چهار زن جوان با یونیفرم های خاکی و عرق گرفته در حالی که سلاح های کلاشنیکفشان را روی سر گرفته بودند زیرا آفتاب سوزان منطقه در حال انجام آموزش بودند. این زنان برای پیوستن به یگان نیروهای دفاعی کورد و واحد مشهور مبارزان زن تلاش می کردند. در حالی که دِرِک کمپبل در حال تماشای این زنان در یک فایل ویدیویی بود یکی از این زنان بیشتر از بقیه جلب توجه می کرد. او به مقدار قابل توجهی بلندتر از دیگر زنان بوده و پوست سفیدتر و موهای بلوند کوتاه تری داشت. او بدون شک دخترش، آنا، بود. درک که برای اولین بار بود این تصاویر را می دید به وضوح تحت تاثیر قرار گرفته بود زیرا این تصاویر باارزش آخرین عکس هایی بود که از آنای دوست داشتنی او تنها چند هفته قبل از کشته شدنش گرفته شده بود.

آنا در سن ۲۶ سالگی و در ماه مارس گذشته در نتیجه بمباران هوایی شهر عفرین توسط جنگنده های ترکیه و در حال تلاش برای تخلیه غیرنظامیان از شهر محاصره شده در شمال سوریه کشته شد. او کمپبل تنها زن بریتانیایی است که همراه با نیروهای کورد در سوریه کشته شده است. برای پدرش که هنوز آشفتگی و غم از دست دادن دخترش در سیمای او موج می زند، تصمیم آنا برای مبارزه در کنار افراد غریبه، برای جنبشی بسیار دورتر از محل زندگی او در ساسکس، بریتانیا، منطقی به نظر نمی رسد. اما اکنون او پذیرفته که در جریان یک مستند تلویویزیونی برای شبکه بی بی سی قدم ها و تصمیمات دخترش در این مسیر را دنبال نماید تا اینکه دریابد چرا آنا تصمیم به یک سفر ماجراجویانه ۲٫۵۰۰ مایلی گرفت که در نهایت با مرگش پایان یافت.

درک می گوید: «می خواهم آن چیزی که آنا تجربه کرد را تجربه کنم. دنیا از نگاه او چگونه دیده می شد؟ می خواهم بدانم که دنیای او چه شکلی بود. این چیزی است که خیلی به آن فکر می کنم. او می دانست که زندگی اش در خطر است. و می خواهم بدانم که دخترم برای هیچ نمرده است». آن همواره تحت تاثیر قدرت باورهایش به پیش می رفت، زن جوانی باسواد و باهوش که در هر چیزی به حد اعلایش دست می یافت. او ۶ هفته زودتر از موعد مقرر در یک خانواده ثروتمند اما نامتعارف به دنیا آمده بود. درک یک آهنگساز حوزه سینما است که تهیه موسیقی فیلم های بلاک باستری مانند «علاء الدین» و «هری پاتر» و سریال هایی مانند «تابستان های هند» و «ملکه دوشیزه» را بر عهده داشته است. او در دوران جوانی عضو گروه راک پیشروی Egg بوده است.

مادر آنا، آدرین، به عنوان یک فعال ضد جنگ شناخته می شد که آنا را اولین بار  همراه با خود در سن ۱۱ سالگی به راهپیمایی اعتراضی نسبت به جنگ عراق برد. آنا در مدرسه شبانه روزی در برایتون با شهریه سالانه ۱۰٫۰۰۰ پوند درس خوانده و در تمامی دروس با نمره عالی فارغ التحصیل شد. آنا و ۵ خواهر و یک برادرش همگی در افکار و عقاید خود آزاد بودند. درک در مورد دخترش چنین می گوید: «آنا شجاعت و ایده آل گرایی آدرین را داشت». مادر آنا در سن ۵۲ سالگی در سال ۲۰۱۲ به علت ابتلا به بیماری سرطان سینه درگذشت و این اتفاق آنا که ۲۱ سال داشت را بسیار متاثر ساخت. آنا در آن زمان در دانشگاه شفیلد در رشته زبان انگلیسی درس می خواند و همانجا وارد فعالیت های چپگرایانه رادیکال شده بود و مرگ مادرش بیش از پیش او را در این مسیر مصمم ساخت. او به زندانیان نامه می نوشت، با کشتار گورکن ها به شدت مخالف بوده و برای افراد بی خانمان دلسوزی کرده و به استقرار اولین خانه برای آوارگان زن در جنگل کاله کمک کرد.

درک می گوید: «هر چه بزرگ تر می شد دیگر احساساتش را به طور واقعی بیان نمی کرد. به نظرم آن ها بسیار قوی بودند و او پیام را گرفته بود، دستکم از طرف من، که احساسات قوی به نحوی غیرقابل قبول هستند یا نشان دادن ان ها قابل قبول نیست». بهار سال ۲۰۱۷ بود که جنگ در سوریه وارد یک فاز خونین جدید شد و این چنین بود که آنا مسیری جدید برای مبارزه یافت. نیروهای کورد مدافع خلق موسوم به ی پ گ که روزگاری به عنوان موثرترین نیروها در جنگ علیه داعش در سوریه شناخته می شدند در همکاری با نیروهای آمریکایی در حال پیشروی در مواضع تصرف شده توسط نیروهای داعش در شمال سوریه بودند، جایی که با ترکیه هم مرز است. اما رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور تمامیت خواه ترکیه، از این هرج و مرج در سوریه برای حمله به نیروهای کورد در آنسوی مرزهای خود استفاده کرد زیرا از این می ترسید که این نیروها یک دولت خودمختار کوردی را در این منطقه تاسیس کنند که در منطقه شمال و شرق سوریه با عنوان حکومت دموکراتیک روژآوا شناخته می شود.

بیشتر بخوانید: زنان کُرد شرکت کننده در نبرد علیه داعش در عملیات رقه چه می گویند؟!

رنج مردم این منطقه به شدت آنا را تحت تاثیر قرار داد و بدین ترتیب به صورت آنلاین ثبت نام کرده و تصمیم گرفت به یگان زنان مدافع خلق موسوم به ی پ ژ بپیونددد، یگانی صرفاً متشکل از زنان که با داعش مبارزه می کردند. او موضوع را با خانواده اش در میان گذاشت اما از آن ها قول گرفت که از این موضوع با کسی سخن نگویند. او با پیوستن به یگان های مدافع خلق خود را در خطر دستگیری قرار داد اما با توجه به اینکه زنان و مردان بریتانیایی دیگری نیز پیش از او برای نبرد با داعش به نیروهای کورد پیوسته و در بازگشت محاکمه نشده بودند، آنا می دانست که به تروریسم متهم نخواهد نشد. اما چرا پدرش مانع او نشد؟

اگر چه او اکنون از این کار پشیمان است اما می گوید که آن زمان نیز قدرت کافی برای تغییر نظر دخترش را نداشته است: «او به من گفت: پدر، می دانی که می خواهم به روژآوا بروم؟ در این مورد او را مورد موآخذه قرار ندادم زیرا از تجربیاتی که داشتم می دانستم که به عنوان تلاشی برای تضعیف تصمیمات او به چشم خواهد آمد. از لحاظ ذهنی باید به او اجازه می دادم راه خودش را برود. انتخاب آگاهانه من در مورد فرزندانم این بود که آن ها را تشویق کرده و آن ها را در هر چیزی که انتخاب می کردند باشند یا انجام دهند بپذیرم».

اما پدر اصلاً نمی دانست که دخترش قرار است در خط مقدم نبرد بجنگد، چیزی که به گفته درک او را وحشت زده می کرد: «اگر می دانستم به او می گفتم خواهش می کنم این کار را نکن و فکر می کنم این همان چیزی بود که او می دانست در صورت گفتن واقعیت خواهد شنید و به همین دلیل موضوع را به من نگفت».

در واقع خانواده آنا تا زمان سفر درک به روژآوا در جریان تولید مستند گفته شده چیزی زیادی در مورد فعالیت های دخترشان در این بخش از سوریه نمی دانستند. در بازدید از آکادمی فراملیت گرایی ی پ ژ، جایی که زنان جوان کشورهای خارجی در آنجا آموزش های اولیه خود را دریافت می کنند، چیز گرانبهایی به درک داده شد، دفترچه خاطرات آنا در دوران آموزش و نبرد که خواندن آن به وضوح پدرش را تحت تاثیر قرار می دهد. او از طریق این دفترچه خاطرات در می یابد که آنا با پرواز به عراق آمده و دو ماه بعد شبانه با یک قایق کوچک از رود فرات عبور می کند و در نهایت در ۱۷ می ۲۰۱۷ به سوریه می رسد و آموزش های نظامی اش آغاز می شود.

آنا در یکی از صفحات کتابچه خاطرات خود چنین نوشته است: «دو زن آمدند و نحوه باز کردن و بستن سلاح آ ک ۴۷ را به ما آموزش دادند. یک به یک، شاگردان به سمت صخره ها شلیک کردند، وقتی که نوبت من رسید پشت اسلحه رفتم، نفس عمیقی کشیدم و دو گلوله شلیک کردم. صدای تشویق پشت سر من بلند شد. مشخص شد که هر دو بار هدفی در ۶۰ متری را به درستی زده ام. به شدت از خودم خوشنود بودم و در راه بازگشت با مینی بوس از عماره به من گفت که باید تک تیرانداز شوم. می توانستم خیلی راحت اینجا مانده و در ساخت و جنبش آکادمی کمک کنم اما هدف من مبارزه بود و همین کار را نیز کردم».

در طی ماه های آینده، آنا از طریق پیام های متنی و گاهگاهی تماس های تلفنی با خانواده اش در ارتباط بود و به گفته پدرش هر بار از امنیت و شرایط خوب خود سخن می گفت: «هر بار می گفت سلاااام، همه چیز عالیه. من فقط سبزیجات می کارم و در یک پست دیده بانی نشسته ام. در هیچ نبردی حضور ندارم. حقیقتاً کمی خسته کننده است. فکر می کردیم هیچ خطری او را تهدید نمی کند و اینکه چند ماه دیگر به خانه باز خواهد گشت».

از طریق دفترچه خاطرات، درک در می یابد که آنا با التماس توانسته اجازه حضور در نبرد عفرین را بیابد، آخرین پناهگاه داعش که به طور گسترده تحت بمباران های شدید قرار داشت. ویدیویی به او از آنا نشان داده می شود. آنا در حالی که به دوربین لبخند می زند می گوید :«هیچوقت فکر نمی کردم که بتوانم کسی باشم که بتواند در یک انقلاب در اینجا مشارکت داشته باشد. می خواهم بدانم که این واقعی است. بله حس می کنم که این بسیار مهم و حیرت انگیز است. می خواهم چیزهای زیادی یاد بگیرم و برای یک ثانیه نیز از این کار پشیمان نیستم».

بیشتر بخوانید: ژِنوار؛ دهکده ای کاملاً زنانه در مناطق کُردنشین شمال سوریه که آزادی زنان را فریاد می زند

در یکی از صفحات دفترچه خاطراتش، آنا چنین نوشته است: «بخشی از من وحشت زده شده است که دیگر بازگشتی در کار نخواهد بود. فکر می کنم قبل از تبدیل شدن به یک مبارز باید درون نگری ها و مطالعه های بسیاری داشته باشم». او چنان شیفته مبارزه با داعش و همراهی با زنان کورد بود که نامی کوردی برای خودش داشت: هلین قره گوخ. از نوشته های او چنین بر می آید که او در ماه ژانویه ۲۰۱۸ برای رفتن به میدان نبرد بسیار بی قرار بوده است: «می خواهم بخشی از مبارزه باشم. می خواهم توانایی هایم را حس کنم، تا از خودم و دوستانم محافظت کنم. هر روز همه اخبار را نگاه کرده و می خوانم، عکس شهدا و مراسم تدفین را می بینم. شاید به همین خاطر باشد که این قدر دوست دارم به عفرین بروم تا درک ملموس تری از تلاش ها داشته باشم». فرمانده او، نسرین عبدالله، می گوید که او با بی میلی به آنا اجازه رفتن به میدان نبرد را داده است اما می گوید که برنامه این بوده آنا تنها ۳ روز آنجا بماند.

در بخشی هیجان انگیز از دفترچه خاطرات آنا چنین آمده است: «دیروز در طی تماس تلفنی ام براحتی و با خوشحالی به بابا دروغ گفتم و گفتم که مطئنم دوستانم به من اجازه نخواهند داد بروم. برای نبرد به خاطر این سرزمین و در صورت لزوم مردن برای آن کاملاً آماده ام. هر چند ترجیح می دهم این طور نشود». جملات او به وضوح خبر از اتفاقی دردناک در آینده می دهند انگار که آنا از سرنوشت خود خبر دارد. ۱۸ روز بعد، آنا در ساختمانی در محله محمودیه در بخش شمال غربی شهر عفرین همراه با سه مبارز کورد دیگر بود که ساختمان آن ها مورد هدف بمباران جنگنده های ترکیه قرار گرفت. او به تازگی از درون یک لوله بتنی که در آن پناه گرفته بود خارج شده بود که یک جنگنده اف ۱۶ ترکیه ای دومین بمبش را روی ساختمان رها کرد. آنا در حالی که هنوز اسلحه کلاشنیکفش را در دست داشته و یک جفت کفش ورزش کهنه به پا داشت جان سپرد.

مرگ این زن شجاع با غم و اندوه بسیار در مجلس عوام بریتانیا اعلام شد، بسیاری او را ستوده و شایسته لقب قهرمان دانستند. اکنون پدرش می خواهد راه او را در حمایت از جنبش براه افتاده در روژآوا ادامه دهد. او همراه با همرزمان کورد آنا برای بازگرداندن جنازه دخترش با شبه نظامیان مورد حمایت ترکیه می جنگد و با قانون جدید بریتانیا که بین تروریست ها و افرادی که برای متحدین بریتانیا مبارزه می کنند تفاوتی قایل نمی شود مخالف است. درک می گوید: «آنقدر پریشان حالم که در قالب کلمات نمی گنجد. قلب من از سینه ام بیرون کشیده شده است. اما سرشار از غرورم که آنا به چیزی فراتر از آنچه مادرش دست یافته بود رسید».

بیشتر بخوانید:  داستان دردناک «مروه خدر» ۱۰ ساله و صدها زن و دختر ایزدی از بردگی در دست داعش