منوچهر کدیور پدر محسن و جمیله کدیور درگذشت + بیوگرافی

منوچهر کدیور پدر جمیله و محسن کدیور درگذشت

منوچهر کدیور پدر جمیله کدیور روزنامه نگار و نماینده پیشین مجلس و محسن کدیور ، نویسنده ، اندیشمند دینی ، و استاد پژوهشی دانشگاه دوک در آمریکا ، درگذشت.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

آقای کدیور در این باره در تلگرام نوشت :

پدرم به رحمت خدا رفت

إنّا لله وإنّا إلیه راجعون

پدرم منوچهر کدیور (1402-1308) دار فانی را وداع گفت ، و به سرای باقی شتافت.

با عزت و شرافت زیست و با سکینه و طمأنینه به محضر حق شتافت.

در اول کتاب دفتر عقل (1377) نوشته بودم : «تقدیم به پدرم ، معلم متواضع خردورزی ، دینداری و آزادگی».

معلم بود ، و آنچه به دانش آموزان در فسا و شیراز تعلیم می داد ، خود عمل می کرد ، متواضع و فروتن بود.

او حقیقتا معلم من در سه ارزش بنیادین خردورزی ، دینداری و آزادگی بود و من هر چه دارم از او دارم.

در دفاع از محمد مصدق زندان رفته بود و مصدقی بود. دینداریش از جنس طالقانی ، بازرگان و سحابی بود.

از تندروی های اول انقلاب از قبیل جفایی که بر آقای شریعتمداری رفت ، اعدامهای خلخالی و انقلاب فرهنگی آزرده بود.

با حوزه رفتن و معمم شدن پسرش مخالف بود ، اما عقیده خود را تحمیل نکرد.

در هر دو زندان قبل و بعد از انقلاب او بزرگترین پشتیبان پسرش بود.

چهارده ساعت در اتوبوس می نشست و از شیراز به تهران می آمد تا دو هفته یک بار در نوبت مردانه بیست دقیقه از پشت شیشه با تلفنی که کنترل می شد با پسرش صحبت کند و این هجده ماه ادامه داشت. و این بیست دقیقه چقدر به من انرژی می داد.

به زادگاهش فسا و پدرش غلامحسین کدیور عشق می ورزید. چند دهه آخر نویسندگی پیشه کرده بود. نُه کتاب از او به یادگار مانده است. کتابهایش به سه دسته قابل تقسیم است.

دسته اول دو کتابی که تعلقات سیاسی او را نشان می دهد : «اصلاح طلبان ناکام» (1380) «همه مردان مصدق» (1393) کتاب نخست مروری بر خدمات قائم مقام فراهانی ، امیرکبیر ، مدرس ، مصدق ، و فاطمی است. کتاب دوم سرگذشت بیست نفر از یاران مصدق است.

دسته دوم تدوین سرگذشت های خانواده کدیور است. نخست «دفتر ایام حاج غلامحسین کدیور فسایی (1322-1258)» (1384) که سرگذشت پدربزرگ من و موسس باغ کدیوری است. دوم «بدرقه یک مسافر : یادنامه محمدعلی غلامحسین زاده فسائی (کدیور)» (1400) زندگی نامه برادر ناکامش است.

سوم «از روزگار گذشته حکایت ، جلد اول (1358-1308)» (1396) ، و «از روزگار گذشته حکایت ، جلد دوم (1400-1358)» (1401) سرگذشت خودنوشت پدرم در دو جلد است.

چهارم «نامه ها و چامه ها : یکصد و بیست و یک مکتوب از بعضی نفرات (1399-1314) (1399) که نامه هایی است که به او نوشته شده و با دقت آنها را در این مجموعه گردآوری کرده است.

دسته سوم تصحیحات اوست. نخست «دیوان رهنما ، سروده سید احمد رهنما» (1386). کتاب دیگری از مرحوم سید احمد رهنما را تصحیح کرده که به امید خدا بزودی منتشر خواهد شد.

اینکه چاقوی سانسور بر سر کتابهای پدرم از جمله جلد دوم خاطراتش چه آورده است به وقت دیگر موکول است.

از سال 1387 که به غربت غربیه مبتلا گشتم ، تنها دو نوبت موفق به ملاقات حضوری با پدر و مادرم شدم. نوبت اول در تیر 1390 در لندن در منزل خواهرم توفیق ملاقات حضوری آنها دست داد.

نوبت دوم در تیر 1392 سه هفته ای همگی به استانبول رفتیم و روزهای خوشی در خدمت پدر و مادر بودم. بعد از آن علیرغم تمایل شدید دوجانبه دیگر این توفیق نصیب نشد.

سن و سال ایشان کمتر اجازه سفر می داد. دوران کرونا هم بر مشکلات افزود.

به هر حال یازده سال از آخرین دیدار حضوری با پدر و مادر گذشته است. خداوند به مادرم سلامتی و طول عمر دهد و تشکر از خواهرانم بابت مراقبت های ماههای آخر از پدر.

پدر به سفر آخرت رفت و حسرت دیدار بر دل پسر ماند. و حسرت حضور در مراسم تشییع ، تدفین ، و ترحیم پدر و فاتحه ای بر مزارش. خدایش رحمت کند و در کنف مغفرت و رضوان خود مأوایش دهد.

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق / ثبت است بر جریده عالم دوام ما

پست جمیله کدیور در اینستاگرام :

پدرم به رحمت خدا رفت

إنّا لله وإنّا إلیه راجعون

پدرم منوچهر کدیور دار فانی را وداع گفت ، و به سرای باقی شتافت. با عزت و شرافت زیست و با سکینه و طمأنینه به محضر حق شتافت.

او معلم من در سه ارزش بنیادین خردورزی ، دینداری و آزادگی بود. در هر دو زندان قبل و بعد از انقلاب بزرگترین پشتیبان پسرش بود.

به زادگاهش فسا و کشورش عشق می ورزید.

نُه کتاب از او به یادگار مانده است ، از جمله خاطراتش «از روزگار گذشته حکایت» ، در دو جلد.

خدایش رحمت کند و در کنف مغفرت و رضوان خود مأوایش دهد.

تسلیت عطاءالله مهاجرانی ، همسر جمیله کدیور در توییتر :

نام نیکو گر بماند زآدمی روانشاد استاد منوچهر کدیور (1402-1308) در بحبوحه نهضت ملی نفت از دانشگاه تهران لیسانس حقوق گرفت. نه قاضی شد و نه وکیل. به مدرسه رفت و عمری تدریس. سه دهه اواخر عمر گرم تحقیق و تالیف بود. از روزگار گذشته حکایت ، حکایت زندگی اوست ، در قرن اخیر. یادش عزیز