بسیار پیش می‌آید که ما در توصیف پیروزی‌های پرگل نمایندگان کشورمان برابر رقبای خارجی از عبارت «تحقیر» استفاده می‌کنیم. چنین رویکردی واقعا چقدر درست است؟ آیا زمانی هم که خارجی‌ها تیم‌های ما را می‌برند، آنها ما را تحقیر کرده‌اند؟ چنین نیست. بعد از پیروزی چهار بر صفر فولاد برابر العین خیلی زیاد از کلمه تحقیر استفاده شد، درحالی‌که همین تیم اماراتی سابقه زدن ۶گل به استقلال از ایران را دارد. پرسپولیس هم روزی پنج گل از الغرافه خورده، اما هیچ‌کدام از این دو تیم تحقیر نشده‌اند. اینها بزرگان فوتبال ایران و آسیا هستند و با چنین شکست‌هایی به حقارت کشیده نمی‌شوند. مگر بارسلونا و رئال‌مادرید ۶ گل و چهار گل از هم نخورده‌اند؟ مگر بارسا هشت گل از بایرن‌مونیخ نخورده؟ اینها حقارت است؟ به‌کار بردن چنین کلماتی که متاسفانه در فرهنگ فوتبال ایرانی تبدیل به عادت شده و نشان می‌دهد برخی از ما در ناخودآگاه‌مان درک درستی از فلسفه ورزش قهرمانی نداریم. این حوزه اساسا با فلسفه نزدیک‌کردن انسان‌ها و ملت‌های جهان به هم ایجاد شده است. به‌دنبال همین ناآگاهی هم هست که ناگهان صفحه رسمی پرسپولیس در اینستاگرام سفر به گوا برای بازی با تیم زیر متوسط این جزیره را با لشکرکشی‌نادرشاه افشار به خاک هندوستان مقایسه می‌کند؛ آن‌هم در روزهایی که عربستانی‌ها در فرودگاه به نمایندگان ایران شاخه‌های گل هدیه می‌دهند. مطمئن باشید اگر خیلی از این تیترهایی که ما برای خارجی‌ها می‌زنیم و عناوینی که در مورد آنها به‌کار می‌بریم را در مورد خودمان استفاده می‌کردند، زمین و زمان را به‌هم می‌دوختیم. کاش بیشتر از فوتبال لذت ببریم.
عکس تزئینی است و مربوط می‌شود به حضور پسربچه‌های هندی در اطراف محل تمرین پرسپولیس. می‌شود از اینکه تدابیر بهداشتی را رعایت نکرده‌اند و ماسک نزده‌اند ایراد گرفت، اما معصومیت از چهره آنها می‌بارد؛ بچه‌هایی که بازیکنان را تشویق کردند. فوتبال مال همین دوستی‌هاست.
