به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از روزیاتو، آستین دیویس (Austin Davis) از فلوریدا در یک فیلم کوتاه به تفصیل توضیح می دهد که در ۱۷ سال گذشته رژیم غذایی سفت و سختی تنها متشکل از ماکارونی و پنیر داشته است. در این مستند این جوان ۲۰ ساله به جزئیات عشق خود به ماکارونی پنیری می پردازد و آن طور که به نظر می رسد هیچ چیز دیگری ذائقه او را تا این حد برنمی انگیزد.
دیویس که با پدربزرگ و مادربزرگش در یک شهر کوچک زندگی می کند، در این فیلم به یک فروشگاه مواد غذایی محلی می رود تا غذای مورد علاقه اش را تهیه کند. او در حالی که در کنار گروه مستندساز قفسه ها را می کاود، از بخش گوشت به عنوان «منظره جهنمی» یاد می کند و در عین حال ادعا می کند که با بیشتر سبزیجات ناآشنا است. دیویس فقط برای خرید ماکارونی و پنیر Velveeta، برند مورد علاقه خود، به خواربارفروشی رفته بود.
او می گوید این غذای مورد علاقه اش است، زیرا «سازگار»ترین غذا با اوست و «همیشه طعم تقریبا مشابهی دارد» و اضافه می کند: «نمی خواهم بگویم که به مک اند چیز معتادم، چون به نظر خیلی عجیب می رسد، اما بدنم به من اجازه نمی دهد چیز دیگری بخورم. من انتخاب نکردم که این طور باشم.»
آستین دیویس در خانه اش یک کابینت بزرگ آشپزخانه دارد که جعبه های ماکارونی و پنیر را در آن روی هم چیده است. در مستند می بینیم که یک ظرف از غذای مورد علاقه اش را به سرعت آماده می کند. رو به دوربین می گوید که آگاه است که مشکلی دارد و حتی می گوید که از آن خسته شده اما حاضر نیست رژیم غذایی اش را عوض کند.
او توضیح می دهد: «وقتی سعی می کنم غذای جدیدی بخورم، به محض اینکه وارد دهانم می شود، به یکباره همه چیز را به طور اغراق شده احساس می کنم؛ بافت و قوام و طعم های جدیدی که قبلا هرگز تجربه نکرده ام. حتی اگر از کاری که انجام می دهم خوشم بیاید، باز هم این تهوع غیرارادی را خواهم داشت. گاهی اوقات سریعا غذا را به بیرون پرت می کنم.»
برای برخی، رژیم غذایی افراطی آقای دیویس یک رویاست اما برای این جوان ۲۰ ساله، این از تجربه شخصی اش در دوران کودکی اش نشات می گیرد. او مبتلا به اختلال خوردن انتخابی (Selective Eating Disorder) است که به عنوان اختلال مصرف غذای اجتنابی/ محدود کننده (ARFID) نیز شناخته می شود. یک اختلال اضطرابی که در آن فرد به طور مداوم از خوردن غذاهای خاص یا خوردن هر نوع غذایی به دلیل پاسخ منفی برخی از ویژگی های حسی ماده غذایی خودداری می کند.
دیویس در این فیلم کوتاه توضیح می دهد که به ویژه فکر کردن به خون در گوشت خام آزارش می دهد. او می گوید زمانی که پزشکان ARFID را در او تشخیص دادند، خیالش راحت شد. او توضیح می دهد: «فهمیدم دیوانه نیستم، این یک نام دارد! چیزی که بالای سرم آویزان شده است.»
دیویس در ادامه درباره دوران دشوار کودکی اش صحبت کرده و می گوید پدرش گاهی واقعا عالی بود و گاهی نه. او توسط وزارت کودکان و خانواده ها، خانه پدری اش را ترک کرد و به خانه پدربزرگ و مادربزرگش رفت.
او در ادامه در این مستند توضیح می دهد که چگونه به دلیل اتفاقات دوران کودکی اش دچار اختلال استرس پس از سانحه شده است. دیویس پس از آن که خودش درست کردن این غذا را یاد گرفت، با ماکارونی و پنیر احساس راحتی کرد. او اکنون به یک درمانگر مراجعه می کند و امیدوار است که در آینده بتواند رژیم غذایی خود را فراتر از ماکارونی و پنیر گسترش دهد.
