در ایالت میشیگان زندگی می کند.

افسانه بایگان دومین دختر شایسته ایران

خبرگزاری صبا تصویری از افسانه بایگان در سن پانزده سالگی (نفر دوم دختر شایسته ایران در سال ۱۳۵۵) منتشر کرده است.

مراسم انتخاب دختر شایسته در سال ۱۳۵۵ در هتل هیلتون تهران برگزار شد و بیست فینالیست این مسابقه که در مدت طی یک سال برگزیده شده بودند در شب فینال مسابقه با هم به رقابت پرداختند. مجریان مراسم انتخاب دختر شایسته‌ ایران در سال ۱۳۵۵ گوگوش و ساسان کمالی بودند.

انتخاب دختر شایسته ایران، از ابتکارهای مجلهٔ زن روز وابسته به مؤسسهٔ مطبوعاتی-انتشاراتی کیهان بود که با نام دختر بهار در سال ۱۹۶۵ آغاز شد.

در آن سال، جلوه پالیزبان، فینالیست کرمانشاهی، به عنوان دختر شایسته ایران برگزیده شد. در این مراسم رسم بر این بود که دختر شایسته سال گذشته، شنل مخصوص را بر دوش دختر شایسته جدید می‌گذاشت.

سربداران افسانه بایگان غرور و صلابت زنانه در سریالی تاریخی

سریال «سربداران» یکی از اولین سریال‌ های ابتدای انقلاب هنوز هم رقیبی برای هماوردی ندارد، زمانی که تلویزیون دو شبکه – بخوانید کانال – بیشتر نداشت. «سربداران» قصه قیامی است که آغازش از خراسان بود و علیه حمله مغول به ایران شکل گرفت.

بایگان در این کار نقش عروس ارغون شاه را بازی می‌کرد که غرور و صلابتش به یاد همه کسانی که این سریال را در زمان خود دید‌ه‌اند، مانده است. افسانه بایگان با «سربداران» میخش را در تلویزیون و سینمای ایران محکم کوبید.

بازی افسانه بایگان در سریال دل

سریال دل به کارگردانی منوچهر هادی ساخته شده و داستانی عاشقانه را دنبال می‌کند. منوچهر هادی که در ساخت سریال‌های عاشقانه موفقیت‌هایی را در کارنامه دارد این بار با سریالی پر بازیگر برای بار دوم به شبکه نمایش خانگی آمده و بنظر می‌رسد بتواند به کمک تجربه‌های قبلی خود موفق‌تر عمل کرده و توجه مخاطبان بیشتری را جلب کند.

هادی پیش از این با سریال عاشقانه در شبکه نمایش خانگی با استقبال مناسبی مواجه شد و بزودی شاهد ساخت فصل دوم آن خواهیم بود وی همچنین با سریال دلدادگان در تلویزیون توانسته، به خوبی مورد توجه بینندگان قرار گیرد. در سینما نیز چندین فیلم موفق توسط منوچهر هادی ساخته و اکران شده است.

بازیگران سریال دل عبارتند از: سعید راد، مهراوه شریفی‌نیا، محمدرضا فروتن، ساره بیات، افسانه بایگان، کوروش تهامی، بیژن امکانیان، نسرین مقانلو، حامد بهداد، یکتا ناصر، مهدی کوشکی، لیلا زارع، علی سخنگو، محمدحسن معینی، مهسا موحد و بهرام افشاری

افسانه بایگان جزو زائران اربعین

افسانه بایگان بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون که در راهپیمایی عظیم اربعین حسینی (ع) در سال ۹۵ حضور داشته است درباره این که چه حس و حالی از حضور در بزرگترین تجمع صلح آمیز جهان دارد، پاسخ داد: اصلاً گفتنی نیست، در مستندها تا حدودی با فضای پیاده روی اربعین آشنا شده بودم اما وقتی از نزدیک با موضوع برخورد می کند، کاملاً یک چیز دیگر است. این همه صفا و انسانیت همه به راه یک هدف است.

این بازیگر ادامه داد: وقتی به اطراف نگاه می کنم و آدم ها که حرکت می کنند، احساس می کنم یک نیرو و جذبه شدیدی که روز به روز هم در حال زیاد شدن است، انسان ها را به این سمت می کشاند و ان شاءالله که ما شاهد ظهور باشیم.

زندگی افسانه بایگان در خیریه کانون محبت

افسانه بایگان اقدام به راه‌اندازی یک خیریه با نام «کانون محبت» کرده است تا با شناسایی دانش ‏آموزانی که به‌دلیل مسائل مالی امکان تحصیل ندارند، آنها را یاری دهد.

این بازیگر درباره انگیزه راه‏ اندازی این کانون گفت: از طریق یکی از دوستانم که مدیر مدرسه ‏ای در یک روستا است در جریان قرار گرفتم که این مدرسه شبانه ‏روزی ۸۰ دانش آموز داشته اما به‌دلیل مشکلات معیشتی و رفت و آمد و یکسری مسائل خانوادگی و شخصی به ۳۰ نفر تقلیل پیدا کرده‏ اند و بقیه درس را رها کرده و برای گذران زندگی خود و خانواده‏ شان از تحصیل صرف‌نظر کرده و به نوعی مشغول کار هستند.

این بازیگر سینما و تلویزیون افزود: به غیر از مورد آن روستا ما فعلا در حال شناسایی ۴۰ مورد دیگر در جاده تهران – مشهد هستیم که شرایط سخت و عجیبی دارند و به دلایلی مثل بد سرپرستی، اعتیاد والدین، ابتلا به بیماری‌های سخت و… ممکن است از تحصیل باز بمانند.

زندگی افسانه بایگان و گفتگویی متفاوت با وی درباره سینما تا زندگی شخصی

برنامه «رادیو هفت» شبکه آموزش سیما در پی گفتگوهای شبانه با هنرمندان این بار با افسانه بایگان بازیگر سینما و تلویزیون گفتگو کرده است. مشروح این گفتگوی منصور ضابطیان را می‌خوانیم.

*اگر من در ابتدای گفتگویمان بگویم که شما در سال ۱۳۴۰ به دنیا آمده اید، کار بدی کرده ام یا خیر؟

– نه کار بدی نیست. خوشبختانه چون مردم با بنده ارتباط دارند این موضوع را خوب می دانند. من در ۲۶ دی ماه سال ۱۳۴۰ و در خیابان فرانسه تهران به دنیا آمدم.

*چه خاطره ای از دوران کودکی دارید؟

– خیابان سهروردی جنوبی که با پدر و مادرم سپری کردم خیلی خوب یادم است. من از هشت یا نه ماهگی ام نیز خاطره ای در ذهن دارم! در آن سن در بغل دایه ام بودم و مادرم می خواست به خیاطی برود و از اینکه می خواستند من را تنها بگذارند ناراحت بودم. همچنین دوران مدرسه و دورانی که وارد اجتماع می شود نیز خاطرات خوبی را در ذهنم ایجاد می کند.

*آخرین باری که به خاطراتتان فکر کرده بودید، چه زمانی بود؟

– گاهی لحظاتی از گذشته و خاطرات انسان برایش زنده می شود ولی اینکه به طور مداوم به آنها فکر کند، چنین نیست.

-*دبیرستان را تمام کردید چرا وارد دانشگاه نشدید؟

– یکی از دلایل نرفتن به دانشگاه این بود که آن سال ها انقلاب فرهنگی شد. زمانی که می خواستم ادامه تحصیل دهم، انقلاب فرهنگی در دانشگاه ها رخ داد و البته خوشبختانه کار ««سربداران»» در مسیر زندگی ام قرار گرفت و من هم چون تحصیلات آکادمیک را دوست نداشتم، این کار را با علاقه قبول کردم.

*چطور به پروژه ««سربداران»» پیوستید؟

گروه تولید این سریال یک سال و نیم پیش تولید داشتند و آدم های مختلفی برای نقش بنده انتخاب شده بودند و هر کدام به دلیلی نتوانسته بودند با گروه کار کنند و چند روز به حرکت گروه به سمت لوکیشن ابیانه باقی مانده بود که من تست بازیگری دادم. وقتی آقای اکبر عالمی نام من را پرسیدند، بلافاصله جواب دادم؛ افسانه بایگان و «تهکام بانو» هستم.

*چطور از آگهی این سریال خبردار شده بودید؟

– آقای چنگیز وثوقی که نسبت دوری با ما داشتند، به بنده خبر دادند.

*از کار نمی ترسیدید؟

– پیش از اینکه به بازیگری علاقه داشته باشم به ماجراجویی علاقه داشتم. روزهایی وجود داشت که از نظر روحی سرگشتگی زیادی داشتم. قبل از «سربداران» صبح های زود از خانه مان تا دربند می دویدم.

در آنجا پیش یک آقایی که قهوه خانه داشتند، می رفتم، زیرا برای من ایشان خیلی جالب بودند و به همین دلیل هر روز یک قسمت از ماجرای زندگی شان را که از زبان خودشان تعریف می شد ضبط می کردم و در خانه پیاده می کردم ولی باز هم به خودم می گفتم این، آن ماجراجویی که به دنبالش بودم نیست. وقتی ««سربداران»» را کار کردم بسیاری از لحظات فیلمبرداری آن برای من یک ماجرا بود و با آن فال می گرفتم!

*یکی از لحظات فیلمبرداری را که برایتان ماجرا بود برای ما تعریف می کنید؟

یکی از آن صحنه ها که بسیار هم ترسناک بود مربوط می شود به بازی با اولین پارتنرم، آقای نصیریان! فکر آن هم سخت است؛ من در حالی که فقط ۱۹ سال سن دارم باید در مقابل علی نصیریان بازی می کردم و به ایشان دستور هم می دادم!

ما آن صحنه را در یک برداشت گرفتیم و بعد از پلان من با یک فاصله ای از زمین راه می رفتم. دیالوگ من هم این بود:«رای شاهزاده، رای شاه است؛ پس شما ای قاضی! اکنون رای شاه را شنیدید!»

*این یک موقعیتی خیلی بزرگتر از سن و ظرفیت شما در آن سال ها بود.

– دقیقاً همینطور است.

*چگونه توانستید از پس آن بربیایید تا بعد از آن خودتان را نگیرید و فقط همان آدمی که قبلا بودید، بمانید؟

– واقعا نمی دانم! شاید باید بگویم این موضوع لطف خدا بود.

*همان آدم سابق ماندید؟

– فکر می کنم، افتاده تر شدم! چون درست است که نقش من یک شاه نقش بود و این موضوع می توانست حال و هوای خاصی برای من داشته باشد اما موضوعات دیگری ذهن من را بیشتر به خود جلب کرده بود.

*آن موضوعات چه بودند؟

– اینکه هنر چیست؟!

*آن سال ها واقعا به این موضوع فکر می کردید؟

– خیلی بیشتر از الان به آن فکر می کردم. مرحوم کیهان رهگذار و آقای نجفی خیلی
در این زمینه با من سر و کله می زدند که چه کتابی می توانم بخوانم و چه کتابی نباید
بخوانم و یا چه موسیقی گوش دهم و چه موسیقی گوش ندهم که این موارد ریشه خانوادگی
دارد زیرا خانواده پدرم نیز در کار تئاتر بودند و خود پدرم به موسیقی علاقه داشتند و به مرحوم بنان نزدیک بودند. بنابراین آن حال و هوا از من دور نبود.

*آقای نجفی چه کتاب هایی را به شما پیشنهاد کردند که نخوانید؟

– من به یکسری رمان علاقه داشتم که بعضی از آنها سطحی هم بودند که علاقه ندارم اسم آنها را ببرم. بیشتر با کتاب های «دل کور»، «همسایه ها» و بعد دکتر علی شریعتی به من خط فکری می دادند؛ حالا بحث هنر برای موعود پیش می آمد، بحث اینکه فاطمه فاطمه است پیش می آمد. این موارد بیشتر از نقشم توانست به من کمک کند.

*این موضوع با آنچه در خانه می گذشت همخوانی داشت؟

– دور نبود. زیرا مقولاتی که دنبال می کردم خیلی ریشه ای بود و واقعا موضوع تعالی و تناسبات
هنر یک موضوعی بود که در چیدمان خانه مان نیز می دیدیم.

*به مرحوم بنان اشاره کردید. شما او را از نزدیک دیده بودید؟

– بله! خیلی زیاد! آوازشان را هم شنیده بودم.

*«سربدارن» در چه سالی به اتمام رسید؟

– «سربداران» در ۲۶ دی ماه ۱۳۶۲ یعنی درست در شب تولد من روی آنتن رفت.

*دوره ای هم در رادیو بودید. آنجا چه می کردید؟

– برای مجری گری دوره ای را دیدیم ولی هیچوقت اجرایی را به صورت حرفه ای در رادیو انجام ندادم. این مربوط به دو سال پس از سریال «سربداران» بود. پس از مدتی نیز با کار «گمشده» ساخته آقای صباغ زاده و در سال ۶۴ به دنیای دوربین برگشتم و با آقای مشایخی و آقای غریبیان همبازی شدم و به این شکل اولین تجربه سینمایی ام شکل گرفت.

*چرا اسم شما را افسانه گذاشتند؟

– پدرم اسم افسانه را انتخاب کرد. مادرم با این کار مخالف بود زیرا معتقد بود، ممکن است مانند یک قصه زندگی اش پرماجرا می شود ولی پدرم گفته بود که اگر اینگونه هم شود چه اشکالی دارد؟ بالاخره هم پدرم برنده شد و من هم اسم خودم را خیلی دوست دارم زیرا قصه ها را خیلی دوست دارم.

*شاخص ترین فیلمتان در آن سال ها چه بود؟

– به دلیل اقبال عمومی فیلم «بگذار زندگی کنم» را انتخاب می کنم. «تشکیلات»
هم یک سوژه خیلی خاص داشت و نقشی هم که بنده بازی می کردم در آن سالها
کسی آن را بازی نکرده بود؛ من نقش یک جاسوس را بازی می کردم که خودش فرار
از کلیشه محسوب می شد.

*چرا در هیچ کدام از مصاحبه هایتان به فیلم «دبیرستان» اشاره نمی کنید؟

– نمی دانم! دبیرستان برای خیلی ها دوست داشتنی و خاطره انگیز بود. آن نقش هم خیلی خاص بود.

*تصور می کنم افسانه بایگان در دهه هفتاد، درخششی که در دهه شصت داشت را از دست داده بود. چرا؟

– در دهه شصت این اقبال را داشتم که تک ستاره جوان سینما باشم ولی بعد از
گذشت چند سال بازیگران دیگر وارد سینما شده بودند و در بعضی از زمینه ها با
درخشش هایی هم مواجه می شدند که مورد استقبال مردم نیز قرار گرفت.

*این برای شما ناراحت کننده بود؟

– نه! آن زمان هم دوران خاصی بود و گذر از هر دورانی حال و هوای خودش را داشت و فقط اواخر دهه هفتاد حس کردم که موقعیت من دارد تضعیف می شود.

در گذر زمان کم کم کار کردن از روح آماتور و زنده هنری من را خارج کرده بود، یعنی درست
مثل این بود که صبح یک قرص می خوردم تا گریه و خنده و لحظات مختلف را بازی و اجرا
کنم و خلاقیتی انجام نگرفته بود. این بی رنگ شدن و تکرار در کارهایم را می دیدم.
نتیجه آن شد که رفتم و برای دو سال تنها ماندم!

*از این نمی ترسیدید که دو سال به تنهایی پناه ببرید و فراموش شوید؟

– فراموش شدن برای من بهتر از این بود که به هر شکلی باشم.

*اما فراموش هم نشدید. چرا؟

– این لطف مردم بود که با «کافه ستاره» برگشتم. زنی که یک کافه و قهوه خانه و یک سالن بیلیارد را اداره می کند و ماجراهای خودش را دارد. با این که کار خیلی غیرمتعارف بود فروش خیلی خوبی داشت.

*شادترین لحظه رندگی تان چه بود؟

– چند روز پیش پسرم داشت از ایران می رفت و مانند یک کودک گریه می کرد و من
هم گریه کردم و اشک ریختم. این همه صداقت در این مرد بزرگ که ۳۲ سالش است
برای من بسیار شادی بخش بود. زیرا دیدم فرزند من در گیر و دار زندگی هنوز با صفا
است و مانند یک کودک دو ساله راحت گریه می کند.

*غم انگیز ترین قصه زندگی شما چه بوده است؟

– مادر من هفت سال سرطان داشتند و جز خودشان کسی تا اواخر نمی دانست. یک روز صبح برای صحنه خاصی از «سربداران» داشتم تمرین می کردم. مادرم گفت برای من چیزی را بیاور و وقتی داشتم بر می گشتم شنیدم که مادرم از خدا می خواست که من دیگر از پا افتادم و نمی توانم از رخت خواب بیرون بیایم؛ من را ببر!

سر کار رفتم و صحنه ای می گرفتیم که در آن تهکام بانو بسیار پریشان حال بود و راجع به مرگ
صحبت می کرد. وقتی کار تمام شد به سر کوچه خانه که رسیدم ناگهان یک باد بهاری شروع
به وزیدم گرفت و دل من ریخت! به سمت خانه دویدم و پله ها را بالا رفتم
و وقتی به اتاق رسیدم، دیدم که همه جمع هستند و مادرم یک ربع قبل
از اینکه من بیایم از دنیا رفته بود.

*در تمام آن هفت سال نمی دانستید که مادرتان سرطان دارد؟

– نه! آن اواخر تا حدودی بعضی ها متوجه شده بودند. اصلا من تصور نمی کردم که چنین اتفاقی بیافتد و آن را هیچ وقت باور نمی کردم.

آریا پیکس , صبا , رادیو هفت , وب سایت فیلم نت نیوز ,  فارس , ایسنا