چرا جستجوی موجودات فضایی هنوز برای انسانها بسیار سخت است؟

جستجوی هوش فرازمینی هنوز در مرحل اولیه به سر می‌برد، اما چرا؟ 

جستجوی موجودات فضایی یک کوشش کاملا بین‌کهکشانی است. برای صحبت درباره این موضوع به سراغ جیل تارتر می‌رویم که ه فردی برجسته در علم جستجوی هوش فرازمینی و عضو برنامه SETI  است. تارتر در حقیقت الهام بخش نقش جودی فاستر در فیلم علمی-تخیلی «تماس»،  تولید سال ۱۹۹۷ است. او به تک کرانچ می‌گوید: «روش اولیه برای اثبات حضور موجودات فضایی، استفاده از امواج رادیویی و سیگنال‌های لیزر است. در صورتی که موجودات زنده جهان هستی هیچ کدام چنین علائمی را به صورت طبیعی منتشر نمی‌کنند.”  در ادامه به ۳ دلیلی می‌پردازیم که تارتر آنها را علت اصلی تنهایی انسان در جهان هستی (تا به امروز)‌بر می‌شمرد: 

۱- مدت زیادی نیست که جستجوی فضایی را شروع کرده‌ایم.

انسان هزاران سال در مورد وجود شکل دیگری از زندگی در فضا، کنجکاو بوده، ولی مدت زمان کوتاهی است که توانسته‌ایم به شکل واقعی و ملموس به دنبال این خواسته قلبی‌مان باشیم. کامپیوترها و رادیو تلسکوپ ها که برای جستجوی هوش فرازمینی مورد استفاده قرار می‌گیرند، تنها ۶۰ سال

در قدمت دارند.

۲- تا کنون بخش ناچیزی از فضا را جستجو کرده‌ایم.

شاید بهترین راه برای فهمیدن بزرگی جهان هستی و اینکه میزان کاوش فضایی انسانها چقدر کوچک است، مقایسه آن با اندازه سیاره زمین است. طبق توضیحات تارتر اگر ابعاد جهان هستی با اندازه اقیانوس‌های زمین برابر بود؛ فضای مورد جستجو و کشف شده توسط انسانها با حجم یک لیوان آب مساوی بود. درحالی‌که سرعت اکتشافات ما بسیار کند و ناامیدکننده است. تارتر این نکته را ذکر می‌کند که در آینده نزدیک، دانشمندان توانایی اکتشاف مناطقی به اندازه  ” استخر ” و ” دریاچه ” را خواهند داشت.

۳- شاید به تکنولوژی نیاز داریم که هنوز اختراع نشده است.

تکنولوژی امروزی که بشر به آن دست یافته، به انسان‌ها اجازه می‌دهد از فضایی عکس بگیرند که میلیاردها سال نوری دور از ما است. ولی این میزان هنوز برای پایان دادن به جستجوهای فضایی کافی نیست. تارتر می‌گوید: «شاید ما هنوز ابزار مناسب برای اکتشاف در فضا را  کشف نکرده ایم».

خب، اگر موجودات فضایی زودتر ما را پیدا کنند چه اتفاقی می افتد؟ تارتر با اشاره پژوهش

استیون پینکر، استاد روانشناسی دانشگاه هاروارد، پیشنهاد می‌کند هر چه انسان‌ها تکامل بیشتری پیدا کنند، ما مهربان‌تر خواهیم شد. با استفاده از این منطق، تارتر اشاره می‌کند که میزان ارتقای تکنولوژی انسانی اکنون برای آوردن موجودات فضایی به زمین کافیست و شاید آنها در ماورای اکتشافات ما

تکامل یافته‌اند. البته این موضوعات «هنوز گمانه‌زنی‌های فکری» هستند و «هیچ کس در این مورد واقعا چیزی نمی داند».