بزرگترین چیز(سیاره و ستاره) در فضا و جهان هستی

بزرگترین اجرام در فضا و جهان هستی کدامند؟

هیچ کس دقیقاً نمی داند کیهان چقدر بزرگ است ، اما برخی از اجرام عظیم وجود دارند که تصوری از مقیاس دیوانه کننده کیهان را به ما ارائه می دهند.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

به گزارش نم نمک ، آیا می دانید چند زمین می تواند در کیهان جای بگیرد؟ به گفته ناسا ، جهانِ قابل مشاهده تقریباً 94 میلیارد سال نوری قطر دارد. در حالی که قطر زمین فقط در حدود 1.35 در 10 به توان منفی 9 سال نوری معادل 12756 کیلومتر است. این یعنی تعداد زیادی زمین ، حتی اگر فاصله زیادی از هم داشته باشند. تنها در کهکشان ما ممکن است حدود 100 میلیارد سیاره وجود داشته باشد.

همچنین توجه به این نکته مهم است که ما نمی توانیم کل جهان را ببینیم و شعاع جهان قابل مشاهده حدود 46.5 میلیارد سال نوری تخمین زده می شود. این بدون در نظر گرفتن این است که حتی ممکن است جهان قابل مشاهده برای ما بخشی از یک چند جهانی بزرگتر باشد ، اگرچه این هنوز نظری است و به طور قطعی ثابت نشده است.

• یک سال در بزرگترین سیاره شناخته شده در جهان قابل مشاهده برابر با نزدیک به 2000 سال زمینی است.
• جرم بزرگترین سیاهچاله 66 میلیارد برابر خورشید است.
• بزرگترین جرم در جهان به قدری وسیع است که 10 میلیارد سال طول می کشد تا نور از آن عبور کند.

اندازه و وسعت واقعی جهان ، موضوع همیشگی تحقیقات علمی است. با این حال ، برای اینکه ایده ای از مقیاس وسیع آن به شما بدهیم ، برخی از بزرگترین اجرام در فضا را شناسایی کرده ایم که در اینجا به ترتیب از کوچکترین به بزرگترین فهرست شده اند.

8. بزرگترین سیاره : ROXs 42Bb

مشتری که از نظر شعاع حدود 11 برابر بزرگتر از زمین است ، بزرگترین سیاره منظومه شمسی است. سیاره ROXs 42Bb بزرگترین سیاره ای است که در کیهان پیدا شده است و جرم آن 9 برابر مشتری و شعاع آن 1.12 برابر شعاع مشتری است.

فاصله بین سیاره ROXs 42Bb و زمین تقریباً 440 سال نوری است و از آنجایی که خارج از منظومه شمسی ما قرار دارد ، سیاره فراخورشیدی نامیده می شود.

تاین کوری ، ستاره شناس و پژوهشگر دانشگاه تورنتو ، سیاره ROXs 42Bb را برای اولین بار در سال 2013 شناسایی کرد. این غول گازی مانند سیاره مشتری است.

همچنین از این تعجب می کنید اگر بدانید در حالی که در زمین و مشتری به ترتیب 365 روز و 12 سال طول می کشد تا به دور خورشید بچرخند ، سیاره ROXs 42Bb یک دور به دور ستاره خود را در سال 1968.3 سال کامل می کند.

7. بزرگترین ستاره : UY Scuti

بیش از یک میلیون زمین درون خورشید خودمان جای می گیرد ، اما ستاره UY Scuti که بزرگترین ستاره در جهان ماست ، آنقدر بزرگ است که می تواند پنج میلیارد ستاره با حجمی برابر با خورشید ما را در خود جای دهد.

گفتنی است که اگر ستاره UY Scuti به جای خورشید در مرکز منظومه شمسی ما بود ، فتوسفر یا پوسته بیرونی آن از مدار مشتری نیز گذر می کرد.

این ابرغول ، 9500 سال نوری از زمین فاصله دارد و اولین بار در سال 1860 توسط گروهی از ستاره شناسان رصدخانه بُن در آلمان گزارش شد. در کمال تعجب ، با گذشت 160 سال از کشف آن ، هنوز ستاره شناسان با ستاره بزرگتری از آن برخورد نکرده اند.

ستاره UY Scuti به عنوان یک ستاره متغیر طبقه بندی می شود ، زیرا هر 740 روز نوساناتی در روشنایی خود دارد.

دانشمندان حدس می زنند که این ستاره در حال حاضر در مرحله ای است که سوخت هیدروژن موجود در هسته خود را تخلیه کرده و به یک ابرغول سرخ تبدیل شده است. این بدان معنی است که احتمالاً در راه رسیدن به یک سرنوشت دراماتیک ، یعنی یک انفجار ابرنواختری است که پایان سفر ستاره ای آن را نشان خواهد داد.

با این حال ، زمان دقیق انفجار UY Scuti مشخص نیست.

6. وسیع ترین منظومه خورشیدی

گسترده ترین منظومه خورشیدی شناخته شده در جهان ، از نظر مدار ، تنها از یک سیاره منفرد موسوم به 2MASS J2126 تشکیل شده است که به دور ستاره ای به نام TYC 9486-927-1 می چرخد.

در کمال تعجب ، هفت سال پیش ستاره شناسان حتی نمی دانستند که آیا این سیاره و ستاره ارتباطی با هم دارند یا خیر و هر دو جرم از اجرام آسمانی شناور آزاد در نظر گرفته می شدند ، زیرا در فاصله یک تریلیون کیلومتری از یکدیگر در فضا قرار داشتند.

با این حال در سال 2016 تیمی از پژوهشگران بین المللی ، مدار بزرگ پنهان 2MASS J2126 را شناسایی کردند و متوجه شدند که این سیاره در واقع به دور ستاره TYC 9486-927-1 می چرخد.

نایل دیکان یکی از محققان موسسه نجوم ماکس پلانک گفت : این وسیع ترین منظومه سیاره ای است که تاکنون کشف شده است. سیاره 2MASS J2126 آن قدر که ما در ابتدا فکر می کردیم ، تنها نیست و در یک ارتباط بسیار دور است.

فاصله بین زمین و این منظومه خورشیدی منحصر به فرد ، 104 سال نوری است و مدار 2MASS J2126 حدود 140 برابر وسیع تر از مدار پلوتون در منظومه شمسی است.

با توجه به مدار فوق العاده وسیع و فاصله قابل توجه 2MASS J2126 از ستاره خود ، نزدیک به 900 هزار سال زمینی طول می کشد تا یک مدار کامل را کامل کند. دیوانه کننده است ، اینطور نیست؟

5. بزرگترین کهکشان : IC 1101

کهکشان به مجموعه ای از منظومه های خورشیدی متعدد گفته می شود. برخی گزارش ها نشان می دهد که جهان ما از حدود دو تریلیون(2000 میلیارد) کهکشان تشکیل شده است.

این اجرام آسمانی عظیم درون خود حاوی میلیاردها ستاره و سایر اجرام آسمانی هستند. به عنوان مثال تخمین زده می شود که کهکشان راه شیری ، کهکشانی که زمین و منظومه شمسی ما را در خود جای داده است ، دارای 100 میلیارد ستاره و نزدیک به 100 میلیون سیاهچاله باشد.

با این حال ، از نظر مقیاس و اندازه حتی نزدیک به IC 1101 هم که بزرگترین کهکشان جهان است ، نیست. کهکشان IC 1101 حدود 50 برابر بزرگتر و 2000 بار سنگین تر از کهکشان راه شیری است.

اخترشناسان بر این باورند که این مکان دارای 100 تریلیون ستاره خیره کننده است که در وسعت شش میلیون سال نوری قرار دارند. در مقابل ، کهکشان راه شیری تنها حدود 100 هزار سال نوری قطر دارد.

برخی از کارشناسان معتقدند که کهکشان IC 1001 ممکن است در نتیجه برخورد و همجوشی بسیاری از کهکشان ها در مقیاس کهکشان راه شیری به وجود آمده باشد.

4. بزرگترین سیاهچاله : TON 618

سیاهچاله ها یکی از عظیم ترین موجودات در جهان هستند و به دلیل مکیدن همه چیز از جمله نور به درون خود مشهور هستند ، اما آیا می توانید حدس بزنید که یک سیاهچاله چقدر می تواند بزرگ باشد؟

تخمین زده می شود که بزرگترین سیاهچاله در جهان جرمی معادل 66 میلیارد برابر خورشید دارد. اما این همه ماجرا نیست.

این سیاهچاله کلان جرم یا ابرسیاهچاله ، انرژیِ اختروش(یک جرم آسمانی بسیار درخشان) به نام TON 618 را تامین می کند که درخشندگی آن برابر با 140 تریلیون خورشید است.

اختروش TON 618 که در فاصله 18.2 میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد ، برای اولین بار در سال 1957 کشف شد و تا به امروز ، سیاه چاله مرتبط با آن بزرگ ترین سیاهچاله ای است که تاکنون شناسایی شده است.

3. بزرگترین مهد تولد ستارگان : سحابی رتیل

سحابی ها ابرهای غول پیکری از گاز و غبار در فضا هستند که در آنها ستارگان جدید در اثر گرانش ، تغییرات دما و فشار و همجوشی هسته ای شکل می گیرند. به گفته ناسا ، سحابی رتیل(Tarantula Nebula) که «30 دورادوس»(30 Doradus) نیز نامیده می شود ، بزرگترین و درخشان ترین سحابی شناخته شده است.

این منطقه 1800 سال نوری در فضا وسعت دارد و حدود 170 هزار سال نوری از زمین فاصله دارد.

این سحابی اولین بار در اوایل دهه 1750 توسط یک ستاره شناس فرانسوی به نام نیکولا لوئیز دو لاکائل کشف شد. با این حال ، تلسکوپ های آن زمان به اندازه کافی برای شناسایی ستارگان و دیگر ساختارهای درون این سحابی پیشرفته نبودند.

بیش از 200 سال بعد ، زمانی که اخترشناسان تصاویر با وضوح بالایی از آن ثبت کردند ، متوجه اندازه عظیم آن شدند.

نزدیکترین سحابی به زمین مجموعه ابر Rho Ophiuchi است که تنها 390 سال نوری از زمین فاصله دارد. همچنین در نزدیکی ما سحابی شکارچی قرار دارد که با نام مسیه 42 یا M42 نیز شناخته می شود و در فاصله 1350 سال نوری از ما قرار دارد. ستاره شناسان معتقدند سحابی رتیل 100 برابر بزرگتر از M42 است.

2. بزرگترین خوشه کهکشانی : ال گوردو(El Gordo)

در سال 2012، رصدخانه پرتوی ایکس چاندرا متعلق به ناسا یک خوشه کهکشانی بسیار بزرگ به نام ACT-CLJ0102-4915 را شناسایی کرد. وقتی اخترشناسان محاسباتی را برای تعیین جرم آن انجام دادند ، نتایج ، آنها را متحیر کرد.

جرم ACT-CLJ0102-4915 حدود 3 کوادریلیون(3 در 1015) برابر جرم خورشید تخمین زده می شود. این خوشه عظیم ترین خوشه کهکشانی است که تا به حال کشف شده و به آن لقب ال گوردو به معنای «چاق» داده شده است.

ستاره شناسان معتقدند که این خوشه کهکشانی احتمالاً در نتیجه برخورد دو خوشه کهکشانی عظیم با یکدیگر در فضا با سرعتی در حدود میلیون ها کیلومتر در ساعت شکل گرفته است.

ال گوردو همچنین میزبان طولانی ترین کهکشانی است که تا به حال مشاهده شده است -کهکشان La Flaca- و دورترین ستاره غول سرخ منفرد موسوم به Quyllur است.

1. پادشاه بزرگان : دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریلیس

دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریلیس با طولی بین 6 تا 18 میلیارد سال نوری ، بزرگترین جرم در جهان قابل مشاهده در نظر گرفته می شود که در واقع یک «رشته کهکشانی» شامل یک خوشه وسیع از کهکشان هاست که توسط نیروی گرانش به هم متصل شده اند.

این ساختار ، بزرگترین و پرجرم ترین ساختار شناخته شده در گیتی است. اندازه این ابرخوشه کهکشانی به قدری وسیع است که عبور نور از کل طول آن حدود 10 میلیارد سال طول می کشد.

این موجود عظیم در سال 2013 در طول نقشه برداری از انفجارهای پرتو گاما(GRBs) که پرانرژی ترین شکل نور است ، کشف شد. انفجارهای پرتو گاما صدها برابر درخشان تر از یک ابرنواختر معمولی می درخشند و با نقاط انتهایی ستارگان پرجرم مرتبط هستند.

ستاره شناسان 283 انفجار پرتو گاما را قبل از تایید وجود دیوار بزرگ هرکول-کرونا بوریلیس(HCB) مورد مطالعه قرار دادند.

جالب تر اینکه این موجود کیهانی عظیم ، درک ما از جهان و مقیاس آن را نیز به چالش می کشد. به عنوان مثال ممکن است میلیون ها کهکشان و میلیاردها سیاره در ابرخوشه HCB وجود داشته باشد که هنوز در انتظار کشف هستند.

همچنین ما هنوز به طور کامل درک نکرده ایم که چگونه گرانش و نیروهای هسته ای ، چنین موجودات عظیمی را شکل می دهند و آنها را دست نخورده در فضا نگه می دارند.