در این مطلب مجموعه شعر درباره سرطان با اشعار احساسی زیبا در مورد بیماری سرطان و بیماران دچار سرطان را گردآوری کرده ایم.
شعر بیماری سرطان
کشتی خود را
به دریای زندگی بنداز
مهم نیست دریا چقدر طوفانی هست
غرق نمی شوی
تا وقتی که
به آب اجازه نفوذ ندهی .
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
من بیمار هستم
سرطان دارم
سرطانی به نام نفهمی
بیماری که نمیگذارد بفهمم که نفهمم
دعا کنید بیمارم
من سرطان دارم
سرطانی به نام زندگی
زندگی که نمیگذارد روانم را از لاشم جدا کننم
و در آسمان لاجوردی پرواز دهم
زندگی که روزی مرا خواهد کُشت
من سرطان دارم
دعا کنید بمیرمشاعر حسین ایرانی (عارف اللهی)
دستت رو شد
تنها وقتی سرطان دارم
با منی…
من با بال های سرطان
چنگ می زنم
تا تو با من باشی…
و تو
تارهایش را قیچی می کنی…
تا من زنده بمانم…
و هر روز حالم را می پرسی…
.
چقدر سرطان خوب است
وقتی سرطان هست
تو هم با منی
یقین دارم…
تو که باشی
همه چیز خوب است
حتی سرطان…شاعر ژیان درویشی
اینکه در خانه ی من مرگ مُهَیا باشد
سرطان امن ترین نقطه ی دنیا باشدتو ندانی و ندانسته تر از من حتی
پشت هر مساله یک عالمه آیا باشدخسته از کوچه و پابند خیابان باشی
کوچه از حال و هوای تو مُجَزا باشدبزنی دست به انکارِ خودت غرق شوی
مثل رودی که در اندیشه ی دریا باشدمثل نقاشی یک کلبه میان هپروت
هدفت دور ترین نقطه ی رویا باشدهی بگویی که چرا خنده ی ممتد داری
معنی تلخ ترین خنده هویدا باشدشعر یعنی که تو با عشق تفاهم داری
عشق یعنی که فقط مرگ تمنّا باشدخسته از هرچه فقط فکر پریدن باشی
سرطان امن ترین نقطه ی دنیا باشدشاعر علی حیدری کرمانشاهی
سرطان، اسمِ شماست
که از اشعارِ من اندیشۀ رفتن دارد.
سرطان، چشمِ تو بود
که نگاهِ من از آن خالی شد.
سرطان، یادِ تو در
پوچیِ آغوشِ من است.
سرطان…
بوسۀ تلخی است
که در حسرتِ لبهای تو،
لبهای من از باسنِ سیگار گرفت.
سرطان بوی نسیم است
که از کوی تو، بی عطرِ تو می آید و
گهگاه نفسهای مرا میسوزد.
سرطان درد ندارد
ولی انگار دلم گاهی از آن میگیرد.شاعر امیررضا جلال وند.
شعری میچکد در این تنهایی مسموم
زخمی سرباز میکند از درون تنی محکوم
شعری که کلماتش نامفهوم است
و زخمی که دردش نامفهوم
مرضی دارم که جنسش جنس بیماری نیست
دردی که درمانش پزشکی نیست
زخمی در روحم
دردی در تنم
سرطان دارم… سرطان بدبختی!
روانشناس باجگیر دردم را تنهایی میداند
نسخه های تجویز میکند از داروهای رنگارنگ
نیک میدانم
اینها دوای من نیست
میدانم این درد از تنهایینیست
سرطان دارم… سرطان زندگی!
نقاب زندگی را از صورتم کنار میزنم
اری… صبح شده است
فاحشه ای را در اسمان میبینم
با حرکاتی مستانه میخواند:
مردم صبح شدهِ
وقت چیدن قدرت است.
مردم دیر شدهِ
وقت پاشیدن شهوت است.
خسته ام از ان
برایم تکراریست نجوایش.از تکرارهای هر روزش بیزارم، سر درد دارم.
از عشوه های پر از شهوتش بیزارم، وحشت دارم.
میگویم سرطان دارم…
مینویسم ولی…
واژه هایی که نقش میبندند بر روی کاغذ ، برایم بی رنگند
ارتعاشات و تارهای صوتی حنجره ام هم محبوسند، بی حرفند.
بغض هم از حیرت در گلویم مات میماند !!
هه!!
رنگش پریده.
اه …من چقدر حرف دارم!
اری!
من سرطان دارم… سرطان بی حرفی!
برای نوشتن اشعارم یک همراه میخواهم
روزی که انسان را به قیمت ارزانی میخرند .
شبی که سرباز را به شکل یک ولگرده بیکاره مینگرند
من برای گفتن دردهایم یک همدرد میخواهم .
سرطان دارم … سرطان خوشبختی!چون به اندازه ی تمام دردهایم راز دارم!
چون به وسعت حرفهایتان سکوت دارم
چون به اندازه ی یک پسرک حشری هم شهوت ندارم
چون به عمق گور جای دارم.
سرطان دارم… سرطان تنهایی!
من به اندازه ی خالقم تنهایم.
جان سرباز نگو کفر است ، تنهایم.
من به اندازه ی یک لاشه ی گندیده تنهایم.
سرطان دارم…
هم خوش خیم …
هم بد خیم…
از همه نوع دارم.
سرطان کم حرفی…
سرطان پر حرفی…
سرطان خیالی…
سرطان پر دردی…
سرطان …
اه…!
باز هم راست گفتم
من سکوت دردم را بر دیوار فریاد می زنم.
کوله بار دردم را در شب بار میزنم.
تن را به خاک میزنم.
سرطان دارم… سرطان زندگی!
رهایی از این درد برایم مشکل است.
انگار سرطان در گلبولهایم هم رخنه کرده!
حضورش برایم شکل یک روسپی رو سیاه شده است.
بی تفاوت… بی هوس.. .بی شکل..
سرطان دارم
برای جدایی از این مرض کمک نمیخواهم
من به خالق سرطانم هم دلبستگی ندارم.
برای رهایی از ان فرشته الهی نمیخواهم
من به حضورشان نیازی ندارم
من خود وحیدم یعنی تنها
به هیچ احدی نیازی ندارم.
سرطان دارم … سرطان در به دری!
من به شکل یک طوفان اواره ام
به حکم خالق… محکومم
محکوم به بد بختی…
محکوم به تنهایی…
محکوم به در به دری…
محکوم به بی شهوتی…
من به جنس یک جسد محجوبم.
من به شکل یک گور خاموشم
سرطان دارم …
سرطان زندگی…..سرطان..
شاعر (وحید سرباز)
