۱۰ شعر زیبا و غم انگیز ضربت خوردن و شهادت حضرت علی (ع) سری ۵

شعرهای زیبا در وصف ضربت خوردن و شهادت حضرت علی در شبهای قدر ماه رمضان

اشعار ۱۹ رمضان ضربت خوردن حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام

ندا به حق علی و دعا به حق علی

دوا به حق علی و شفا به حق علی

چه سرفرازم و آقا شدم برای خودم

بلند میشود و افتاده پا به حق علی

گدای کوچه ی زهرا شدم عزیز شدم

بزرگ میشود اینجا گدا به حق علی

عجیب نیست اگر باز هم دری واشد

نجات داده مرا بارها به حق علی

مگر نه اینکه همیشه خجالتم دادی

مگر نه اینکه تو گفتی بیا به حق علی

چه خوب دست من و دامنت گره خورده

شده ست این گره ی بسته وا به حق علی

تمام حاجتم این بود آشتی با تو

شده ست حاجت کهنه روا به حق علی

اگر که پرده بیفتد چه آبرو ریزی ست

مریز آبرویم را خدا به حق علی

به من ز ِ اَخم تو آنقدر عرصه تنگ آمد

بگیر تنگیِ قبر مرا به حق علی

به حق فاطمه که پیش زینبش میگفت

بلند میکنم این شانه را به حق علی

اشعار ضربت خوردن حضرت مولا امیرالمومنین علی علیه السلام

تیغی فرود آمد و فرقت شکست آه

فرقت شکست و موی تو در خون نشست آه

خون قطره قطره از تب پیشانی ات گذشت

چشم تو را در آن سحر تیره بست آه

دوران ناب ساغر عمرت به سر رسید

دیگر خمار مرگ شد آن چشم مست آه

زخم سرت عمیق شد اما تو را نکشت

آری تو را که طاقت این درد هست، آه

از آن دمی که ماه تو در خاک و خون نشست

در بین کوچه آینه ی تو شکست آه

زخم دل تو سر زد و جان تو را گرفت

زخمی که بر نداشت دمی از تو دست آه

حالا دوباره همدم زهرای خود شدی

دیگر بس است ناله و دیگر بس است آه

اشعار ۱۹ رمضان (شبهای قدر ماه مبارک رمضان) ضربت خوردن حضرت مولا امیرالمومنین علی

صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت

آسمان تیره شد از بسکه دل ماه گرفت

بر سر سفره کمی درد دل خود را گفت

یک نفس گفت؛ ولی آینه را آه گرفت

راه افتاد میسحا که نفس تازه کند

زیر سنگینی گامش نفس راه گرفت

خانه آوار شد و روی قدم هاش افتاد

اشک هی آمد و تا پای قدمگاه گرفت

سمت در رفت ولی در به تقلّا افتاد

و از این حادثه یک فرصت کوتاه گرفت

درب بسته شد و قلاب به پهلوش گرفت

روضه ای شد که دل حضرت درگاه گرفت

باز هم روضۀ دیوار و در و یک مادر...

باز با دختر خود ذکر "وا اُمّاه " گرفت

لحظه ای بر در این خانه به زانو افتاد

"اشکِ بر فاطمه" را توشۀ این راه گرفت

وقت رفتن شده بود و سحرش آمده بود

پا شد و جلوه ی "یا فالق الاصباح" گرفت

رفت معشوق خودش را بکشد در آغوش

رفت و وقتی که تنش حالت دلخواه گرفت

بوسه ای زد به سرش تیغ و تنش آتش شد

آتشی که به دل سنگ و پر کاه گرفت

مثل زهرا به زمین خورد و به سجده افتاد

آنچنان که دل محراب و دل ماه گرفت

آه یک دست بر آن فرق شکسته که گذاشت

خم شد و دست به پهلوش به ناگاه گرفت

پا شد و رو به مدینه شد و با فاطمه گفت

عاقبت حاجت خود را اسدالله گرفت

شعر ۱۹ رمضان شبهای احیا ماه مبارک رمضان

هیچ کس غُربت خونین تو را درک نکرد

عشق وآئین تو و دین تو را درک نکرد

گرچه برمردم جاهل تو سلونی گفتی

یک نفردیده حق بین تو را درک نکرد

باربرداشتی ازدوش همه خلق و کسی

کول بار غم وسنگین تو را درک نکرد

هرکه دلداده ایمان و ولای تو نشد

معنی مکتب و آئین تو را درک نکرد

همه دیدند که خون دلت از فرقت ریخت

یک نفر محنت دیرین تو را درک نکرد

جزتو ای صبح سعادت بخدا هیچ کسی

لذت رفتن شیرین تو را درک نکرد

بعد پرپرشدنت ای گل ایثار ، کسی

چمن غرق ریاحین تو را درک نکرد

ره به سرچشمه خورشید نیابد هرگز

هرکسی مصحف زرین تو را درک نکرد

جزتو کزحال «وفائی» همه دم باخبری

هیچ کس حالت مسکین تو را درک نکرد

شعر 21 رمضان

آیا سحری به رنگ خون دیدی تو
محراب و تو منبری چنین دیدی تو
خون بر در و دیوار و جماعت سر و رو
فرقی که به سجده لاله گون دیدی تو
آن زاده کعبه و امین حرمین
افتاده میان خاک و خون دیدی تو
آنکس که ستیز خیبر و بدر و احد
چون شیر بغرید چنین دیدی تو
آیا تو درون ظلمت شام سیاه
نان آور کودک یتیم دیدی تو
آیا دل پرز خون و گریان چشمی
از جور زمانه و زمان دیدی تو
او زخم تن و زبان که در طول زمان
با جان به خرید و دم نزد دیدی تو
آیا زمیان مردم کوفه و شام
مظلوم تر از علی کسی دیدی تو

۱۹ رمضان ضربت خوردن حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام

ای کاش بگیرند از امروز سحر را

ای اهل ِ حرم سیر ببینید پدر را

شمشیر پُر از زهر گرفته ز طبیبان

بر نسخه ی تو فرصت اما و اگر را

جز تو چه کسی عفو کند قاتل خود را

آن قاتل ِ خوابیده ی عمری دم ِ در را

حتی خودِ قاتل پس از آن ضربه به خود گفت

ای کاش که برداری از این سجده کمر را

باور نکند کوفه که تو اهل ِ نمازی

وامانده دهانش که شنیده ست خبر را

سخت است ولی باز برای دلِ زینب

یک روز به تأخیر بینداز سفر را

آزرده طعم دورى از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده

روى زمین قدم زد با آسمان سخن گفت
از ابرها بپرسید از گفته و شنیده

مى‏ رفت سوى مسجد امّا نه مثل هر شب
چون عاشقى که وقت وصل دلش رسیده

تکبیر گفت و الحمد تا انتهاى سوره
بهر رکوع خم شد با قامتى خمیده

بر خاست از رکوع و آرام رفت سجده
اشک خداست این که روى زمین چکیده

تیغى فرود آمد کعبه شکست و تسبیح
محراب ماند و تیغى کاین کعبه را دریده

او سجده کرد امّا سر بر نداشت دیگر
سجده به این طویلى مسجد به خود ندیده

کعبه شکست برداشت امّا نه بهر میلاد
نزدیک شد زمان دیدار یک شهیده

شمع مى‏ سوخت ولى نور نداشت
جمع، بى پرتو او شور نداشت

ماهتابى که به رخ رنگ نداشت
غیر ناله به لب آهنگ نداشت

لاله‏ اى سرخ که پرپر مى‏ گشت
مست از باده کوثر مى‏ گشت

باغبان و غم مرگ یاسش
دیدن سوختن احساسش

کیست این بحر غم دیرینه
کیست این کشته زخم سینه

مردِ حق باشد و حقش بردند
همه عمر دلش آزردند

مغرب عشق عجب پر شفق است
مردِ حق رَهسِپَرِ کوىِ حق است

نخلها، زمزمه قرآن کو؟
ناله هر شب نخلستان کو؟

کیست بر کوفه دل جان بخشد
نان و خرما به یتیمان بخشد

یاد ویرانه نشینان باشد
خسته ازغربت دوران باشد

کیست غم درنگهش اوج زند
خون سر در غم او موج زند

پر فلک هست ز فریاد دلش
خون سر آمده امداد دلش

شهر، پر از غم افزونش شد
کوچه‏ ها، گلشنى از خونش شد

سیل ایتام سوى خانه او
اوست شمع و همه پروانه او

هر یتیمى به لبش ذکر جلیست
شیر آورده و گریان علیست

پلک های نیمه بازش،آیه های درد بود
آخرین ساعات عمر حیدر شب گرد بود

چادر خاکی زهرا، بالش زیر سرش
عکس دربی سوخته در قاب چشمان ترش

زخم فرقش، ترجمان عمق زخم سینه بود
کوفه هم مثل مدینه دشمن آئینه بود

آتش آه حزینش بر جگر افتاده است
این دم آخر،به یاد میخ در افتاده است

در نگاه زینبِ دل خسته زخمش آشناست
زخم فرقش،شکل زخم پهلوی خیرالنساست

زخم های کهنه بر رفتن مجابش کرده اند
نا امیدانه طبیبان هم جوابش کرده اند

معنی "فزت و رب الکعبه"ی او روشن است
حیدر مظلوم،سی سال است فکر رفتن است

کوفه شب ها آشنا با اشک فانوسش شده
ماجرای کوچه سی سال است کابوسش شده

غصه ی آن کوچه سی سال است پیرش کرده است
کم محلی های مردم گوشه گیرش کرده است

اضطراب زینب او را برده در هول و ولا
زیر لب با گریه می­گوید که وای از کربلا

گریه های مرتضی دنیای رمز و راز بود
معجر زینب برایش روضه های باز بود

دانه های اشک او می­گفت با صد شور و شین

اشعار 21 رمضان ضربت خوردن حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام

***

شمشیر خصم تارک حیدر شکسته است
محراب، همچو لاله در خون نشسته است

فلک نجات و قائمه عرش کردگار
از موج خیز حادثه بى تاب و خسته است

آزادمرد صف شکن خیبر و احد
چشم از جهان و هر چه در او هست، بسته است

مولا چو شمع ز آتش بیداد آب شد
تار حیات و رشته عمرش گسسته است

«تائب» کسى که درد دل خود به چاه گفت،
از قید این جهان تبه کار رسته است