نگاهی به وضعیت امنیت غذایی در کشورهای مختلف جهان + اینفوگرافیک

غذا سوخت بدن و زبان مشترکی است که فراتر از فرهنگ‌ها پیش می رود، البته زمانی که مردم توانایی پرداخت آن را داشته باشند. سازمان بهداشت جهانی دریافته است که همه‌گیری کرونا و آغاز جنگ در اوکراین بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۲، ۱۲۲ میلیون نفر را به سمت ناامنی غذایی سوق داده است. قیمت‌ بالای مواد غذایی، همراه با افزایش فقر، ناامنی غذایی را برای بسیاری از مردم، به‌ویژه در کشورهایی خاص به وجود آورده است. در این مقاله، از آمارهای جمع‌آوری‌شده توسط بانک جهانی برای بررسی درصد افرادی که در هر کشور نمی‌توانند از پس هزینه‌های یک رژیم غذایی سالم برآیند، استفاده شده است.

نکته: زمانی که فرد به غذای سالم و مغذی کافی برای رشد و تکامل طبیعی و زندگی فعال و سالم دسترسی نداشته باشد، دچار ناامنی غذایی می شود.

رژیم غذایی سالم و ناامنی غذایی

رژیم غذایی سالم، مطابق با دستورالعمل‌ها و استانداردهای تغذیه‌ای توصیه شده از سوی دولت و مراجع بهداشتی یک کشور تعیین می شود. اگر هزینه روزانه یک چنین رژیم غذایی سالمی در یک کشور، بیش از ۵۲ درصد درآمد سرانه روزانه مردم آن کشور باشد، آن رژیم غذایی در آن کشور غیرقابل پرداخت و دسترسی به حساب می‌آید.

رنگ قرمز در آفریقا، آسیای جنوبی و آسیای جنوب شرقی در نقشه بالا نشان دهنده مناطقی است که اکثریت جمعیت قادر به پرداخت هزینه یک رژیم غذایی سالم نیستند.

رتبه بندی کشورها بر اساس درصدهای خالص در جدول زیر به ما امکان می دهد نگاه دقیق تری به ناامنی غذایی در کشورهای مختلف داشته باشیم.

در صدر این فهرست، تقریباً ۹۸ درصد از جمعیت ماداگاسکار توانایی پرداخت هزینه یک رژیم غذایی سالم را ندارند. این کشور از سال ۲۰۱۹ با خشکسالی طولانی در منطقه جنوبی خود مواجه بوده که کشاورزی را تحت تأثیر قرار داده است. مجموعه‌ای از طوفان‌ها در سال‌های ۲۰۲۱-۲۰۲۲ مزارع برنج را تخریب کردند و به زیرساخت‌های حیاتی مانند شبکه‌های جاده‌ای آسیب رساندند و فشار بیشتری بر قیمت مواد غذایی وارد کردند. در نهایت، افزایش قیمت نفت به دلیل تهاجم روسیه هزینه های حمل و نقل را افزایش داده است. همه این عوامل باعث شده است که قیمت مواد غذایی طی سه سال نزدیک به ۲۰ درصد افزایش یابد.

در نتیجه، ناامنی غذایی در ماداگاسکار به طور چشمگیری افزایش یافته است؛ تقریباً یک میلیون نفر در هر سال از سال ۲۰۱۹ دچار ناامنی غذایی شدند که ۲۵۰,۰۰۰ نفر از آنها در وضعیت قحطی طبقه بندی می شوند.

ترکیبی از عوامل مشابه بر پنج کشور بعدی با بیشترین سهم جمعیتی که قادر به تهیه غذا نیستند تأثیر می گذارد: بروندی، مالاوی، جمهوری آفریقای مرکزی، نیجریه و لیبریا.

در هائیتی که در رتبه هفتم قرار دارد، وابستگی به واردات مواد غذایی، این کشور را در برابر تورم و نوسان قیمت‌ها آسیب‌پذیر می‌کند که در دو سال گذشته به‌طور قابل توجهی بدتر شده است.

در انتهای این فهرست، کشورهای برتری که ناامنی غذایی در آنها ۰ است دیده می شوند: آذربایجان، قبرس، فنلاند، لوکزامبورگ، اسلوونی و سوئیس.

از نظر جغرافیایی، ۸ نفر از هر ۱۰ نفر در صحرای جنوب آفریقا و ۷ نفر از هر ۱۰ نفر در جنوب آسیا نمی توانند یک رژیم غذایی سالم داشته باشند در مقابل ۳ نفر از هر ۱۰ نفر در اروپا و ۱ نفر از هر ۱۰ نفر در آمریکای شمالی، ناامنی غذایی دارند.

رژیم غذایی سالم در مقابل مواد مغذی و کالری کافی

با کاهش کیفیت رژیم غذایی، غذا کمی مقرون به صرفه تر می شود. به عنوان مثال، در اندونزی، نزدیک به ۷۱ درصد از جمعیت قادر به پرداخت هزینه‌ی یک رژیم غذایی سالم نیستند. با این حال، این ناتوانی برای یک رژیم غذایی با مواد مغذی کافی به ۶۴٪ کاهش یافته و برای یک رژیم غذایی با کالری کافی، به ۳٪ می رسد.

هرچند هدف نهایی این است که همه افراد بتوانند یک رژیم غذایی سالم را تأمین کنند، اما پیگیری پیشرفت در زمینه قابلیت پرداخت هزینه‌ی انواع رژیم‌های غذایی، مفید است. زیرا مشخص می‌کند کدام کشورها از نظر توانایی مالی مردم برای تهیه غذا، چه با افزایش درآمد و چه بهبود عرضه، پیشرفت خواهند کرد.

در سطح منطقه‌ای، این جزئیات نشان می‌دهد که از نظر جغرافیایی، تفاوت‌هایی در عدم توانایی پرداخت هزینه غذا در کشورها وجود دارد.

در حالی که کشورهای صحرای جنوب آفریقا و جنوب آسیا دارای سهم قابل مقایسه ای از جمعیت هستند که قادر به تهیه رژیم های غذایی سالم نیستند، این شکاف با در نظر گرفتن رژیم های غذایی با کالری کافی به شدت افزایش می یابد، تقریباً ۲۵٪ در مقابل ۲.۶٪.

بنابراین کشورهای جنوب آسیا به جای تمرکز بر روی تامین کالری، باید سطح تغذیه و کیفیت رژیم غذایی مردم این مناطق را ارتقا دهند.