سیری در ایران/ براساس آخرین خبرهای بدست آمده، مدرسه منصوریه یکی از بناهای تاریخی شهر شیراز به شمار می رود.
مدرسه منصوریه شیراز از مدارس تاریخی این شهر است که در محله لب آب، در بازارچه منصوریه و در جنوب شاهچراغ (ع) قرار دارد. این مدرسه در سال 883 توسط امیر صدرالدین محمد حسین حسینی دشتکی ساخته شد و به دلیل نام فرزندش امیر غیاث الدین منصور به منصوریه شهرت یافت. بنای مدرسه دارای دو قسمت اندرونی و بیرونی است. ورودی مدرسه شامل دو طاق هلالی تو در تو بوده که در چوبی دو لنگه ای مدرسه در آن قرار دارد. طلق بیرونی با دو جرز و لچکی های گره کاشی شده هست و اسامی حضرت محمد (ص) و حضرت علی (ع) در گره کاشی به زیبایی درآمده است.
در دو طرف در ورودی دو سکوی سنگی به ارتفاع 60 سانتیمتر تعبیه شده است. سقف و پیشانی طاق هلالی دوم که در چوبی در آن قرار دارد، به گره کاشی مزین شده است. هشتی ورودی با سقف گنبدی آجری کوتاه به حیاط راه می یابد. در طرف شمال هشتی (چپ) اتاقی که به وسیله در آهنی به اتاق مجاور راه دارد، قرار گرفته و در طرف جنوب (راست) هشتی راهروی قرار دارد که با یک در چوبی به مدرس یا ایوانی با سقف گنبدی مرتفع ارتباط دارد. غرب این مدرسه شاه نشین قرار گرفته که به ارتفاع یک پله از کف مدرس بلندتر است و در آن چهار سنگ قبر به رنگ قرمز مربوط به امیر صدرالدین محمد حسین حسینی دشتکی، امیر غیاث الدین منصور، میرزا حسن فسایی و…وجود دارد.
این شاه نشین به وسیله پنجره ای مشبک فلزی از مدرس جدا شده است. در ضلع شرقی هشتی حیاط اول مدرسه قرار دارد. اطراف حیاط در دو قسمت شرقی و غربی حجره هایی قرار داشته و در وسط حیاط حوض چهار گوش قرار گرفته و در بخش جنوبی نیز مسجد مدرسه واقع شده است. این مسجد شامل دو ستون سنگی در وسط و 6 ستون هلالی کوچک هست. محراب کوچک مسجد با گره کاشی تزیین شده و بر بالای محراب دو کتیبه سنگی نصب شد.
در وسط ضلع شمالی، راهرویی است که به حیاط دوم که نوساز است، راه دارد.داخل این حیاط حوضی در وسط قرار گرفته و حجره ها به ارتفاع یک متر بلندتر از کف حیاط در اطراف قرار دارند و راهرویی باریک نیز در وسط ضلع شمالی این حیاط به فضای پشت مدرسه راه می یابد. در گوشه جنوب شرقی حیاط اصلی مدرسه، راهرو باریکی وجود دارد که به باغچه پشت مدرسه راه می یابد. اطراف باغچه وضوخانه، سرویس های بهداشتی و چند اتاق را ساخته اند. پیشانی و جرزهای مدرسه همگی با گره های کاشی و نقوش هندسی پوشیده شده است.
در ابتدا تولیت این مدرسه با فرزندان امیر صدرالدین بود اما پس از امیر غیاث الدین منصور که در سال 913 درگذشت و او را در همان مدرسه به خاک سپردند، در سال 1300 تولیت این مدرسه بر عهده میرزا حسن فسایی مؤلف فارسنامه ناصری قرار گرفت. وی پس از زلزله بنای ویران شده را در سال 1308 مرمت و عمارت قدیمی را دوباره از آجر و گچ بنا کرد. پس از درگذشتش او را در همین مدرسه به خاک سپردند. این مدرسه بار دیگر در سال 1360 از طرف سازمان میراث فرهنگی و با بودجه اداره اوقاف مرمت شد. در سال 1363 هم در باغچه این مدرسه ساختمانی جدید احداث گردید. این مدرسه که هم اینک محل تحصیلی طلاب علوم دینی بوده، در تاریخ 5/10/1352 با شماره 958 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
