کارگردان فیلم سینمایی «رنج و سرمستی» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: تمامی دستگاه ها و نهادهای فرهنگی و هنری باید تا دیرتر نشده تدبیری عاجل برای مقابله با این پدیده شوم سلبریتی پروری داشته باشند و به جای آن افراد متعهد و کاربلد و متخصص و دغدغه مند را به کار گیرند. متأسفانه این پدیده سلبریتی سازی در رسانه ملی آسیب های زیادی را به جامعه و کشور وارد کرده است. یکی از مهمترین آسیب های آن تخریب شدید زبان فارسی است؛ بنده به عنوان یک نمونه به واژه «قاط زدن» اشاره می کنم که از حدود ۲-۳ دهه قبل در همین سریال های نازل و سطحی رسانه ملی باب شد و دست اندرکاران آن تمام تلاش خود را به کار بردند تا پنبه زبان فارسی را بزنند و آن را تخریب کنند.
وی ادامه داد: این زبان فارسی همان زبانی است که فردوسی طوسی ۳۰ سال رنج کشید تا آن را زنده کند اما از روی ندانم کاری برخی افراد این جنین مورد تخریب قرار گرفته به نحوی که نه تنها کودکان و نوجوانان که کلیت افراد جامعه را آلوده کرده و واژه های غلط را در مغز آن ها کاشته است.
الماسی سپس با بیان اینکه تخریب قومیت ها یکی دیگر از اتفاقات تلخی است که در رسانه ملی شاهد آن بوده ایم اظهار داشت: سریال های رسانه ملی به جای اینکه باعث ایجاد وحدت و انسجام میان قومیت های کشور بشوند دست به مسخره کردن و تخریب قومیت ها زده و باعث شدند تا جمعیت کشور از هم تارانده شود. بی تردید نیاز است تا جلوی آثاری که اتحاد و یکپارچگی ملت را از هم می پاشانند گرفته شود.
این سینماگر تصریح کرد: بنده به ضرس قاطع عرض می کنم که دست هایی پیدا و پنهان در کار است تا به عمد هویت و فرهنگ و هنر کشور را نابود کند؛ یک فرقه و دسته ای غیر از جمعی که احتمالاً تا امروز شناخته ایم و همه چیز را از زاویه مسئولیت آن ها بررسی می کنیم مدیریت و رهبری می شوند تا به صورت هوشمندانه و گسترده هویت ملی را تخریب کنند.
وی سپس خطاب به مدیران ارشد رسانه ملی گفت: آیا یک بار از خودتان سوأل کرده اید چرا کسانی که کارشان تولید و توزیع آگاهی است خانه نشین شده اند و در عوض آن کسانی که به اسم هنرمند ابتذال را ترویج می کنند در این برنامه و آن برنامه و این فیلم و آن سریال جولان می دهند و بعضاً بودجه های هنگفتی از بیت المال نیز به این افراد اختصاص داده می شود تا بیشتر از قبل با تولید آثارشان فرهنگ ملی را تخریب کنند!؟
الماسی در پایان این گفتگو افزود: مدیران گویا نمی دانند هنرمندانی که با عشق کار می کردند مسأله شان پول نبود به خاطر شهرت کار نمی کردند و دغدغه یکایک آن ها خدمت به کشور و جامعه بود. این ها هر سختی می کشیدند باز هم کمک می کردند چون برای خود وظیفه ملی قائل بودند و می خواستند از این مسیر خدمات اجتماعی و تاریخی خود را ارائه کنند.
