متن نامه به همسر بعد از دعوای زناشویی
گاهی این دعواها پیش می آید و بدتر از همه حرف های ناروایی که در این مشاجره ها رد و بدل می شود ، سکوتی است که بعدش بر خانه حکمفرما می شود. هر 2 طرف ناراحت از حرف هایی که شنیده اند و پشیمان از حرف هایی که گفته اند ، نمی توانند با هم ارتباط برقرار کنند و تنها راه ارتباطی شان استفاده از زبان بدن است؛ یعنی با حرکات خود پیام هایشان را منتقل کنند.
خانم در کابینت های آشپزخانه را محکم به هم می کوبد! آقا صدای تلویزیون را تا آخر زیاد می کند! زمان خواب هم خانم به اتاق خواب می رود و در را قفل می کند و آقای روی کاناپه گوشه پذیرایی می خوابد!
برای آشتی با همسرتان برای اون نامه ای بنویسید
در این شرایط هر 2 طرف درگیر افکار منفی هستند و یکی از بهترین ابزارها برای خلاصی از افکار منفی و متمرکز شدن دوباره بر عشق ، نوشتن نامه عاشقانه است. حتی اگر هنوز دلتان نمی خواهد با همسرتان آشتی کنید ، با این رو نرم می شوید و راه برای زندگی عاشقانه دوباره باز می شود. یک گوشه تنها بنشینید ، کاغذ و قلم بردارید یا تبلتتان را دست بگیرید و چند دقیقه ای با احساس های واقعی تان خلوت کنید. متمرکز شوید و سعی کنید با توجه به حسی که دارید ، با یکی از عبارت هایی که در ادامه آمده ، نامه ای برای همسرتان بنویسید چون این نامه را فقط خودتان می نویسید و می خوانید. پس دقت کنید همه جزئیاتی که در ادامه آمده ، در نامه شما هم باشد :
همسر عزیز
من عصبانی/ ناراحت/ درمانده هستم و دوست ندارم...
من غصه دار/ زخمی/ ناامید/ غمگین هستم و ای کاش...
من ترسیده ام/ نگرانم/ وقتی به یاد... می افتم زجر می کشم/ من به ... نیاز دارم
من شرمنده ام/ متاسفم/ پشیمانم و می خواهم...
و در نهایت اسمتان را زیر نامه بنویسید و امضا کنید.
در مرحله بعد باید از طرف همسرتان ، برای خود نامه پاسخ بنویسید!
شاید عجیب باشد اما دست به کار شوید لطفا! باز می توانید با کمک عبارت های زیر نامه پاسخ را شروع کنید و در نقطه چین اول اسم خودتان را بنویسید.
.... عزیز
برای... متشکرم/ می دانم که.../ متاسفم که.../ تو لیاقتش را داری که.../ من می خواهم.../ من خوشحالم که.../ من تو را دوست دارم چون...
و اسم همسرتان را زیر نامه بنویسید و به جای او امضا کنید!
حالا خودتان می بینید و با همه وجود احساس می کنید که این نامه نوشتن ، که شاید ابتدا به نظرتان یک بازی مسخره بوده ، چه تاثیری بر روانتان گذاشته! می دانید چرا؟ چون قلبتان که از صحبت های رد و بدل شده موقع دعوا جریحه دار شده بود. با این 2 نامه التیام پیدا کرده و به این ترتیب است که تمایل پیدا می کنید سر حرف را با همسرتان باز کنید.
با توجه به شخصیت خود و وضعیت منحصر به فرد خود و خانواده تان می توانید این نامه ها را به همسرتان بدهید یا آن را پیش خودتان نگه دارید و بعدا دوباره بخوانید. شاید هم بخواهید پاره اش کنید و دور بیندازید. اگر تصمیم گرفته اید آن را به همسرتان نشان دهید ، خودش می تواند یک بازار خوب برای صحبت کردن باشد. یادتان باشد همسرتان هنوز درگیر عواطف منفی دعواست و باید به او هم یاد بدهید چطور با نوشتن این نامه به خودش ، آرامش خود را دوباره کسب کند. شما با آرامشی که پیدا کرده اید ، می توانید شروع کننده صحبت باشید.
اگر به دلایل مختلف قادر به صحبت رودررو با همسرتان نیستید راهکارهای دیگری هم وجود دارد که می تواند دوباره جو را آرام کند :
- با ایمیل از او معذرت بخواهید و تمایلتان را برای عادی سازی روابط مطرح کنید.
- به او تلفن بزنید و قرار ملاقات بگذارید. یک قرار شام ، پیک نیک رفتن و...
- با تلفن یا نامه از او درخواست کنید زمانی را برای یک صحبت دو نفره و مصالحه ، بدون حضور دیگران ، تعیین کند.
نامه عاشقانه نادر ابراهیمی به همسرش
همسفر!
در این راه طولانی که ما بی خبریم
و چون باد می گذرد
بگذار خرده اختلاف هایمان با هم باقی بماند
خواهش می کنم! مخواه که یکی شویم ، مطلقا
مخواه که هر چه تو دوست داری ، من همان را ، به همان شدت دوست داشته باشم
و هر چه من دوست دارم ، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد
مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم
یک ساز را ، یک کتاب را ، یک طعم را ، یک رنگ را
و یک شیوه نگاه کردن را
مخواه که انتخابمان یکی باشد ، سلیقه مان یکی و رویاهامان یکی.
هم سفر بودن و هم هدف بودن ، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست.
و شبیه شدن دال بر کمال نیست ، بلکه دلیل توقف است
عزیز من!
دو نفر که عاشق اند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است ، واجب نیست که هر دو صدای کبک ، درخت نارون ، حجاب برفی قله علم کوه ، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند.
اگر چنین حالتی پیش بیاید ، باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق و یکی کافی است.
عشق ، از خودخواهی ها و خودپرستی ها گذشتن است اما ، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست .
من از عشق زمینی حرف می زنم که ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.عزیز من!
اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست ، بگذار یکی نباشد .
بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.
بخواه که در عین یکی بودن ، یکی نباشیم.
بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید .
بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چیز که مورد اختلاف ماست ، بحث کنیم ، اما نخواهیم که بحث ، ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند.
بحث ، باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل .
اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست .
سخن از ذره ذره واقعیت ها و حقیقت های عینی و جاری زندگی است.
بیا بحث کنیم.
بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم.
بیا کلنجار برویم .
اما سرانجام نخواهیم که غلبه کنیم.بیا حتی اختلاف های اساسی و اصولی زندگی مان را ، در بسیاری زمینه ها ، تا آنجا که حس می کنیم دوگانگی ، شور و حال و زندگی می بخشد نه پژمردگی و افسردگی و مرگ ، حفظ کنیم.من و تو حق داریم در برابر هم قدعلم کنیم و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم.بی آن که قصد تحقیر هم را داشته باشیم .عزیز من! بیا متفاوت باشیم.
