سوال مخاطب نی‌نی‌بان: پسر 26 ماهه ای دارم که برعکس تمام بچه ها به من که مادرشم وابسته نیست و در خیلی از محیط ها به خاطر بی توجهیش به من باعث خجالت من شده و این موضوع واسه من خیلی دردناکه و باعث فشار عصبی به من می شه. البته من دانشجو هستم. چند روز در هفته صبح تا شب پیش مادرم ترک می کنمش و به مادرم بیش از حد وابسته است. چه کار کنم تا بیشتر به من وابسته بشه؟
پاسخ دکتر پرویز رزاقی، روانشناس خانواده و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس:
احتمالا الگوهای رشد فرزند شما که هم پیش خودتان و هم مادربزرگش دارد، این فاصله را ایجاد کرده است یعنی فرزند شما با زندگی پیش مادربزرگش در بخشی از ساعات هفته، نیاز کامل و جدی از شما در خود احساس نمی کند و بخش زیادی از نیازهایش توسط مادربزرگ تامین می شود. بنابراین لازم است این عدم نیاز را به عدم توجه در محافل مهم تری منتقل کنید. این که شما انتظار رفتار عاقلانه از فرزند دو سال و نیمه خود دارید درست نیست. نباید از بچه توقع داشته باشید که تو باید یک بخشی از ساعت هفته را پیش مادربزرگ باشی و وقتی پیش من هستی باید توجه نسبی هم به من داشته باشی و آن نیازها را از من بگیری. شما باید نگرش و تفکر خود را نسبت به این موضوع تغییر دهید. از طرف دیگر شما باید برای فرزند خود بیشتر وقت بگذارید. زمان های بازی کردن را با او بیشتر کنید. کمتر به او بگویید من درس دارم، امتحان دارم، برو کارت را بکن و غیره. بیشتر از حدی که الان با او ارتباط دارید باید برای او وقت بگذرانید. همچنین شما باید او را پارک ببرید، با او حرف بزنید، هم بازی شوید تا آرام آرام میزان وابستگی فرزندتان نسبت به مادربزرگش به حالت طبیعی برگردد. اما این که در بعضی از جمع ها رفتاری از فرزندتان سر می زند مبنی بر بی نیازی و بی احترامی، جای نگرانی ندارد چون در یک دوره ای از سن این گونه رفتارهای کلامی از بچه ها دیده می شود. مثلا اگر بعد از یک مهمانی به دنبال فرزند بروید و او بگوید من با تو نمی آیم خانه، چرا به دنبال من آمدی و یا چرا زود آمدی، وجود این جملات در بعضی از بچه ها و در بعضی از مواقع دال بر تایید یا وجود یک مشکل واقعی نیست. با صبوری و گذشت زمان و صحبت کردن درمورد این مسئله، مشکل برطرف خواهد شد.
پاسخ دکتر پرویز رزاقی، روانشناس خانواده و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس:
احتمالا الگوهای رشد فرزند شما که هم پیش خودتان و هم مادربزرگش دارد، این فاصله را ایجاد کرده است یعنی فرزند شما با زندگی پیش مادربزرگش در بخشی از ساعات هفته، نیاز کامل و جدی از شما در خود احساس نمی کند و بخش زیادی از نیازهایش توسط مادربزرگ تامین می شود. بنابراین لازم است این عدم نیاز را به عدم توجه در محافل مهم تری منتقل کنید. این که شما انتظار رفتار عاقلانه از فرزند دو سال و نیمه خود دارید درست نیست. نباید از بچه توقع داشته باشید که تو باید یک بخشی از ساعت هفته را پیش مادربزرگ باشی و وقتی پیش من هستی باید توجه نسبی هم به من داشته باشی و آن نیازها را از من بگیری. شما باید نگرش و تفکر خود را نسبت به این موضوع تغییر دهید. از طرف دیگر شما باید برای فرزند خود بیشتر وقت بگذارید. زمان های بازی کردن را با او بیشتر کنید. کمتر به او بگویید من درس دارم، امتحان دارم، برو کارت را بکن و غیره. بیشتر از حدی که الان با او ارتباط دارید باید برای او وقت بگذرانید. همچنین شما باید او را پارک ببرید، با او حرف بزنید، هم بازی شوید تا آرام آرام میزان وابستگی فرزندتان نسبت به مادربزرگش به حالت طبیعی برگردد. اما این که در بعضی از جمع ها رفتاری از فرزندتان سر می زند مبنی بر بی نیازی و بی احترامی، جای نگرانی ندارد چون در یک دوره ای از سن این گونه رفتارهای کلامی از بچه ها دیده می شود. مثلا اگر بعد از یک مهمانی به دنبال فرزند بروید و او بگوید من با تو نمی آیم خانه، چرا به دنبال من آمدی و یا چرا زود آمدی، وجود این جملات در بعضی از بچه ها و در بعضی از مواقع دال بر تایید یا وجود یک مشکل واقعی نیست. با صبوری و گذشت زمان و صحبت کردن درمورد این مسئله، مشکل برطرف خواهد شد.
